De dag die ik nooit meer zal vergeten

Luna zit op de fiets terug naar huis. School was zoals gewoonlijk saai. Vanavond ziet Luna eindelijk haar beste vriendin, Hope, weer bij hiphop, ze heeft haar echt te lang niet gezien...
Als Luna thuis is maakt ze haar huiswerk, eet ze snel een broodje en gaat daarna op de fiets Hope ophalen. ''Hope schiet is op! Luna staat hier nu al 5 minuten te wachten, dadelijk komen jullie te laat!'' roept Hope's moeder naar boven. ''Hope wat zie je wit, gaat alles wel goed? Zal je wel gaan dansen lieverd?'' zegt Hope's moeder bezorgt.
''Ja mam, alles gaat goed, ik werdt een beetje onwel. Nu gaat het weer en ik ga gewoon dansen met Luna mam'' zegt Hope boos. Samen fietsen we naar de dansschool als Hope de hele tijd stil is vraagt Luna toch maar wat ze zich al de hele tijd afvroeg:''Hope weet je zeker dat alles wel goed gaat? Je ziet echt wit en zegt bijna niks zo ken ik je niet..'' ze is nog niet uitgepraat of Hope onderbreekt haar al:''Waarom maken jullie je toch zo zorgen om mij? Eerst mijn moeder, nu jij. Het gaat goed zei ik toch Luna. Echt waar!'' antwoord Hope boos. Luna schrikt van haar reactie en in stilte rijden ze verder. Als ze omgekleed zijn, stappen ze de zaal in. Hope is nog steeds heel wit, maar ze kletst de hele boel bij elkaar. Na het opwarmen zakt Hope ineens in elkaar. Luna schrikt, zakt op de grond bij Hope en roept de danslerares erbij. De danslerares rent snel naar Hope toe. ''Luna bel snel 112 en haar moeder!'' comandeert ze, terwijl ze Hope wakker probeert te krijgen. Nadat de ambulance en Hope's moeder zijn aangekomen eindigt de danslerares de les en stuurt iedereen naar huis. Luna komt helemaal geschrokken thuis. Samen met haar moeder bespreekt ze wat er vanavond is gebeurt. ''Luna ga nu maar je tas inpakken, douchen en slapen als er vanavond gebeld wordt waarschuw ik je oké?'' zegt Luna's moeder. ''Ja mama'' zegt Luna en ze loopt naar boven. Als ze haar tas snel ingepakt heeft, gedoucht heeft en in bed ligt komt Luna niet in slaap. Ze maakt zich zorgen om Hope, en ze vraagt zich af wat er is. Ze bedenkt steeds ergere dingen, engere dingen. Waarvan ze maar hoopt dat Hope ze niet heeft. Ze denkt aan leuke dingen. Maar steeds komen haar gedachten uit op Hope. En als ze uiteindelijk om 2 uur in slaap valt, slaapt ze heel onrustig.