Ken je dat gevoel?

Ken je dat gevoel? Dat ene gevoel dat je krijgt na een leuke gebeurtenis en dat je dan denk: "Dat wil ik nog eens meemaken." Dat gevoel heb ik nu ook.

Vorig weekend was het weer zover: het jaarlijkse handbalkamp! Dat is éen weekend in het jaar waarop iedereen in jogginsbroeken loopt, geen make-up draagt, naar chloor stinkt van het zwembad, je gewoon goor mag doen bij elkaar en het niemand wat uitmaakt!
Heerlijk is kamp, normaal zie je de mensen van je team alleen op training of (in mijn geval) in de klas of schoolgangen en nu zit je gewoon achtenveertig uur lang bij elkaar in het Landal Greenparcs-huisje (met deuren die je eruit kan halen als niet alle matrassen in de slaapkamer passen).
Dat en het feit dat je trainer/coach ook nog eens bij jouw in het huisje zit. Leuk, denken de meeste mensen nu. Een coach van eenenveertig jaar oud in het huisje. Laat ik jullie nu vertellen dat onze coach nog maar negentien jaar oud is en dat hij zelfs zijn verjaardag vierde op kamp waardoor er een paar van zijn vrienden langskwamen. Dat was dus een grote feestboel.

Ja, kamp is leuk. Tijdens kamp kom je in een klap weer dingen te weten van de ander die je nooit zou hebben geweten en waarover dan het hele jaar wordt gesproken.

Kamp wordt natuurlijk alleen maar leuker als ze met z'n allen besluiten om 's nachts om twaalf uur een nachtwandeling te maken langs enge weggetjes; dat is echt super.
Dat verhaal zal ik jullie ook nog even vertellen, want het begon vrijdagavond toen we aankwamen en 'mijn' groepje samen met een paar kleinere kinderen en twee begeleiders (waaronder onze coach) de eerste wandeling gingen maken. Het is echt super als die mensen er alleen maar op uit zijn om jouw bang te maken en vervolgens stukjes hout in het maïsveld naast je gooien zodat het lijkt alsof iemand zich daar verborgen houdt. Jottem.
Goed, die eerste nacht was dus al erg (ik ben een enorme angsthaas op dat gebied).
De tweede nacht gingen we weer, deze keer met de drie vrienden van mijn coach erbij. Het is superleuk als je op een verlaten landweggetje staat, om twaalf uur 's nachts, het pikkedonker is en opeens twee van de jongens zeggen: "O nee; ik zag daar net witte schimmen in het donker", en je dan merkt dat er een man met een hond achter je aan loopt. Super.

Op een gegeven moment waren er dus ook een paar begeleiders 'terug gegaan naar het huisje', dachten we. Ik moet zeggen dat ik het ook echt geloofde. Totdat er opeens twee gedaantes uit de bosjes springen en je zo hard laten schrikken dat je met lichtsnelheid voor je uit rent. Het is zeker leuk als die twee gedaantes gewoon begeleiders blijken te zijn en dat je vervolgens een vriend van je coach naast je hebt staan die je uitlacht en je probeert op te vrolijken met het Gangnam Style-dansje (die hij overigens Gandalf Style noemt).
Super.
Geweldig.
Leuk.
Grappig.
En terug in het huisje ga je de horrorfilm 'Sint' kijken.

Maar al met al was het een geweldig weekend en nu zit ik hier; terugdenkend aan het weekend en wensen dat je volgend weekend weer kan gaan. Ach, ken je dat gevoel ook?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen