Wanhopig liefdesleven
Je kent het wel (ga ik vanuit). Je loopt door school, alles is rustig en het enige waar je je druk om maakt is huiswerk en die komende, moeilijke toets van wiskunde. Je laatste liefde is allang achter de rug en je hebt je erbij neergelegd dat er voorlopig geen ander zal zijn voor jou. Nee, het enige wat er moet gebeuren is leren voor die toets. De kleffe stelletjes doen je niets meer. Maar die avond zit je nog tot laat aan je bureau en na uren lang stampen denk je dat je het wel aan kunt. Je gaat slapen en... wie is in godsnaam die knappe jongen in je dromen? 'Heb ik hem eerder gezien?' 'Wat doet hij in mijn dromen?' Is vast hetgene wat je je afvraagt. Je wordt nieuwsgierig. Wie was dat? Iemand van school? En voor je het weet ben je de volgende dag de hele dag aan het zoeken naar zijn gezicht. En voor je het doorhebt, vind je hem leuk.
Zo ging het bij mij tenminste. Ik ga jullie maar niet vertellen hoe dat afliep, want dat is een lang, lang, heel lang verhaal. Een liefdesleven heb ik niet. Nooit gehad. En ja, ondertussen (na die crush) heb ik me er weer bij neer gelegd. Maar het is anders. Ik heb niet het gevoel dat ik ooit over die jongen heen ben gekomen. Toch voel ik niets meer voor hem, toch? Zijn naam schiet elke dag nog wel eens door mijn hoofd heen en ik kan me zijn gezicht nog steeds voor de geest halen. Maar om nou te zeggen dat ik nog steeds verliefd ben? Dat hij de ware is? Nee, absoluut niet. Dat geloof ik niet.
Maar dit komt jullie vast wel ergens bekend voor. Je wordt verliefd, hij gaat weg (van school af bijvoorbeeld) en je wordt gedwongen om hem te vergeten. Dat lukt aardig, je gaat naar andere jongens kijken. Het is toch niet hetzelfde he? Persoonlijk ga ik me storten op mijn verhalen en daar de perfecte (nou ja, perfect is een groot woord) jongens zitten verzinnen... je personage creëert zich door het proces en je hoofdpersonage wordt verliefd. Ondertussen zit je al zo diep in het verhaal gebonden dat je zelf ook iets lijkt te voelen voor je fictieve droomjongen. Of het standaard verliefd worden op een celeb waar je al jaren fan van bent. Of we gaan nog dieper zakken in de modder: anime personages leuk vinden.
Het is wat.
Om alles met één zin samen te vatten: HALLO, WANHOPIG LIEFDESLEVEN. Maar ach, iedereen heeft wel eens een dieptepunt in zijn of haar liefdesleven (laat mij buiten beschouwing, want die van mij duurt al eeuwen). En daarnaast kun je nog altijd liefde krijgen van je ouders en vrienden. Of je hond of hamster. Het is maar net hoe je het bekijkt.
Reacties (12)
Ik heb al drie jaar een vaste relatie, dus ik kan niet echt met je meevoelen.
1 decennium geledenMaar ik begrijp wél dat je verliefd kan worden op je eigen, verzonnen personages. Je schrijft een liefdesverhaal en onbewust is dat jongen toch écht wel jouw droomjongen.
Ach ja, misschien dat hij ooit wel eens tot leven komt.
Dromen kan niet kwaad zeker?
Ik ben fkkng inlove met een beroemdheid.
1 decennium geledenIk kan hem maar neit uit men hoofd zetten!
Me (inmiddels Ex)beste vriendin werd gek ervan.
Ik word er gek van. Want ik weet wel dat hij toch nooit iets van me zal moeten. Want zeg nou zelf? Wat moet een Celeberty met een normaal meisje? En al helemaal met een fangirl? Al ben ik totaal niet het type fangirl die meteen begint te gillen als ze haar idool ziet maarja.
Hij zou nooit mijn naam weten. Hij weet niet eens dat ik besta.
En dat doet zeer. Dat is nou wat men Onbereikbare liefde noemt.
××Roww
Nee, niet echt herkenbaar maar ik ben ook sinds de basisschool niet meer verliefd geweest en ik vond iemand ook niet leuk.
1 decennium geledenHé, zo herkenbaar! :'D
1 decennium geledenThats true maar Anime jongens zijn gewoon ontzettend <3
1 decennium geleden