Een echt nieuw jaar

Het is 2012, eindelijk maar toch. Een nieuw jaar vol nieuwe uitdagingen, nog te ontdekken avonturen en nog niet ontmoete vrienden. Normaal vind ik dit soort taal onzin. Voor mij betekent een nieuw jaar meestal dat ik nog een tijdje naar school ga, met steeds dezelfde 'avonturen' en dezelfde vrienden. Over die vrienden geen kwaad woord, alleen ze zijn niet nieuw. Het leven kabbelt bij mij gewoon door. Het enige wat er verandert is, is meestal dat de laatste twee cijfers van het jaartal veranderd zijn en dat de bruggers weer een hoofd kleiner zijn geworden.

Dit jaar wordt echter anders, gelukkig maar. Dit jaar wordt de sleur van de middelbare school eindelijk onderbroken. Ik ben namelijk inmiddels aangekomen in de eindexamenklas. Ik mag weg van die sleur, eind mei al. Oké, ik zal eerst mijn centrale-en schoolexamens even moeten overwinnen, maar dat beschouw ik even als een klein detail.
Er van uitgaand dat ik mijn diploma in juni mag ontvangen, heb ik na de zomervakantie een compleet nieuw leven. Ik mag namelijk gaan studeren, eindelijk.
Het fantastische studentenleven gaat dit jaar ook voor mij beginnen. Ik ga uit huis, en ga direct lekker ver weg wonen. Ik krijg mijn verantwoordelijkheden en moet die ook nakomen, want anders ben ik na een tijdje en mijn eigen leven en mijn studie, dus toekomst, kwijt.
Ik ga 'een vak leren' en daaromheen een geheel nieuw leven opbouwen. Want, omdat ik zo ver weg ga, gaat er ook niemand met mij mee verhuizen. Al mijn vrienden blijven hangen in het noordelijke Groningen, of ze vertrekken naar het Westen van het land. Niemand van mijn vrienden heeft ook er maar een seconde nagedacht over afzakken naar het Zuiden. Dat ik straks alleen ben, vind ik doodeng maar toch ontzettend leuk. Ik ga een eigen leven opbouwen, met echt nieuwe vrienden.
De trein gaat mijn beste vriend worden. Want ver weg betekent lang reizen terug naar huis, of na een tijdje: het huis van mijn ouders. En dan maar hopen dat ze hun plannen doorzetten om met mij mee te verhuizen. Het zou mij zeker een uur in de trein schelen. Maar ach, alles gaat wennen en na een tijdje wordt die rit vast net zolang als de fietstocht die ik nu naar school maak: een werkelijke tijd van 45 minuten, met slechts tien minuten die ik echt bewust meemaak. Alles gaat op de automatische piloot na een tijdje.
Ik ga er gemakshalve ook maar even vanuit dat het bij mijn nieuwe leven ook zo gaat lopen. Geen stress, en slechts de leukste tijd van mijn leven.

Ik moet niet zeuren en gewoon mijn best gaan doen. Ik moet gaan leren voor mijn examens en keihard studeren op het boek voor de decentrale selectie van mijn studie.
Daarna begint de zomer en heb ik alle tijd mij voor te bereiden op mijn nieuwe leven. In september begint mijn nieuwe jaar, en dan echt, voor de volle honderd procent. Jeehaa!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen