Het land van melk en honing

Ik heb vaak gedroomd van een afgelegen plaats. Bomen die naar de kobaltblauwe lucht reiken, een wolkeloze hemel en de gouden Dagster die er vrolijk op los schijnt. Mensen van alle soorten en maten, met een gelukzalige glimlach op hun gezicht en ze klappen in hun handen wanneer ik voorbij loop. De vrolijke gezichten branden op mijn huid en instigeren me een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ze wachten op mij, ze hebben zo lang gewacht tot ik deze plek heb gevonden. Dit is waar ik thuis hoor.
Ik zal ooit op die plek komen, het paradijs. Vogels schreiden dan door de hemelblauwe lucht en cirkelen rond de zon. De wind zal langs mijn oren blazen en fluisteren dat ik er eindelijk ben, een warm welkom lispelend. Ik kan de weg afleggen, ik loop elke mijl en het zal het waard zijn. De zon zal op mijn schouders rusten en de maan waakt over mij; wanneer ik de afstand verklein.
Op de onbekende weg zal ik mijn voeten laten neerdalen, het zand zal aan mijn voetzolen blijven plakken en vermengen met het zweet van de inspanning. Mijn hoop groeit met de seconde wanneer ik mijn ogen richt op de weg voor me: het pad naar het paradijs. Het pad zal me naar hem toe leiden, het kan misschien wel duizenden jaren duren, maar het is het waard.
De nieuwsgierigheid knabbelt aan mijn ziel, spoort me aan om naar achteren te kijken, naar alle problemen die ik achter laat. Ik wil zien hoe de mensen lijden en hoe ik met geluk kan wachten tot ik aan kom in de sprookjesachtige tuin. Maar ik kijk niet naar achteren, ik bijt op mijn onderlip en stap stevig door, alsof een olifant op mijn rug zit en mijn reis moeilijker maakt. Mijn avontuur zal eindelijk compleet worden.
Als een vallende ster, met een spoor van glitters erachteraan, kan ik de afstand aflopen en mijn eind vinden. Ik zal de hele wereld doorzoeken, elk hoekje van de universum om bij het begin van de wereld te komen. Ik neem de confrontatie met het kwaad aan, het kan me niets schelen hoe lang het nog duurt. Het gevoel in mijn hart groeit, de hoop in mijn hoofd veroverd mijn gedachtegangen en ik zal mijn heldenwelkom tegemoet treden.
En hij zal wachten, met zijn armen over elkaar heen geslagen en zijn ogen gericht op het pad die ik afleg.

Dit stukje tekst, deze column is gebaseerd op een liedje. Een inspirerend, opbouwend liedje dat al dagen door mijn hoofd spookt. De stem sluit al mijn pessimistische gedachten in een hokje en zet ze achter slot en grendel. De tekst brengt een glimlach op mijn gezicht, laat mijn ogen genietend sluiten en dromen over de plek waar hij het over heeft. Ik snap de zinnen, de woorden die hij met gevoel uitschreeuwt. Ik voel de emotie achter de subtiele woorden en steeds meer krijg ik respect voor de maker.
Eerlijk, wie dacht aan het Paradijs, aan God? Dacht je misschien aan je persoonlijke paradijs, aan je familie en je vrienden? Je vriendje? Je grote liefde? Waar brengt deze tekst je naartoe in je gedachtegangen? Knabbelt de vraag als een muis aan een stuk kaas, aan je geweten? Ligt de schepper van dit liedje aan het puntje van je tong?
Ik zal je uit je lijden verlossen, ik zal het woordje zeggen dat misschien wel tig beelden bij je op roept en je fantasie opwekt.
Disney classics doen het nog steeds.

http://www.youtube.com/watch?v=6Nt3GD301BQ

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen