Mijn stalker...
Ik heb sinds een tijdje een stalker en hij is heel hardnekkig.
Het begon heel onschuldig, een avond was ik aan het werk op een avond die geld verzamelde voor mijn vaders wielerploeg, het is een lang verhaal dat er niet echt toe doet, maar daar zag ik hem voor het eerst terug, na zo'n 7 of 8 jaar. Ik had hem niet meer herkend, maar hij mij blijkbaar wel, toen leek het best onschuldig, B.
Dus ik was glazen aan het afwassen, al na middernacht toen hij me aansprak, dus ik was doodmoe en suf. Hij bleef maar praten over al de jaren van zijn leven die ik gemist had, niet dat ze me iets interesseerden, maar ik was te moe om zelf veel in te brengen. Ik bleef maar luisteren naar het verhaal vol zelf-medelijden, ik knikte.
Nummers werden uitgewisseld, laten we het erop houden dat mijn hoofd nog steeds raar deed door de vermoeidheid, het was 3 uur 's nachts en ik had al de hale avond gewerkt, daarvoor had ik ook nog eens een schoolweek achter de rug.
Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd besefte ik weer waarom ik geen contact gehouden had, B was licht autistisch en zo tactloos als een baksteen, hij praatte over niets anders dan treinen -ja, dat lees je goed, een prachtige trein!- en ik kan die lijst nog langer maken, maar met weinig positieve elementen.
Deze jongen was erg geestdriftig bezig met sms'en, facebook en mijn mailbox volspammen. Ik antwoordde voorzichtiger, maar nu ik het bekijk, heb ik hem onnodig aangemoedigd en ik heb er nog steeds spijt van.
Ik had hem het best snel en effectief afgewezen, wnat het was heel duidelijk dat hij veel meer wou, ik had het contact moeten verbreken, maar ik ben tolerant, geduldig en ik vond het gewoon zo erg voor hem.
Maar natuurlijk moest hij te ver gaan, hij liet me niet meer met rust. Eerst gebruikte ik een verzonnen vriendje, maar niets kon B doen stoppen met proberen. Hij is door zijn autisme niet erg goed in het zich verplaatsen in andere mensen, dus blijkbaar zag hij zijn kansen toch positief in.
Hij wist goed waar ik naar school ging en volgde me, naar het werk van mijn moeder, op elke dag waarom hij snel genoeg van zijn school naar de mijne wist te raken.
Ik heb mijn 'stiefvader' op hem afgestuurd, net als mijn moeder. Ondertussen had ik me verstopt in een frigo - mijn moeder is kok - en ik ben er pas uitgekomen toen hij al weg was, met een waarschuwing van mijn stiefvader op zak.
Eerst leek het opgelost, maar toen begon hij opnieuw te sms'en. En vandaag belde hij, in paniek stopte ik de telefoon in de handen van A - mijn stiefvader. Deze is al net zo tactloos en heeft B bedreigd en uitgescholden, ik kan mezelf nog steeds voor mijn hoofd slaan voor mijn geniale paniekreactie...
Niet veel later was zijn moeder aan de huistelefoon, mijn geniale zusje gaf de telefoon met liefde aan mij door, bedankt... Ik kreeg een soort preek en loog dan maar dat ik een nieuw nummer had, dat ik hem nog wel zou doorsturen.
Ik vermeldde nog eens duidelijk dat ik een vriend had - een leugentje om bestwil, voor ons allebei... - en hing vrolijk op.
Als hij nu gewoon zou accpeteren dat ik geen relatie wou, zouden we best vrienden kunnen zijn, maar zijn psychische problemen liggen daar in de weg. Ik praat dan wel als een expert, ik ben eigenlijk gewoon bang dat hij zichzelf of iemand anders iets aandoet. Hij is ertoe in staat en werd er al eens voor van school gestuurd, dus ik overdrijf ook niet.
Hebben jullie ooit al last gehad van een stalker? Hoe kwamen jullie ervan af? Het liefst op een vriendelijke manier?
Reacties (14)
Ik heb een stalker, maar elke keer dat hij in de buurt komt trap of sla ik hem! *lang leve kickboxen! >
)
1 decennium geledenIk heb ook een stalker gehad..
1 decennium geledenHet ging vooral over aangezien ik hem een lange tijd genegeerd heb..
Maar dan was het niet zo heel erg dat hij mij naar huis volgde!
Hij wist gelukkig niet waar ik woonde, aangezien hij wat verder weg woont.. Alleen op school liep hij als een hondje achter me aan!
Je moet alleen niet weer opnieuw contact maken
want als je een vinger aanreikt, neemt hij je hele hand zou maar zeggen
Dan zit je zo weer een hele tijd aan hem vast..
Dat heb ik wel gemerkt...
Ik had ook even een stalker, maar kheb hem na een maand toch wel duidelijk gemaakt dat hij echt moest stoppen. Gelukkig houdt hij zich nu kalm en zijn we vrienden
1 decennium geleden@ katl1: enorm respect voor je dat je durft te vertellen dat je licht autistisch bent, ik vind dit heel moedig van je!
1 decennium geledenEn idd aan de schrijver van deze blog: autisten komen idd vaak over als tactloze personen, maar zoals katl1 al zei, dit hebben ze zelf niet door. Ook hebben de meeste autisten problemen op 3 vlakken: sociale communicatie; het leggen van verbanden; het moeite hebben met relativering
Dit wil dus zeggen dat autisten moeite hebben met sociale contacten, misschien dat hij je stalkt, juist omdat hij je vertrouwt. Autisten hebben vaak de neiging enkele mensen in vertrouwen te nemen, maar daar dan ook zeer afhankelijk van te zijn. Het feit dat hij zoveel praat over treinen, is omdat hij zelf niet goed weet hoe hij anders een gesprek kan opstarten. Daarom praat hij dus over datgene waar hij het meeste van afweet: treinen. Het verbanden leggen is door katl1 al perfect uitgelegd, maar wat niet is, is om hem te kwetsen. Zoals ik al zei, zijn autisten minder goede relativeerders, dus het kan voorkomen dat je, door hem te kwetsen, hem juist kwaad of NOG afhankelijker maakt. Wat katl1 als alternatieve oplossing voorstelt, is echter een hele goede: praat met zijn ouders, zij zullen -hopelijk- je goed begrijpen en kunnen er ook meer mee beginnen dan jijzelf. Zelfs al zijn die mensen zelf autistisch, dan nog kun je een heel eind komen door de ouders te vertellen over het ontoepasselijke gedrag van hun zoon.
Ik hoop dat je hiermee verder kunt. Suc6!
The Crowmaster
hmm, dit is ontzettend raar om te lezen voor mij, weet je
1 decennium geledenik ben zelf licht autistisch, al zeggen veel mensen dat je dat aan mij niet ziet. Maar goed, aangezien ik het toch moet leren voor school, zal ik eens proberen wat te helpen...
Ik denk dat ik jullie allebei wel begrijp, dus poging tot goede raad:
Mensen met autisme hebben het vaak moeilijk om de gevolgen van hun daden in te zien, dus begrijpt hij waarschijnlijk niet dat je het niet leuk vindt en al helemaal niet waarom je je stiefvader op hem af stuurt, hij snapt het verband gewoon niet.
Vaak kunnen ze ook niet onderscheiden wat gemeend is en wat niet (zo heb ik ook al wel eens dingen gedaan die iemand me voor de grap vroeg en waarvan ik dacht dat ze gemeend waren...). Via computer is dat nog lastiger omdat je het gezicht van de ander niet ziet. Ook subtiele hints snappen is heel moeilijk (tot bijna onmogelijk).
Daarom denk ik dat je best kortaf kunt zijn. Niet meer reageren op facebook en msn, en als je hem nog eens ziet duidelijk zeggen dat je dat niet wilt en waarom niet. Helaas is iemand kwetsen soms de enige manier om van hem af te komen (het is niet leuk, ik heb er ook al ervaring mee, maar soms wel de enige oplossing). Als je wilt kan je je later nog excuseren, maar zorg dan wel dat hij niet opnieuw begint.
Zijn ouders rustig en duidelijk uitleggen wat er aan de hand is zou ook een goede oplossing kunnen zijn, maar dan moet je zeker zijn dat zij je wel begrijpen (en zelf niet autistisch zijn, dat komt helaas wel eens voor).
Ik hoop dat ik je hiermee wat geholpen heb...
en verder: veel succes