Die kwam best hard aan

Wekenlang keek ik uit naar verschillende momenten. Bandrepetities, doorlopen en het toneelstuk zelf (kersttoneel waar ik het laatste over had)... Eigenlijk zelfs maandenlang. Maar niet alleen om het toneelstuk, de gezelligheid en het plezier wat je met de medemens hebt, maar ook om die ene leuke gitarist in de band (wat is dat toch met jongens, gitaren en hordes verliefde meisjes?). Ja, ik ben verliefd. Dat was me ook wel duidelijk geworden de laatste paar maanden en ik wil het niet. Waarom niet? Omdat ik hier niet goed in ben. Het is niet mijn gebied, absoluut niet en al helemaal niet door mijn onzekerheid over mezelf (ik zie echt geen jongen verliefd op mij worden, serieus). Toch hoop ik, dus denk maar niet dat ik zomaar een leuke jongen van de tafel af veeg als ik denk dat ik echt geen kans maak. Ik kan alleen niet omgaan met jongen die ik leuk vind en dat is wel gebleken bij de vorige (geen commentaar). Wat is mijn punt? Sowieso niet het geklaag over hoe onhandig ik met liefde om ga wat met alle respect behandeld zou moeten worden. Mijn punt is het volgende:

Heel stiekem dacht ik wel dat ik kans maakte bij hem, aangezien we wel eens blikken en woorden uitwisselen (dat is een hele prestatie, echt waar). Maar die blikken zijn het belangrijkst op het moment. Of hij kijkt, omdat ik naar hem kijk of dat hij kijkt, omdat hij geinteresseerd in me is, is onduidelijk. Maar dat geeft een verliefde puber genoeg hoop voor een week (paar blikken per dag en je kunt even vooruit). Je zit rustig in de zaal te kijken naar de band die wat muziek aan het maken is. We zijn in de schouwburg van mijn dorp/stad en we hebben onze eerste twee optredens gehad. De tweede is over een twee a drie uren. Een best wel aardig meisje komt naast me zitten die een rol heeft in het stuk. We praten wat - wat wel vaker gebeurd onder jongeren - en zij komt ineens op het onderwerp: 'Weet je wie ik nou echt leuk vind?' Dus zij wist zeker dat ik het direct zou raden. Ik wist dat niet zeker, maar ik wist wel zeker aan wie ik direct dacht: de jongen die ik leuk vind. Dus ik denk: kan ook geen kwaad om zijn naam te zeggen, want die is het waarschijnlijk toch niet. En dan hoor je het meest vreselijke woordje: ja! En dan lijkt je wereld even in te storten. Ik heb toegegeven dat ik hem ook leuk vind en niet veel later zitten we te roddelen. (Ja, want zo zijn pubers nou eenmaal (stel hier een heel geirriteerd stemmetje voor).) Maar ondertussen voelde ik me vreselijk. Om haar nou een rivaal te noemen, vind ik oneerlijk. Ik wil geen ruzie hebben om een jongen. Dus wij discusieren over wie hem mag hebben. Logisch, allebei aan de ander geven natuurlijk. Ik doe er verder niet veel op uit, omdat ik me liever niet opdring tegenover hem. Ik zou dat zelf ook niet willen. Zij daarentegen... ze grijpt elke kans om bij hem in de buurt te komen en het ergste: ze houdt geen rekening met mijn gevoelens. Ik neem juist meer afstand en blijf liever uit zijn buurt nu. Het heeft toch geen zin om een relatie te beginnen, aangezien ik binnenkort toch voor een jaar wegga. Maar die knagende pijn, het is niet eerlijk. Ik kijk tegen het meisje op dat ze het allemaal durft, maar... god, ik weet het ook niet meer. Het doet pijn. Het laat me uren piekeren. Ik voel me slecht en weet niet wat ik moet. Wat moet ik doen? Moet ik ook de moed verzamelen om hem ergens aan te spreken? Moet ik me ook bij hem opdringen? Hem laten merken dat ik voor hem ben gevallen? Dat ik niets liever wil dat bij hem in de armen liggen? Nee. Dat kan ik niet. Ik denk dat ik toch liever in mijn bed huil tot ik geen tranen meer heb en alleen maar kan fantaseren over hem. Mijn liefdesleven is niet een van de beste. Dat is wel duidelijk.

Ik sta hier niet zo positief tegenover, terwijl verliefd zijn geweldig hoort te zijn. Heeft iemand dit ook een keer meegemaakt? Zo ja, hoe ging je daarmee om?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen