17. Maybe he isn't so bad after all...?

Ja, zo leek het anders wel, beaamde ik zachtjes in mijn hoofd. Een vuilnisbak van de slechtste mensen in de slechtste buurt, met de slechtste gebeurtenissen en toekomst. Ik was in ieder geval blij dat ik momenteel uit die vuilnisbak wist te ontsnappen. “Ik denk dat het beter is als ik rij. Je bent moe en hebt duidelijk problemen met je spieren,” veranderde ik van onderwerp. “Je kunt me de weg wijzen.”
“Kun je dan autorijden?” klonk het oprecht verbaasd van zijn kant.
“Ja, in het westen rijden meisjes nu eenmaal ook met auto’s, zelfstandig zelfs,” geraakte ik ietwat geïrriteerd door de typische hulpeloosheid van de vrouw hier. Ze moesten eens leren om op hun eigen benen te staan en voor zichzelf op te komen, en niet te wachten op een man die dat voor hen zou doen.
“Sorry, het is gewoon…anders,” antwoordde hij met nog een diepe zucht.
“Maakt niet uit. Kom op,” begon ik hem richting de passagierskant te duwen. “Leun maar op mij, als het moet.” En weer kreeg ik dat hele gewicht op me. “Pas op voor de deur, ja, nu nog oppassen voor dat lage plafond. Ja, zit je?”
“Oké,” pufte ik kort uit toen ik hem eindelijk juist in de auto had gekregen. Als ik nu niet over zijn benen was gestruikeld, hadden we nu niet met al die miserie gezeten. Ik zuchtte diep en nam plaats achter stuur. Gelukkig maar dat een vriendin van me ooit alles over autorijden had uitgelegd en me daarbij ineens leerde rijden in de praktijk. Hoewel ik nooit had gedacht een eigen auto te kunnen betalen, kwam die les nu goed van pas.
“Je zult je wel heel gediscrimineerd voelen hier, nu je lager staat dan mannen,” murmelde Kyuhyun voor zich uit toen ik de auto startte.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik ben het wel gewend. Thuis stond mijn vader ook altijd aan het hoofd.” Mijn stiefvader, corrigeerde ik in mijn hoofd.
“Maar het is toch minder erg dan in Azië?”
“Bwa,” antwoordde ik alleen maar. Hij kende mijn stiefvader niet en dat zou hij beter zou houden ook. Ik wilde ook dat ik hem – mijn stiefvader – nooit gekend had. Mijn leven had er vast en zeker helemaal anders uitgezien als hij er niet was geweest om het nog eens meer op zijn kop te draaien en te verwoesten. Mijn leven zou zonder hem nog steeds rot zijn geweest, maar een pak minder.
“Bedankt,” klonk het zacht en bescheiden.
“Je hebt mijn schuld betaald,” lachte ik vergevingsgezind, “dit is wel het minste dat ik kan doen… Waar moet ik nu naartoe?”
“Naar links, de baan blijven volgen,” antwoordde hij nog steeds behoedzaam. “En toch bedankt. Ik weet dat ik heel wat stomme dingen naar je geroepen heb – sorry daarvoor – en toch rijd je ons nog naar huis.”
Ik lachte kort, humorloos. “Oh, geloof me, ik heb al heel wat ergers te horen gekregen. Daarover moet je je echt geen zorgen maken.” Hij had dus toch ergens een hart, concludeerde ik. Hij leek me vriendelijk en oprecht, maar nog steeds durfde ik niet helemaal positief naar een jongen te kijken, bang om teleurgesteld of onaangenaam verrast te worden.
“Het spijt me dat je al zoveel ergs hebt moeten aanhoren,” prevelde hij.
“Wat heb jij ineens?” glimlachte ik flauwtjes. “Je kunt er toch niets aan doen? En dan nog, dat ligt allemaal achter me.” Maar niet heus, ik boog elke dag nog onder het enorme gewicht van mijn verleden. Een leven zonder de wetenschap van het verleden leek onmogelijk.
“Ik weet niet wat ik tegen Yesung moet zeggen…” bekende ik, het leek alsof Kyuhyun wel open stond voor een fatsoenlijk gesprek. Misschien zou hij me kunnen helpen, als Yesungs bandlid en vriend.
“Je bedoelt dat hij heeft gezegd dat hij je leuk vindt?” hoorde ik Kyuhyuns overdreven luchtige toon. “Ik zou me er niet te veel zorgen over maken. Morgen herinnert hij zich er toch niets meer van.”
“Maar dan nog, als hij naar vandaag vraagt en als hij weet dat hij alcohol heeft gedronken…?” was ik een beetje onzeker. Het was niet meer dan normaal om te concluderen dat hij bekend had.
“Dan doe je alsof hij niets gezegd heeft en snap je niet waarover hij begint,” antwoordde Kyuhyun koel, en toen sloeg hij ineens een heel nieuwe koude, maar toch niet helemaal gevoelloze toon aan: “Of je moest van hem houden?”
Ik schudde haastig mijn hoofd. “Nee. Ik moet momenteel niemand hebben eigenlijk.”
“Waarom?” trok hij vragend en bezorgd zijn wenkbrauwen op.
“Ik weet het niet,” loog ik en probeerde zo geloofwaardig mogelijk over te komen. “Ik heb momenteel gewoon het gevoel dat ik jongens beu ben…”
“Dus je vindt mij een last hier?” lachte hij even en staarde toen weer uitdrukkingsloos voor zich uit.
Ik liet een klein, schijnbaar lachje horen. “Een beetje,” gaf ik toe. “Maar neem het niet te persoonlijk op. Je bent mijn minste last van alle personen op aarde op het moment. Ben je blij?” Ik lachte breed naar hem bij dat laatste zinnetje.
“Heel blij,” grijnsde hij terug en gebaarde naar rechts te gaan. Even zaten we dan daar zo, rustig met elkaar pratend. Even maar, want ik kon voelen dat hierna de ruzies zo weer zouden oplaaien. Hij en ik hadden nog een heel lange weg af te leggen tot ik hem eindelijk vergoed had…

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
We zijn weg, kreeg ik als sms van Kyuhyun. Dat was dus een subtiele hint voor: Je mag nu ons belachelijk luxueuze penthouse binnen komen en schoonmaken.
Ik wierp een blik richting het gebouw waar ik moest zijn en zag de paparazzi nu al. Al die flitsende toestellen, al dat om aandacht vragende geschreeuw naar de sterren die hier allemaal leefden.
Dan zag ik het eerste bekende kop opduiken. Super Junior, Kyuhyun’s plan liep perfect.
“Verblijfbewijs?” deed een strenge bewakingsvrouw me hard opschrikken. “Waarom ben je verwisseld?”
“Ik moet Kyuhyun nog wat terugbetalen.”
De vrouw keek me even geschokt aan.
Ik had alleen ‘Kyuhyun’ gezegd. Als meisje, zo over hem sprekend, zei ik automatisch dat we een koppel waren. Bah, hoe kon ik zelfs zijn hele naam zeggen? Ik wist zijn achternaam nog niet eens. “Sorry, ik ben van het buitenland en ik…”