075.

Ik heb net mijn armen om Ed heen geslagen als de deur van de kamer open gaat. De tent is zo gemaakt dat het afgeschermd is maar je toch ook naar buiten kan kijken, vanuit mijn ooghoek zie ik Harry in de deuropening staan. Ed laat me los en kijkt me met een wenkbrauwwiebel aan
“ik ga wel even naar de woonkamer toe” grijnst hij en vlucht snel de tent en de kamer uit waardoor Harry en ik weer alleen zijn. Alles ging altijd vanzelf tussen ons maar nu Ed heeft gezegd dat Harry verliefd is op mij voelt het allemaal anders. Ik wil hem geen valse hoop geven dus ik heb het gevoel dat ik afstandelijker moet gaan doen terwijl ik dat helemaal niet wil. Mijn hoofd en mijn hart zitten in strijd met elkaar en ik denk dat het nog wel even duur voordat ik er eindelijk uit ben of ik hem een kans kan geven. Ik voel me namelijk wel degelijk tot hem aangetrokken maar ik sluit me af voor al die gevoelens omdat ik bang ben om weer gekwetst te worden. Dat slaat eigenlijk nergens op want nu is hij gewoon een vriend en kan hij me ook kwetsen, hij kan ook van mij worden weggenomen. Op de een of andere manier lijkt het allemaal veel moeilijker in mijn hoofd. Ik hou mezelf voor de gek door te doen alsof er niets aan de hand is tussen ons maar ondertussen heeft hij eigenlijk mijn hart al gestolen. De schade die er gemaakt kan worden kan dus nooit erger zijn als ik het laat zoals het nu is dan dat ik een relatie met hem zou beginnen. Misschien zou het wel erger zijn als ik het niet probeer, dan heb ik het nooit geprobeerd en krijg ik er alleen maar spijt van. Toch lukt het me niet om me helemaal te openen voor hem. Het lijkt allemaal zo makkelijk, gewoon doorgaan met je leven, je hart openen voor iemand nadat deze er op een brute wijze is uit gerukt, praten, lachen, het zijn allemaal dinegn die aan de lopende band gebeuren. Dagelijks vallen er miljoenen misschien wel triljoenen mensen voor een persoon, ze worden verliefd, ze leven, ze lachen, ze praten. Hele normale dingen die voor mij onmogelijk lijken.

In de tijd dat ik zo diep in gedachten was verzonken is Harry naast me komen liggen en bestudeert hij mijn gezicht nauwkeurig.
“Waarom kijk je zo moeilijk” fluistert hij zachtjes waardoor ik weer terug kom in de echte wereld. Betrapt kijk ik hem aan en ik twijfel of ik hem de waarheid moet vertellen. Ik ben nooit iemand geweest die er problemen van maakte om de ander te vertellen dat ik hem leuk vond. Het is niet zo dat ik super veel vriendjes heb gehad maar bij de drie die ik heb gehad heb ik wel zelf de stap gezet door ze gewoon recht in hun gezicht te vertellen dat ik ze leuk vond. Maar nu is alles anders en ben ik veel angstiger.
“wat is dit? Waar hadden jullie het over?” vraagt hij als hij de tekst in het boekje leest dat nog steeds op dezelfde plek ligt. Ik sla mijzelf mentaal voor mijn hoofd omdat ik er natuurlijk niet bij na heb gedacht dat zijn naam daar gewoon staat geschreven. De keus is nu wel voor mij gemaakt, ik heb geen idee hoe ik me hier onder uit zou kunnen praten dus ik zal de waarheid moeten vertellen. Zachtjes trek ik het boekje naar mij toe en begin te schrijven.

’Ed vroeg hoe het tussen ons zat, hij zei dat we een couple without benefits zijn. Hij vertelde me dat hij zeker weet dat jij verliefd bent op mij en ik zei dat ik het nog niet kon, een relatie aan gaan. Hoe leuk ik je stiekem ook vind. Ik ben bang om gekwetst te worden, ik weet dat dat nergens op slaat want we hebben nu al een hele sterke band dus mocht er nu iets met je gebeuren of mocht je me nu verlaten zou het waarschijnlijk even veel pijn doen als dat we zouden daten of misschien zelfs wel een relatie zouden hebben. Ik kan en wil niet toegeven dat ik je leuk vind maar het liefst zou ik niet anders willen dan dat wel te kunnen. De meest kleine dingen die vroeger zo makkelijk voor mij waren lijken nu opeens heel erg moeilijk’

Het is heel erg recht voor zijn raap en ik weet niet hoe Harry hier op gaat reageren. Misschien heeft Ed wel helemaal geen gelijk en vind hij me helemaal niet leuk, dat zou wel heel erg beschamend zijn. Dan ben ik binnen nu en een paar minuten verdwenen hier en kom ik nooit meer terug. Voorzichtig schuif ik het boekje richting Harry die zijn ogen geconcentreerd over het papier laat glijden. Zijn ogen worden groot bij het lezen van de eerste zin. Waarschijnlijk is hij nu wel in staat om Ed zijn nek om te draaien.