Pablo

Het klinkt als een modern sprookje, of een niet-orginele fanfiction maar het gebeurt momenteel echt en in mijn eigen omgeving. Een meisje dat verliefd is geworden op een Mexicaanse uitwisselingsstudent.
De student verblijt voor enkele maanden in ons koude landje. In het landje ontmoette hij een meisje, een meisje dat troost nodig had omdat haar vriendje alleen maar op seks uit bleek te zijn. Hij kwam toen zij een schouder nodig had om op uit te huilen en uit de troost is een mooie relatie ontsprongen.
Hij leert van haar Nederlands en Engels en zij krijgt welkome hulp bij haar eindexamen Spaans. Eigenlijk doen ze inmiddels alles samen en is de student meer bij haar dan bij zijn gastgezin.
Wat het verhaal vooral zo romantisch en tragisch maakt, is het feit dat hij over een maand of drie terug moet keren naar zijn eigen land in Midden-Amerika. Een eind weg, waarschijnlijk te ver weg om de relatie in stand te houden.
Dit geeft de relatie voor een soort van magisch tintje. Alles wat het koppel doet komt net even iets schattiger over dan normaal.

Nog geen twaalf uur geleden zat ik met hen in een Gronings poppodium te wachten om een bandje. Hij probeerde haar hand vast te pakken, terwijl zij dit helaas voor hem niet doorhad en op de uitkijk stond naar de band.
Later bleek dat de livemuziek alles behalve dansbaar was, zodat iedereen uiteindelijk aan de bar zat. Nu kon hij zijn slag staan. Stukje voor stukje, heel voorzichtig, als ware ze nog geen relatie hadden, liet hij zijn hand op haar knie glijden. Hij kneep even en zij hapte direct toe en pakte zijn hand vast. Beiden bloosden en zagen mij en mijn vriend de rest van de avond niet meer staan. Zo erg vonden wij dit niet, als klef koppel en zo konden wij genieten van hun prille liefde.
Zij was hem duidelijk aan het versieren, door bijvoorbeeld met haar haren te spelen en hij genoot ervan, gezien de flauwe grijns op zijn gezicht.
De nacht vorderde en het werd tijd om weer naar huis terug te keren. Daar stonden wij voor de uitdaging te gaan slapen met vier mensen op twee smalle matrassen. Al snel, en zonder echt overleg, werd besloten dat elk stel één matras kreeg, heel romantisch natuurlijk.
Bij hen wel. Ik heb naast mijn matras, nadat ik eraf was geduwd door mijn kickboksende vriend, liggen kijken hoe zij in slaap viel in zijn armen. Hij sliep niet, maar aaide door haar haren heen.
Verderop in de nacht, of vroeg in de ochtend, toen ik na een zoveelste trap weer gewekt was, zag ik dat hij ook sliep. Hij had haar vastgeklemd in zijn armen, als een kindje dat zijn teddybeer niet wil verliezen.
Nadat ik had besloten dat ik toch niet meer zou kunnen slapen, heb ik de rest van de nacht naar de twee mensen gekeken. Later vergezeld door mijn vriend.

Wij besloten dat hun verhaal eigenlijk te mooi is om over enkele maanden te eindigen, maar ook dat hun verhaal waarschijnlijk zo mooi is omdat het over zal gaan en hij van ver weg is.
Dubbele gevoelens.
Maar voor zolang als het nog gaat duren: een prachtig sprookje om van te genieten.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen