Geluk

Op school zit ik bij een groep meisjes die op het eerste zich heel vrolijk en gelukkig lijken, dat was toch de indruk die ik van hen kreeg toen ik in het begin van het jaar op een nieuwe school aankwam, maar nu blijkt dat niet al te waar te zijn. Langzaam merk ik aan elk van hen - of toch zeker drie ven hen - dat ze steeds vaker in een heel slechte moed zijn. Dit wordt dan wel weggelachen, onzichtbaar gemaakt, geacteerd, maar vooal 's ochtends is de animo om dit te verbergen er meestal nog niet. Slaaptekort wordt dan constant aangegeven als reden voor de leveloosheid, de half-depressieve blikken en de neerslachtigheid. Zelf slaap ik ook niet bijster veel, laten we zeggen bijna 6 uurtjes per nacht, maar mij raakt het helemaal niet terwijl het bij hen alledrie een gigantisch drama veroorzaakt. Wat ik me dan afvraag is of er zoveel meer achterzit, of ik gewoon good tegen weinig slaap kan, ofdat ze elkaars leveloosheid een beetje overnemen. Langzamerhand werd het een beetje erger, nu lachen ze dan nog wel veel met slechte grapjes, ze zien er echt niet meer gelukkig uit.
Ik betrap mezelf er nu ook op dat ik minder en minder uitkijk naar mijn pauze en minder actief, (nog) minder levendig ben. Als ik merk dat ik te dicht kom bij hun slechte animo, forceer ik een glimlach en denk ik aan mooie dingen, dit lapt me meestal wel op tijdens de pauzes - die vanzelffsprekend minder aangenaam geworden zijn sinds hun veranderingen.
Ik vraag me af of het bij hen er ook aan ligt dat ze minder vrolijk zijn door elkaar minder gelukkig te zien. Als geluk aanstekelijk is, zou leveloosheid dat dan ook zijn? Zouden we naast elkaar helpen, dan ook niet een klein beetje gelukkig moeten zijn dat ze niet hetzelfde ongeluk moeten meemaken? Ik snap natuurlijk wel dat ze met elkaar inzitten, maar is het niet enorm vreemd dat 3 tot 4 mensen op hetzelfde moment zo leveloos werden? Ik vind het vreselijk, ik zit daar dan tussen en ik merk dat mijn animo ook zinkt, ik heb het bij hen gezien en heel hard mijn best gedaan om vrolijk te blijven, maar school wordt een stuk minder draaglijk met deprimerende pauzes.
Ik kan slechts concluderen dat geluk en ongeluk deels verspeid worden in je omgeving en je uitstraling ervan wonderen doet voor anderen. Dit is iets positief als negetief, waar je dus best voorzichtig mee omspringt, want als je niet een beetje je best doet om iets van levendigheid uit te stralen, gaan anderen zich niet alleen enorm veel zorgen maken, hun tijd met jouw zal ook dus schijnbaar ook minder leuk en zelfs lichtelijk demotiverend werken. Apprecieer wat je hebt en denk aan de mooie dingen, dat is een stuk aangenamer voor jezelf en iedereen om je heen. Ik zeg niet dat je geen slecht momentje mag hebben, maar als je leven één samengooiing van deze wordt, is het weinig waard leven.
Geluk en uitstraling zijn een vreemd iets, net als de mens en al zijn reacties...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen