Hoofdstuk 2

Ik had het nog nooit echt gedaan. Stelen. Ik ben vaak wel medeplichtig geweest wanneer vrienden het deden maar zelf heb ik het nog nooit gedaan. Ik stond midden in de winkel en voor me stond een radio wat net klein genoeg was om in mijn tas te stoppen. Ik dacht aan de andere keren wanneer vrienden wat gingen stelen. Ze hebben me wel gezegd waar ik op moest letten, zoals dat het prijskaartje eraf was en dat niemand je zag. Het was wel eens voorgekomen dat iemand dat was vergeten en toen moesten we heel erg hard rennen. We werden toen gelukkig niet gepakt maar het was toch wel spannend. Ik keek weer naar die radio en besloot het er gewoon op te gaan wagen. Ik deed net of ik de radio een beetje bekeek en trok ondertussen het scankaartje eraf. Ik keek er goedkeurend naar. Ik keek even snel rond en zag geen mensen in de buurt. Ik pakte de radio en deed het in mijn tas. Ik liep richting de uitgang. Ik was buiten toen de hekjes geluid begonnen te maken. KUT! Dacht ik. Ik keek achter me en zag 3 bewakers op me af komen. Ik besloot het snel op het rennen te zetten. Ik kende gelukkig de buurt een beetje en wist daarom waar het bos begon. In het bos zou ik ze wel moeten kunnen afschudden. Ik rende voor mijn leven. Ik was blij dat ik wel een beetje een conditie had maar toch merkte ik dat de bewakers steeds dichterbij kwamen. Ik zou het nooit redden tot aan het bos. Ik rende door de stad tussen allemaal mensen door. Ik keek om me heen en voor me uit. Ik zag een smal steegje. Dit was mijn kans om hun af te schudden. Ik dook tussen de mensen door en rende het smalle steegje in.