Alleen maar een droom?

Olivier zat alleen op zijn kamer. Stiekem was hij boos op zichzelf. Hij had niks geholpen. Meneer de Bruin was er nog altijd, dromen konden nog altijd oversteken. Dus wat dat gesprek met de uil had geholpen? Hij had geen idee.
Wist hij maar hoe meneer de Bruin en alle andere droomfiguren samen te krijgen waren. Eerst moest hij er nog achter komen wat er precies uit Denises dromen was gekomen. Misschien moest Melanie wel terug. Rune zou daar niet blij mee zijn.
In het oude huis kraakten de trappen. Olivier hoorde de deuren piepen. Waarschijnlijk kwam Rune thuis. Tenminste, dat was wat Olivier verwachtte. Rune kon nooit lang wegblijven, met een ziek nichtje in huis.

De maan stond hoog. Boven de maan waren alleen nog maar sterretjes te zien. Tienduizenden lichtjes schenen neer op het park. Een klein bruggetje leidde naar de verlaten slottuinen. Ergens ver weg luidde de klok half elf. Verder was het helemaal stil. Slechts twee personen toonden zich tussen de bevroren bloemen en wateren.
'Rune blijf', smeekte Melanie. Haar ogen weerspiegelden het warme licht van de straatlantaarns en waren bezaaid met lichtjes. In de sterrenschemer zag ze er bijna te mooi uit. Alsof ze slechts een droom was.
'Vooruit', besloot Rune; 'Ik blijf nog een uurtje'
Melanie glimlachte vreugdevol. Met een plagerige grijns trok hij haar dichterbij.

In het midden van de nacht keken sterren toe hoe een duister figuur een meisje van het bed liftte. Haar dekens waren als een jurk over haar heen gedrapeerd. De droomwereld had haar tot zich genomen. Zij was diep verzonken in haar eigen wereldje. Ergens waar ze niks door had van de krakende treden waarvan zij werd afgedragen. Ergens waar de realiteit onzichtbaar was, midden in een kasteel.
In haar droom bevond zij zich in een grote ruimte. Het licht boven haar werd opgesplitst door kristallen boven haar hoofd. Ze zag bloed erin weerspiegeld. Bloed en bloedrode lippen. En haar ogen in kleine stipjes. En haar huid was wit als de, pas gesmolten, sneeuw. Haar haar, haar kleding, alles was anders.
Denise zette zich overeind. Haar rode fluwelen japon golfde mee, met rimpels als vloeiend bloed. Rustig strekte ze zich uit, ze had heerlijk geslapen. Alleen waren warme donkere avondkleuren nog overal. Dus lang zou het niet kunnen zijn geweest. Die warme kleuren verwarmden een kamer die niet bepaald op de hare leek. Verward speurden haar ogen de omgeving af, op zoek naar een punt van herkenning. Niks in deze kamer kwam haar bekend voor.
Een koude windvlaag maakte haar alert. Ze liep naar het enige raam wat in de kamer zat. De wereld achter het kozijn was haar ook vreemd. Overal waren bomen. Er was een heel mangrovebos. Water stroomde naar beneden, maar waar belandde viel niet te zien. Het enige wat zij kende was de koude wind die haar liet niezen. Denise besloot het raam maar snel te sluiten om de rest van de warmte in de kamer te houden.
Op dat moment vloog de deur open. En zij wist, zij moest daar naar binnen.