De volwassenheid der vierdejaars
Wiskunde, wat een fun!
Voel je het sarcasme al? Als je er nog niet aan gewend bent, komt het wel!
Vandaag wil ik het eens hebben over een ervaring van vorige week, onze wiskunde leerkracht was de examensleerstof aan het overlopen en de leerlingen, die liepen gewoon over van enthousiasme!
Even de context; Ik zit in het vierde jaar, dus de leerlingen zijn vijftien of zestien jaar, maar als je me verteld had dat ik per ongeluk in een kleuterklas terecht gekomen was, zou ik daar niet aan getwijfeld hebben.
Een bepaald persoon stond aan het bord een oefening op te lossen die ik, en ik kan je vertellen dat wiskunde helemaal niet aan mij besteed is, zelf kon oplossen. Hierover heeft hij, en ik overdrijf niet, meer dan een kwartier gedaan, hij heeft lagere school fouten gemaakt, alle mogelijke formules fout gebruikt en de wiskundeleerkracht bijna doen ontploffen.
Normaal zeurt ze al erg over onze klas - een samenvoeging van 4 Latijn en 4 wetenschappen 2, beiden klassen van 10 leerlingen - omdat we alle 20 enorm passief zijn, vingers zie je nooit, niet bij wiskunde, Frans, noem een ander vak en het past in dit rijtje. Frans, daarentegen, hebben wij - 4 Wet 2 - samen met 4 economie, ons tegenovergestelde; ze zijn actief, vrolijk, lachen voortduren en zijn redelijk brutaal tegen de leerkracht, zo zijn wij niet.
Daarom verbaasde het me zo wat er tijdens wiskunde gebeurde, propjes vlogen alle kanten op. Balpennen raakten random mensen, er was eindelijk eens geluid in het lokaal!
In de kleuterschool en lagere school is alles wat je wilt groot zijn, volwassen zijn. Je gedraagt je serieus, doet geen 'domme' dingen en praat zogenaamd intellectueel tegen volwassenen. Wanneer je dan teeners ziet onnozel doen, rol je met je ogen, alsof jij, die zoveel jonger was, volwassener was.
Nu is het anders, voor mij toch. Het kan me helemaal niet meer schelen of ik volwassen lijk, we doen gewoon gek. Wat maakt het ons uit dat we soms kinderachtig bezig zijn? 'Ruzie' maken op een grappige manier, gewoon door je zo te gedragen als een paar jaar geleden.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat mensen nooit blij zijn met wat ze hebben; heel je kindertijd probeer je groot te zijn. Dan word je ouder en besef je dat je de verantwoordelijkheid die er bij hoort niet wilt, en je gaat je een tijdje, met je vrienden, gestoord en onvolwassen te gedragen. Maar dan komt de tijd dat je echt volwassen bent, wat dan? Dan zullen we waarschijnlijk met heimwee terugkijken op onze kinderjaren en gaan beseffen dat je er veel te weinig van genoten hebt door al je pogingen om volwassen te zijn.
Jammer toch, dat je nooit eens kan zeggen; ik ben blij met de dingen zoals ze nu zijn.
Reacties (6)
Dat zal altijd blijven.
En ja, ik zet in net zo'n klas. In elke les zijn wij stil. Wij zijn een samenstelling van 16 wetenschappers met economie (hier zit ik in), 3 wetenschappers en 5 economisten (5 uur wiskunde)
In elke les zijn wij muisstil, je kan een muis horen trippelen, zegt onze chemieleerkracht. Persoonlijk vind ik dat niet erg.
Dan, wiskundeles, we hebben een intriem van 22 jaar. Onze klas praat, propjes gooien, roepen, vragen stellen van de ene kant naar de andere kant, deogevechten, doorgeefbriefjes. En ik, ik wil altijd vooraan zitten, dat ik nog iets kan horen, maar nee, ik moet vanachter zitten. Ik lig dan gewoon vaak met mijn kop op tafel omdat ik gewoon niets hoor en zie.
Ook: sommigen, welke fouten dat ze maken! Zit je daar van: omg? Meen je dat? *facepalm*
Ik ben ook blij met de dingen zoals ze nu zijn, soms bang, maar in het algemeen, blij. 1 decennium geleden