Bewegen is leven

Het is vrij eenzaam als enige uit de vijfde in een hele school. Ik zit nu te midden van een aantal bruggers mijn stukje te typen. De enige laatstejaars oefent tegenover mij haar mondeling Nederlands. Moet ook gebeuren. Het kan trouwens ook haar profielwerkstuk zijn. Ik weet het niet en ga dingen verzinnen als ik niets te doen heb.
De rest van mijn jaarlaag struint rond door de provincie, heeft wel de energie om de hele dag mee te draaien met het programma, heeft wel de motivatie om te luisteren naar leraren met anekdotes over Stad en Ommeland.
Hoewel wij niet uit meer dan 100 procent bestaan, loopt ook een deel door Amsterdam. Zij wel, ik niet. Ik wil ook naar de verre hoofdstad en het stille Noorden even achter mij laten. Verveling, verveling. Voor een ‘provinciaaltje’ gebeurt daar alles, staat de wereld daar niet stil. In Amsterdam leeft alles en is een voorbij trekkende trein niet de enige verstoring van de ‘serene’ omgeving. Alles draait daar wat in Groningen stijf en grauw aan de hemel staat. Verveling leidt tot ophemeling.
Weer een deel, volgens mij heb ik nu een percentage van 200 procent, is bij de Rijksuniversiteit om daar als studenten mee te werken aan een ‘wetenschappelijk onderzoek’. Zelfs voor een lezing kan ik geen energie creëren. Ik laat de RuG links liggen.
Ik heb vanmiddag mijn spetterende intrede in het programma. Ik zal met een fantastische comeback deelnemen aan een geweldige fietstocht in de provincie. Hoezee!
Was het maar zo rooskleurig, was het maar zo. In werkelijkheid maak ik mij zorgen over hoe ik die zeker dertig kilometer fietsen ga realiseren. Namelijk: ik ben al blij als ik na krap drie kwartier fietsen weer op school ben aangekomen zonder nog voor het bereiken van mijn lokaal ingestort te zijn. Mijn energieniveau is beneden peil, buiten de perken. Ik wil alles graag, maar het lukt niet. Dit door te korte nachten en over dag te veel gedachten. Ik ben met alles bezig behalve zorgen dat alles goed loopt. Ik maak mijzelf gek en ervaar op school de gevolgen.
Geen energie hebben is perfect om af en toe dat vervelende uurtje gym te skippen, maar verschrikkelijk als je hierdoor veel van de wél leuke dingen van school mist.
Door een gebrek aan energie word ik zeurderig en ga ik malen. Ik ga saaie muziek opzetten en nadenken over het leven. Leven… het verplichte en misschien ook wel leuke project. Bewegen is leven. Ik beweeg niet, zit slechts stil op mijn stoel zoals blijkt uit de vorige zinnen. Leef ik wel? Ik daar straks eens stevig over nadenken, om de tijd te vergeten en de fietstocht te overleven. Ik maal. Tijd voor koffie. Tijd voor een einde aan dit verhaal.

Ik stap zo vrolijk op de fiets. Big smile. Alles is te overleven buiten. Bewegen is leven.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen