Het niet-gelukkig zijn

Ik vertelde laatst dat ik me in een heel gelukkige periode bevond. Deze keer vertel ik het weer, maar dan met de nadruk op bevond. Ach, ik heb er van genoten, maar nu is het blijkbaar weer tijd voor een depressieve periode. Mijn dag begon zo geweldig, maar eindigde als een dieptepunt.

Stel je voor: je hebt geen school vandaag. Je denkt “Yes! Uitslapen!”, maar niet deze keer. Onze provider van televisie, internet en telefoonlijn stond om 07.20h aan de deur. 10 minuten later waren ze al aan het graven met hevig geschut in onze voortuin. Laat ik daar nu net naast slapen! Dus lekker vroeg opstaan, maar eigenlijk vond ik het niet erg. Ik had wel wat slaaptekort, maar dat woog niet op tegenover de vreugde. Ze hebben nu eindelijk, na 3,5 jaar, onze kabel vernieuwt. Ik verheugde me op het gebruik van snel en niet vastlopend internet, van sneeuwloze televisie en geen (nachtelijke) telefoontjes meer van het alarmcentrale -die op de telefoonlijn aangesloten zit- om te melden dat er geen verbinding is. Die vooruitzichten brachten mijn ochtendhumeur tot een miniem punt. Het enige nadeel was een hele ochtend zonder de media. Wat je er niet voor over hebt om snel te kunnen surfen op het internet!

Aan alle sprookjes komt een einde, ook aan de mijne. Vandaag was het de grote dag: praktijkrijexamen, 2e keer. Ik was er helemaal klaar voor! Jammer, maar helaas. “Erica, je bent helaas niet geslaagd.” Heel mijn dag naar de knoppen. Mijn dag is nogal zacht uitgedrukt, want het was eerder of mijn wereld in elkaar stortte. Ik kan die examinator wel wurgen. 2 kleine foutjes, die hij vergroot. Bovendien sleurt hij nog 4 andere kleine foutjes op mijn blad. Het sterke ervan is: ik heb die laatste 4 totaal niet gedaan. Die 2 kleine foutjes erken ik op bepaald niveau, maar die andere 4?Nee. Ik ging tegen de examinator in, maar het oordeel was geveld. Ook mijn begeleider van de rijschool ging ertegen in. Die foutjes had ik niet gemaakt. Op de terugweg was ik helemaal overstuur: mijn tweede poging ook mislukt. Mijn eerste poging had ik te wijten aan de examinator. Die was niet tolerant, zelfs niet voor iets wat je normaal mag herkansen. 1 foutje gemaakt over heel het parcours, en dan wil je jezelf hervatten -wat mag-, maar de examinator zijn wil is wet. Pech!

Met het probleem dat ik niet geslaagd ben kan ik zelf wel leven. Het enige probleem is dat ik me enorm hard schaam voor mijn ouders. Ze weten wel dat ik 2x onterecht ben gezakt, maar toch. Zij financieren mijn rijopleiding. Ik weet niet in hoeverre jullie bekend zijn in het Belgische systeem, maar je kan 20 uren rijden en dan mag je alleen rijden met een L-bordje. Ik heb mijn 20 uren volbracht na mijn 1e poging. Anders had ik geen idee hoe ik op school zou kunnen geraken. 2,5 uur met de bus is nogal irritant als je om 8.20 op school moet zijn. In ieder geval: na je 2e mislukte poging ben je verplicht om 6 uren te volgen met de rijschool. Ik heb het al uitgerekend: nu is er al een goede €3200 besteed aan rijlessen + examen. Als ik deze 6 uren erbij moet tellen, wordt mijn uitkomst nog groter: BAM €900 euro erbij. Wie financieert dit? Mijn ouders. En daardoor voel ik me schuldig. Wij zijn een arbeidersgezin met een laag inkomen. Mij aan hogere studies krijgen was al een moeilijke klus. Dan dit er nog bij. Ik ben bang dat dit misschien teveel wordt. Als ik bedenk dat zij binnenkort ±€4000 hebben uitgegeven aan die rijschool, daar hadden ze 2,5x de auto van kunnen kopen waarmee ik nu rijd.

Mijn vader is de enige kostwinnaar in huis. Ik voel me gewoon ongelooflijk schuldig dat ik een groot deel van zijn geld op maak. Dit is gewoonweg jammer en zo onjuist. Soms snap ik het leven niet: voor mensen met een moeilijk leven, wordt het vaak moeilijker dan het al is.

Ik zal het positief bekijken: aan ieder dieptepunt zit een les. Na een tijd zal ik deze les wel vinden hopelijk?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen