Iemand laten gaan.

Iemand laten gaan, is waarschijnlijk in elk mensenleven één van de moeilijkste dingen die moeten worden gedaan. Helemaal omdat er geen regels of richtlijnen, of wat dan ook voor bestaan. Iedereen verwerkt zijn of haar verlies anders. Sommigen huilen onophoudelijk, anderen niet. Sommigen sluiten zich gedurende een poos volledig af van de buitenwereld, terwijl anderen bij iedereen die ze kennen gaan uithuilen en troost zoeken.
Verschillende methodes, voor verschillende mensen, en niemand die kan zeggen wat voor jou het beste is. Dat is misschien nog het moeilijkste; net op het moment dat je zo graag wilt weten hoe je iets moet doen, is er niemand die dat voor jou kan bepalen.
Wanneer iemand jou dan vraagt "Hoe rouw je?", is het meest logische, en misschien ook meest juiste antwoord: "Dat hangt van jou af" of "Dat doet iedereen anders".
Toch zijn dat net de antwoorden die je beter niet zegt. Want wat schiet die persoon in kwestie daar nu mee op? Maar wat zeg je dan wel? Wat wil die persoon dan wél horen?
Op beide vragen heb ik geen antwoord. Voor mij persoonlijk is het vooral belangrijk dat ik dan gewoon iemand kan knuffelen, terwijl ik snotterend mijn verhaal vertel. Ofwel luister ik naar het verhaal dat de persoon die mij knuffelt te vertellen heeft. Niet omdat het per se zo boeiend is, maar omdat ik meestal meer troost vind in andere mensen hun woorden, dan in mijn eigen gedachten. Meestal. En ik heb ook een lange tijd nodig om zoiets te verwerken. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk, en daar schiet waarschijnlijk niemand iets mee op, buiten ik.
Want zelfs als je al weet hoe je voor jezelf met zo'n dingen het best omgaat, hoe maak je dan duidelijk aan anderen wat ze moeten doen?

Ik zou nog hele boeken kunnen schrijven over waarom het zo moeilijk is om mensen los te laten, maar eigenlijk kan ik het ook in een paar zinnen samenvatten.
Iemand mag dan misschien maar voor even in je leven zijn, het neemt je hele verdere leven om die persoon te vergeten. Hoe kan je immers iemand vergeten die je ooit, al was het maar voor even, echt gelukkig heeft gemaakt? Hoe kan je iemand vergeten, die ooit de reden was waarom je lachte, en die je heeft geraakt op een manier dat niemand anders dat ooit had kunnen doen?
Niet.
Je vergeet geen mensen die echt belangrijk voor je waren. Sommige mensen blijven voor altijd in ons hart, en daarmee een klein beetje in ons bestaan, ons denken en ons doen, zonder dat ze echt aanwezig zijn in ons leven.

Maar hoe zwaar je ook mag lijden onder je verdriet, hoeveel tranen je dan ook hebt gelaten, of net niet.. Na regen komt zonneschijn, en na een tijd leer je leven met de pijn van het iemand missen. Na een tijd ben je in staat om nog meer te gaan genieten van alle mooie herinneringen, en het zijn die herinneringen die het waard zijn om zoveel pijn te lijden. Je zou geen pijn lijden zonder herinneringen of hechte banden, maar al het moois weegt op tegen de pijn, en uiteindelijk is dat wat telt.

Voor iedereen die onlangs iemand is verloren, of die iemand mist, wens ik dat ze de steun en troost kunnen vinden die ze nodig hebben, en die ze verdienen.
Veel sterkte.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen