Uit huis

Ik ben zenuwachtig, dood zenuwachtig. Morgen is de grote dag, dan verhuis ik definitief. Vanaf morgen moet ik opeens voor mijzelf gaan zorgen, problemen zelf oplossen en mijzelf financieel onderhouden. Oftewel: vanaf morgen woon ik niet meer thuis. Ik ga op kamers om van het studentenleven te gaan genieten.
Aan de ene kant is het natuurlijk hartstikke leuk. Een studie volgen die mij echt interesseert en niet meer de vage schoolvakken die zo nutteloos lijken; een eigen plek, een eigen 'huisje', eindelijk een beetje privacy in mijn leven; de feestjes die mijn studentenstad rijk is; een heel nieuw sociaal leven met nieuwe vrienden, nieuwe verenigingen.
Het wordt leuk, de beste tijd die ik ooit ga hebben (hoewel dat niet erg moeilijk is, ik ben immers nog maar achttien jaar jong) daarvan ben ik wel overtuigd.
Maar toch die zenuwen, die verdomde zenuwen. Die zenuwen komen door de andere kant van het uit-huis-gaan-verhaal. Door de nieuwe eenzaamheid, het nieuwe onbekende en nieuwe zorgen die ik voorheen nooit heb gehad.
Ik ben nogal een doemdenken en zie mij in gedachten al zitten. De komende vijf jaar, helemaal alleen op mijn kamertje. Alleen ik en de computer, geen vrienden, geen vereniging, niet eens contact met mijn huisgenoten. Ik zie mij in gedachten al zitten, depressief en zwaar vermagerd omdat ik de puf niet meer heb om een maaltijd te maken, om voor mijzelf te zorgen omdat het elke dag weer moet en mijn vaardigheden te kort schieten. Ik zie mij in gedachten al zitten, op de straat. Een bordje in mijn hand: een euro voor eten, alstublieft.
Natuurlijk weet ik ook wel dat mijn gedachten irreëel zijn en dat ik heel veel kan doen om bovenstaande situaties te voorkomen (en dat ik altijd mijn ouders heb om op terug te vallen, mocht ik echt op de rand van de afgrond komen te staan). Ook is de kans er klein dat de situaties zich überhaupt gaan voordoen. Ik heb vrienden in mijn nieuwe woonplaats, niet veel, maar genoeg om niet compleet eenzaam te zijn; ik kan eigenlijk prima voor mijzelf zorgen, ik heb de vaardigheden wel (al vergeet ik dat zelf af en toe) en ik heb een baan en een dikke lening, bedelen is nog lang niet aan de orde.
De zenuwen komen denk ik omdat alles wat ik ga doen compleet nieuw is. Ik eigenlijk geen idee heb wat ik kan verwachten van volgend jaar. Gezonde zenuwen dus, geen irreële. Nu ik alles zo op schrijf verdwijnen de zenuwen zelfs een beetje, of krimpen, dat is een beter woord. Het komt wel goed met mij, denk ik, en anders wonen mijn geliefde ouders slechts op een halfuurtje fietsen. Goddank.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen