Sneeuw

Misschien herinneren sommigen van jullie zich mijn column 'donkere dagen' nog, die periode is voor mij tijdelijk voorbij, en ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven!
Waarom is dit meisje zo vrolijk? Er zijn er meerdere, maar ik ga het hebben over die in de titel! Ik zat vanmiddag half in slaap in de laatste les van de week, Nederlands, de laatste loodjes wegen het zwaarts, toch? Toen onze leerkracht naar buiten keek en ons de mededeling gaf: 'het sneeuwt!'
Sommigen van jullie doet het vast niets meer, want ik heb de beelden op het nieuws van ondergesneeuwde, Belgische steden gezien, maar in het saaie Ronse liet de sneeuw een tijdje op zich wachten, zoals gewoonlijk...
Dat is nu voorbij, terwijl ik dit aan het schrijven ben zijn de vlokjes van heel klein, naar dit een wolkerig gegaan. De bevrozen ondergrond wordt nu bedekt met een zichtbaar teken van de koude.
Ik weet natuurlijk wel dat sneeuw voor veel problemen zorgt, ik heb het vandaag, na ongeveer één uurtje, al ondervonden, maar toch ben ik gek op de kleine, witte kristalletjes die langzaam naar beneden dwarrelen. Ze kalmeren me, maar ze maken me ook hyperactief, gewoon omdat ik er zo dol op ben! Ik vind de lege, witte landschappen die ik vanuit het raam van mijn zolderkamer zie prachtig, ze inspireren me en doen me zonder echte reden glimlachen.
Geef toe, zelfs degenen die het witte tapijt haten omdat het onpractisch en koud is, moeten toegeven dat het witte laagje over de wereld prachtig is, vooral als het net gevallen is en er nog niets instaat, geen bandensporen, voetafdrukken, zelfs geen pootjes van kleine dieren. Het gevoel van de sneeuw die onder je voeten samengedrukt wordt, het knerpende geluid dat erbij hoort, maar vooral de herinneringen aan je kindertijd. Je rolde er in, je speelde, maakte een sneeuwman, gooide sneeuwballen op alles wat bewoog en ging daarna, met natte handschoenen en bevrozen vingers, lekker dicht bij het vuur zitten. Het zijn de wijnig herinneringen die echt bewaard zijn gebleven. Sneeuw herinnert me, door de zeldzaamheid ervan, nog echt aan de tijd waarin er geen zorgen waren, amper huiswerk, geen vakantiejobs, geen studiekeuzes moeten maken die de rest van je leven zullen beïnvloeden, mooie tijden toch? Makkelijke, vrije tijden...
Ik ga me eens helemaal laten gaan, mijn huiswerk is toch bijna af, het is weekend, ik zit momenteel zonder baantje en de keuze, die moet ik pas in juni maken! Nu heb ik dus tijd om me warm aan te kleden, naar buiten te gaan en een sneeuwbal naar mijn kleine zusje te gooien!
Niet alles is nog helemaal hetzelfde, maar de grote lijnen, degenen die die tijden levendig houden, die zijn nog ongeveer hetzelfde. Ik ben nog niet helemaal volwassen, dus waarom zou ik de kans om me nog even een kind te voelen laten verstoren door de gedachten aan het feit dat alles veranderd is? Even is dat voor mij niet zo, en dat hoeft niet eens slecht te zijn. Nu heb ik bijvoorbeeld het geduld om gewoon te kijken hoe de vlokjes door de wind gestuurd worden en de grond langzaam onzichtbaar wordt... Het is prachtig, maar heeft ook nog eens een symbolische betekenis: verandering is niet altijd slecht.

Geniet van de sneeuw!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen