Hoofdstuk 28

verdomme, verdomme! wat een klootzak ben ik.
ik heb haar gekwetst.
het meisje dat mijn hart bezit, over mijn gedachten heerst en waar ik zielsveel van houdt.
Amy. ik heb Amy gekwetst.
ze denkt dat ik haar bedrogen heb, haar gebruikt heb omdat het me goed uitkwam.
alleen de gedachten al zorgen ervoor dat mijn benen slap worden.
ik krijg het gevoel dat mijn hart wordt vertrappeld, en mijn ziel langzaam wordt gefolterd.
mijn longen weten niet meer hoe te werken, en mijn zicht vertroebeld door al de tranen.
de grond komt gevaarlijk dichter en dichter bij, en het laatste dat ik hoor zijn stemmen die mijn naam roepen.
maar geen enkele stem is die van Amy.

pijn, het enige dat ik voel is pijn. geen zin om mijn ogen te openen. wat is het nut?
eerlijk? geen idee. 'Zayn, ben je wakker? alsjeblieft Zayn wordt wakker!' langzaam dringt de stem tot me door.
als ik mijn ogen open brandt het licht in mijn ogen. mijn blik wordt steeds scherper en scherper,
en ik herken een hoofd boven me als dat van Harry. 'gaat het Zayn?' vraagt hij.
mijn hart is hardhandig bewerkt met een mes, mijn longen staan in brand, mijn ziel is dood.
'gaat wel.' antwoord ik. even valt er een stilte, die Harry meteen weer doorbreekt.
'wat is er allemaal gebeurd? waar zat je vast? wie was dat roodharige meisje? heeft hij je goed behandelt?'
al die vragen bezorgen me stekende hoofdpijn.
'Harry hou je kop. al je vragen bezorgen me hoofdpijn. ik ben verdomme 2minuten wakker.'
Harry kijkt me geschrokken aan. 'wat is er met jou aan de hand?'
'wat er aan de hand is? wel, dat roodharige meisje. dat was Amy. het meisje dat samen met me ontvoerd was.
het meisje dat me helemaal heeft veranderd. het meisje dat mijn hart heeft.
het meisje waar ik hopeloos verliefd op ben. het meisje dat denkt dat ik haar heb gebruikt.
het meisje dat van me weg is gelopen met de gedachten dat ik niet van haar houdt terwijl ik dat wel doe, meer dan ooit!'
de tranen lopen ondertussen al over mijn wangen. Harry's blik is een mix van emoties:
verwarring, medelijden, ontzet, en nog iets wat ik niet kan thuisbrengen.
na een minuutje lijkt Harry eindelijk in staat om iets te zeggen. 'wauw, je bent zo hard verandert.'
dat boeit me niet, dat weet ik ook wel. 'waar ben ik eigenlijk?' vraag ik uiteindelijk dan maar.
'in het ziekenhuis. je bent helemaal verzwakt.' antwoord Harry.
hoop laait in mijn borst op als een vlam. 'is Amy hier ook?'
Harry kijkt me medelevend aan en schudt zijn hoofd. ik laat me weer neervallen op het bed.
een eenzame traan rolt over mijn wangen terwijl ik naar het plafond staar.
'je houdt echt van haar he?' hoor ik Harry vragen. ik vestig mijn blik weer op hem en antwoord:
'ja, zielsveel. voor de ontvoering wist ik niet eens wat liefde was. nu heb ik het ervaren en het meisje dat
ervoor gezorgd heeft is bij me weg.' ondertussen voel ik hoe vermoeid ik ben.
Harry schraapt zijn keel en zegt: 'het komt allemaal wel goed, geloof me.
jij bent altijd al goed geweest in meisjes krijgen, dan krijg je dat ene speciale meisje nog wel terug.
en anders ga ik haar zoeken, dat zweer ik. want het meisje dat jou zo heeft doen veranderen moet wel speciaal zijn.'
dankbaar kijk ik Harry aan. als hij op zijn horloge kijkt zegt hij: 'het spijt me enorm, maar ik moet gaan.
morgen kom ik terug, samen met de rest van de jongens.' ik knik als antwoord.
even later ben ik alweer alleen in de kamer. en voor ik het weet vallen mijn ogen weer dicht, met als laatste beeld Amy,
met haar twinkelende ogen en haar prachtige lach.