Om de tijd te doden

Loze momentje waarop je niets te doen hebt, iedereen heeft ze wel eens. Bijvoorbeeld in een dinsdagnacht, in de vakantie terwijl je eigenlijk moet slapen. Maar in plaats van slapen zit je herhalingen te kijken van het zoveelste slechte televisieprogramma en ben je bezig om in je eentje en in een rap tempo de koelkast te plunderen.

Ikzelf heb deze momenten, naar mijn mening, veel te veel. Ik zal bijna willen zeggen dat ik heb zin om weer met school te beginnen. Dan kan ik tenminste mijn avonden vullen met of slapen of het nog even snel leren van een belangrijk tentamen. Klinkt gek, maar alles beter dan loos voor mij uitstaren en de ene verpakking naar de andere leeg snaaien.
Natuurlijk zijn er goede redenen om dit wel te doen, met voor mij stipt op nummer 1 ons maandelijkse ‘feestje’, maar deze zijn schaars. Ik moet achteraf alleen maar denken aan de calorieën en aan de mensen met voedselverslavingen die zo vaak op tv verschijnen. Ik zie mijzelf al de OK opworden gedragen, klaar om een maagband te krijgen. Ik zie mijzelf al zwetend in de sportschool staan, trachtend mijn BMI weer onder de 30 te krijgen.
Eigenlijk alleen maar nadelen aan een kleine periode van geen verveling en toch houdt het maar niet op. Ik kan er niet tegen als ik niets te doen heb. Ik moet ergens mee bezig zijn, zinnig of niet.
Eten is überhaupt voor mij nogal een issue. Dit komt misschien door de echte eetproblemen die vriendinnen van mij hebben. Door hun verstoorde relatie met een van onze eerste levensbehoeftes storten zij zich in de afgrond, zonder zicht op een betere toekomst en een beter zelfbeeld. Ik heb het niet alleen over anorexia, maar ook over het emotie-eten waar andere vrienden zich schuldig aan maken. Daarnaast is mijn familie koortsachtig bezig met eten en gewicht. Oftewel: er gaat geen dag voorbij zonder op de feiten gedrukt te worden. Van over-eating word je dik.
In de huidige maatschappij is dik zijn een taboe. Hoewel dit een mening is, vind ik dat hij als feit beschouwd kan worden. Modellen zijn dun. Verschrikkelijke meiden met een maatje minder worden beschouwd als ‘mooi’, terwijl mijn fantastische, prachtige vriendinnen met een maatje meer worden neergezet als een vies varken zonder zelf beheersing.
Ook ik doe hard mijn best om aan dit schoonheidsideaal te voldoen. Ik streef niet naar een size zero, maar een platte buik zou al heel wat zijn. Dus ik train, let op wat ik binnen krijg en probeer elke dag iets minder te eten dan de vorige. Tevergeefs. Na al mijn inspanningen krijg ik nog steeds te horen dat het eigenlijk nog iets strakker moet. En dit moeten moet niet alleen van mijzelf, maar ook van de pushende buitenwereld.
We moeten perfect zijn en zijn tot alles bereid om dit ook te worden. Geen vet meer, geen calorieën meer. Dagen leven op hooguit 300 kilocalorieën per dag. Dit totdat je niet meer kan en van vermoeidheid in tranen uitbarst bij je psycholoog. Maar toch is alles het waard. Dun zijn is mooi, en alle mooie mensen zijn gelukkig. Want daar streven wij naar als mens: ultiem geluk; misschien wel tegen elke prijs.

Na dit stukje getypt te hebben kijk ik eens goed om mij heen. Naast mij ligt een leeg zakje waar ooit crackers in hebben gezeten, ernaast staat een leeg bierflesje, in de prullebak ligt een lege zak chips die ik al heb weggegooid, bij wijze van een goed voornemen. Ik moet erbij zeggen dat de zak chips voor het grootste gedeelte is leeggegeten door mijn zusje en vader, maar dit is een detail. Ik denk nu alleen maar aan de calorieën en hoe elke hap, uit verveling genomen, mij verder weg brengt van een platte buik en zo een gelukkig leven.
Morgen ga ik weer mijn best doen. Eerst slapen en denken aan iets totaal anders. Welterusten wereld, I’m off to Never-Never-Land.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen