Maand van de ziektekosten, pijn, angsten en zorgen.

Drie vrouwen keken me meelijwekkend aan, terwijl ik mijn piercings losschroefde en uitdeed. Ik had wel al door dat het pijn ging doen. Ook al zeggen mensen vaak ‘ach joh, je verstandkies eruit. Dat heb je zo gedaan!’. Ik ken mezelf. Aan mijn gebit is al zo vaak geknutseld, daar wordt je bang van. Geen enkele tand in mijn mond is ongevuld of onuitgeboord –op de nu doorkomende verstandkiezen na natuurlijk. Doordat er zoveel aan mijn tanden gedaan is, heb ik al menig verdovingen gehad en weet ik nu precies hoe en wanneer ik op verdovingen reageer. Beter gezegd, amper tot niet. Ik hou ook niet van operatieruimtes of alles wat er ook maar bij in de buurt komt, gezien mijn eigen ziekenhuisverleden en dat van mijn vader.
Dus, uiteindelijk was alles losgeschroefd en eruit gehaald en stapte ik (zogenaamd) vol goede moed de behandel kamer in. De chirurg gaf me een hand, zei me zijn naam en aan zijn accent kon ik horen dat hij van Duitse herkomst was. Hij zei me dat ik plaats mocht nemen in de stoel en dat deed ik. Het was precies zo’n zelfde soort stoel als bij mijn eigen tandarts, alleen dan wat klinischer op de een of andere manier. Toen ik omhoog keek zag ik een reusachtige lamp boven me hangen. Dat soort lamp, wat ik me nog kan herinneren van vroeger als ik weer een ooroperatie moest ondergaan. Ik rilde een keer toen er weer een herinnering werd opgeroepen, waardoor de chirurg me kalmerend aankeek. Hij vertelde me precies wat hij ging doen en wat er aan de tand scheelde. Al wist ik dat allemaal wel, toch vond ik het fijn dat hij zo zijn best deed me op mijn gemak te stellen.

Mijn bril moest af en de stoel werd in ligstand gezet. Nu ging het echt beginnen. Mijn benen trilden van de endorfine en adrenaline die door mijn lichaam raasde en dat maakte me zelfs bijna gekker dan de eigenlijke angst zelf. Ik kreeg een doek over me heen gelegd die ervoor zorgde dat enkel mijn mond en mijn neus uitstaken en ik zelf niets meer kon zien. Mijn mond werd verdoofd en daar gingen ze. Op het begin was het nog niet zo erg, maar hoe meer pijn begon te doen, hoe meer paniek er naar boven kwam. ‘Drie tellen inademen en vijf tellen uit.’ Iets wat ik steeds opnieuw bleef uitoefenen als ik mond weer even mocht sluiten, zodat de chirurg wat ander materiaal kon pakken. Ik zag helemaal niets, behalve een blauw doek, met daar overheen vallend vier grote schaduwen. De man versprak zich en werd zenuwachtig en zette daarom zijn dialoog met zijn assistenten in het Duits voort. Vreemd genoeg kalmeerde me dat meer dan mezelf toespreken. De man had het door en bleef rustig in het Duits tegen me aan praten, wat me echt rustig maakten. Hij verdoofde nog iets bij, omdat ik nog steeds veel pijn voelde en begon toen met het lossnijden, boren en trekken van mijn tand. Nog nooit heb ik zo’n onaangename, behoorlijk langdurige pijn gevoeld. Toen bijna het moment aanbrak dat ik echt wilde gaan schreeuwen en huilen van de pijn omdat ik het niet meer hield, hoorde ik iets scheuren en knakken en zei de allerbeste man:“Er ist raus!” Iets wat me weer deed glimlachen, hoe stom dat achteraf misschien ook klinkt. Waardoor ik ook menig assistenten om me heen ook even hoorde lachen. Ik slaakte opgelucht een zucht en daarna werd een deel van de wond dichtgehecht, terwijl iemand me even liefkozend over mijn schouder streek.

Het doek werd voor mijn zicht weggehaald en ik kon weer vrij ademhalen en om me heen kijken. Een van de assistentes, die vooraf ook een foto van mijn kaken had gemaakt keek me geruststellend aan en zei me dat ik het goed gedaan had. Niets begrijpend keek ik haar aan, terwijl ze vervolgens enkel glimlachte. De stoel werd rechtgezet en er werd aan me gevraagd hoe ik me voelde. Het hele gebeuren had me behoorlijk duizelig gemaakt en ze adviseerden me nog even te blijven zitten. Ook de laatste assistente liep nu de behandelkamer uit, waardoor enkel ik en de chirurg nog overbleven. Hij vroeg me hoe het met me ging, aangezien het een hele lastige en vervelende tand was geweest. Hij vertelde me dat de tand ontzettend lange wortels had, waardoor het echt heel veel moeite gekost had hem eruit te trekken. Hij gaf me verdere uitleg over het schoonhouden van de wond, verbood me dit weekend te gaan werken en gaf me vervolgens glimlachend een hand. Hij wenste me succes en nog steeds een beetje draaierig liep ik terug naar de wachtkamer, om vervolgens mijn jas aan te trekken en naar mijn moeder toe te lopen die buiten moest blijven wachten.

Afgelopen maand was me de maand wel. Drie weken ben ik doodziek geweest door een bacterie die ze in eerste instantie niet konden vinden en de kans had uit te groeien tot levensbedreigend. Mijn benen hebben een hel van pijn moeten doorstaan en zijn twee keer geperforeerd voor biopsies, die achteraf gezien niet gelukt en misschien zelfs wel onnodig geweest waren. Daarvoor heb ik vier keer bloed moeten laten afnemen, van in totaal 18 buisjes bloed, heb ik een longscan en een TBC-test moeten ondergaan die gelukkig schoon en negatief waren. Daarna, toen ik weer iets beter was, was mijn mond aan de beurt. Zeven tanden moesten uitgeboord en gevuld met in totaal 19 verdovingsspuiten. Gelukkig niet allemaal in een keer, verspreid over 2 behandelingen. Maar dan nog! Normaal ben ik nooit ziek of heb ik nooit iets, dus ik vind dat ik voor 2011 wel weer even klaar ben. Nu maar hopen dat mijn lichaam daar ook zo over denkt.

.. Maar ik hoef me nu in ieder geval geen zorgen meer te maken of mijn verstandkies verder muteert en zo mijn hele mond naar de cholera helpt.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen