01- Phoebe Avery

Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en ga op zoek naar Megan. Als ik ze zie, loop ik ernaartoe. ‘Hey Megan. Hoe is het?’ Ze draait zich om en kijkt verrast. ‘Hi Phoebe. Goed en met jou?’ ‘Goed. Veel gedaan van het weekend?’ ‘Nee, naar een café geweest met een paar vriendinnen. Ik ging je meevragen…’ Ik kijk naar de grond. ‘Laat me raden, je vriendinnen wouden niet dat ik kwam.’ ‘Nee, dat was het niet.’ ‘Megan?’ ‘Ok, dat was het wel…’ Ze kijkt op als er een groepje passeert. ‘Ik moet gaan… Zie ik je in klas?’vraagt ze terwijl ze haar tas van de grond neemt. ‘Ja, natuurlijk. Zie je dan…’ Ze loopt naar het groepje en meteen hoor ik iemand ‘Waarom praat je eigenlijk met haar?’ vragen. Wat ze antwoordt weet ik niet. Ze is mijn enige vriendin, ik moet ze vertrouwen. Ik loop naar binnen en ga alvast naar de klas. Het belt wanneer ik daar aankom. Ik zet me vooraan en houd een plek voor Megan bezet. Niet dat ik daar veel voor moet doen. Niemand wil naast me zitten. ‘Megan! Hier!’ roep ik als ze binnenkomt. Ze knikt en zegt iets tegen het meisje naast haar. Daarna komt ze naar me toe en zet zich naast me neer. ‘Dus, wie is dat meisje? Een van je vriendinnen?’vraag ik om het gesprek te beginnen. ‘Ja, ze was mee naar dat café.’ Ik knik en neem mijn boeken. Megan kijkt achter zich, doet een teken naar het meisje en wendt zich weer naar mij. ‘Phoebe, vind je het een probleem dat ik tijdens geschiedenis naast haar ga zitten?’ Ik kijk achter me en dat meisje lacht spottend naar mij. ‘Nee, natuurlijk niet. Het is jouw keuze.’ Ik schrijf het bord over in mijn agenda en en sla mijn boeken open. ‘Wat heb jij eigenlijk gedaan? Dit weekend?’ ‘Euh… gestudeerd voor geschiedenis, en gaan babysitten.’ ‘Geschiedenis? Is het niet pas woensdag toets?’ ‘Ja.’ ‘Ahn, ok.’ Ik begin mijn boek al in te vullen. Ook al zitten we daar nog niet. Megan schrijft, zoals gewoonlijk, mijn boek over zodat ze zeker is dat ze het juiste heeft staan. De les gaat redelijk rap voorbij en wanneer de bel gaat, staat ze meteen op. ‘Ik ga vanachteren gaan zitten, hé?’ ‘Oké, je doet maar.’ Ik kijk haar na en weer krijg ik die spottende glimlach. Wanneer ik me weer draai, krijg ik propjes in mijn gezicht. O nee, niet weer! Ik haal de propjes uit mijn kleren en veeg ze van mijn bank. Ik trek me er voor de rest niets van aan en neem mijn geschiedenisboeken uit. Meteen besef ik dat dit nog een moeilijke dag gaat worden.