London en de vreemde gevolgen

Ja, je leest het goed, London! Ik ben naar London geweest, het was een schoolreisje van drie dagen en ik ben verliefd. Ik heb altijd al van deze stad gehouden, om zo veel redenen...
De acceptatie is geweldig, mensen lijken er veel openen, voor zover ik natuurlijk kan zeggen... Ook is er meer respect, alweer, voor zover ik gezien heb op de underground enzo...
Maar dit was vooral een column over de vreemde gevolgen die deze prachtstad had op een vreemd meisje dat de naam Freya draagt - een naam die ze daar beter kennen dan in mijn kleine thuislandje België...
Maar ik wijk alweer af van het onderwerp. Gevolgen, alles heeft gevolgen, alles waarmee je in contact komt, kan je beïnvloeden en deze plaats is daar zeer goed in geslaagd.
Ik mis London, ik heb de neiging om Engels te beginnen praten tegen iedereen, nog erger dan normaal dan... Daarnaast heb ik een mini-jetlag, voor zover dat mogelijk is met een tijdsverschil van één uurtje. Maar ik merk alles op wat daar anders is, dat gaat van zebrapaden, via stopcontacten en ponden naar de andere kant van de weg. Dit stoort mijn zus en vader heel erg, dus ik hou me in, maar het floept eruit, omdat ik al die stomme, kleine dingetjes nu al mis, na zo'n twee dagen...

Ik heb veel geleerd over missen. Ik miste België totaal niet, ik miste eigenlijk niets van thuis, behalve misschien een beetje de vrolijheid van mijn zusje, de warmte van mijn grootouders en mijn moeder, maar het waren drie dagen, dus laten we dat niet overdrijven.
Wat ik echt miste, was mijn beste vriendin. Mijn beste vriendin, sommigen van jullie weten misschien wie ze is, anders moet je misschien mijn profiel eens nakijken... Ze is dus even oud als ik en gaat naar dezelfde school, ze houd net zoveel van Groot Brittanië als ik en natuurlijk was ze ook mee naar Londen.
Waarom miste ik iemand die drie dagen lang langs mijn zijde gelopen heb? Ze was toch vlakbij, we sliepen in het zelfde bed, deden dezelfde keuzeactiviteit en spendeerden alle vrije momenten samen. Toch heb ik nog nooit iemand zo hard gemist...
Normaal is het altijd wij twee, onze gay best friend en soms nog een vreemde gast die ons als zijn bste vrienden ziet, maar de laatste twee houden zichzelf bezig en anders dumpen we ze even voor wat Kim-Freya-tijd.
London was dan ook helemaal ONS ding, we zouden samen op een kamer slapen, alles samen doen en heel veel plezier hebben. Voel je het al komen? Hoge verwachtingen, die zijn moeilijk, je bent zo snel teleurgesteld...
Maar er kwam dus een meisje bij ons, een redelijke goede vriendin, maar vooral van Kim dan van mij, ik vond het prima dat ze bij ons zou slapen, 's avonds zouden we toch te moe zijn... Ze zit in een andere klas, dus ik zou nog genoeg tijd hebben, je mag niet al te zelfzuchtig zijn...
Toen kwam de vierde kamergenoot, een meisje dat we niet heel goed kennen, maar we zijn wel van haar beste kennissen, dus waarom niet? Dezelfde reden...
Om een lang verhaal wat korter te maken: de klassen raakten gemixt, dus we liepen constant met z'n vijven... Ik, Kim, Q -de nog niet uit de kast best friend - K en J - dat heb ik net uitgelegd.
Ik wou absoluut niemand opeisen, dus liet ik iedereen anders het maar doen. Ik kom niet erg veel voor mezelf op, zo ben ik niet.
Ik heb dat meisje dus enorm gemist, terwijl ze vlak naast me liep. Het is een dubbel gevoel, ik word er een beetje gek van, maar we houden ons hoofd rechtop, toch?

Even jullie mening, overdrijf ik?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen