'Als jij gelukkig bent, dan ben ik dat ook.'

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein op weg naar mijn volgende bestemming van vandaag. Mijn ontbijt heb ik net weggespoeld met een ice-koffie en de meneer die tegenover me zit kijkt me zo nu en dan vreemd aan, omdat ik alsmaar dolgelukkig uit het raam aan het staren ben. Ik heb zojuist een geweldige avond en nacht achter me gelaten en ben me nog steeds aan het afvragen hoe ik hier ook alweer in terecht gekomen ben. Terwijl ik terug denk aan mijn geweldige avond, rommel ik even wat in mijn tas om nog wat meer herinneringen op te kunnen halen. Ik vis er een klein T-shirtje uit, in maatje S, wat bedrukt is met een logo van een band waarvan ik gister een Cd-release party bezocht heb. Op het shirt staat ook de naam van de jongen voor wie het bestemd is plus een handtekening van een Amerikaanse rockster, mooi geschreven in zilveren letters.
Ik weet zeker, dat wanneer ik het tienjarige jochie straks verras met een shirt plus handtekening van zijn allergrootste held en idool dat ik minstens twintig huwelijksaanzoeken naar mijn hoofd geslingerd krijg. Vanavond gaat hij met zijn moeder, wat Duitse vriendinnen en mij mee naar een concert van diezelfde band, dus daarom heb ik de kinderheld in kwestie maar op mijn allerliefst gevraagd of hij de kleine man en overigens zijn grootste fan, vanavond na de show nog even komt opzoeken voor een foto en een babbeltje, waarop hij natuurlijk antwoordde met een volmondige ‘ja’.

Dit alles liet me nadenken over waarom ik eigenlijk zoveel voor de kleine kerel regelde en zelf enkel naar huis ging met een gesigneerde cd en wat foto’s (wat ik sowieso helemaal geweldig vind, daar niet van..) en toen moest ik ineens weer denken aan het moment dat ik zelf mijn grote held trotseerde. Ik was toen zo zielsgelukkig en de hele wereld mocht het weten! Dat gevoel wil ik hem denk ik ook kunnen geven, zelfwetende hoe prachtig dat is. En waarom dan? Ik ben over het algemeen een zeer tevreden en gelukkig mens, dus als ik zelf al gelukkig ben, dan steek ik van tijd tot tijd liever mijn energie in het gelukkig maken van anderen. Er is immers niets mooiers als een ander zien stralen en opbloeien door jou eigen toe doen. En daarbij is het leven veel te mooi en te kort om niet gelukkig te zijn, dus als ik daar iemand mee kan helpen doe ik dat graag.

Vroeger vond ik de zin ‘Als jij gelukkig bent, dan ben ik dat ook’ niets anders als een goedkope leugen om de menselijke emotie ‘jaloezie’ te verbloemen en te verstoppen, maar nu ik daar nog eens over nadenk, denk ik er eigenlijk helemaal niet meer zo over. Natuurlijk spreken veel mensen dit sowieso nog uit vanuit een jaloers oogpunt, maar dat is dan waarschijnlijk enkel omdat die mensen gewoon nooit geleerd hebben een ander iets te gunnen. Iets wat je ze dus ook niet kunt kwalijk nemen eigenlijk. Maar dat wil dus ook niet zeggen dat het enkel en alleen vanuit een jaloers oogpunt gezegd wordt. Ik heb door de jaren heen gewoon echt leren inzien wat die woorden nu precies (voor mij) betekenen en wat het met me dus.
Ik ben dus eigenlijk wel een ‘gever’ als ik zou moeten kiezen tussen ‘gever’ of ‘nemer’. Als het er echt op aankomt, wat ben jij dan? Iemand die anderen graag gelukkig ziet en daar veel meer voldoening uithaalt dan zelf daadwerkelijk verwend en gelukkig gemaakt te worden door anderen? Of hou je er gewoon meer van helemaal in de watten gelegd te worden, met het idee dat iemand voor je zegt (en je beschermd) wanneer je dat het meeste nodig hebt?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen