001 ll Sade Angel Hamilton

'Sade!?!' Abrupt stopte ik met zingen en keek Zoe aan. 'Wat?' vroeg ik zo verbaasd mogelijk, maar eigenlijk wist ik al wat ze wilde vertellen. Je moet je inschrijven voor een talentenjacht, je bent zo goed blablabla. 'Dat ik dat nog moet zeggen' riep ze dramatisch en gooide haar handen in de lucht. Ik grinnikte, waarna ik mijn tas inpakte. 'Ik meen het hoor' riep ze nog een keer, met dezelfde dramatische ondertoon. 'Ja, en ik meen het ook' Never, ever dat ik dat ooit ga doen. Tuurlijk kijk ik wel ooit naar talentenjachten, maar ik ben nooit zo goed als zij. En dan heb je nog de categorie die heel hard faalt, waar ik nou ook niet bepaald bij wil zitten. Dus blijft er gewoon nog een optie over. Niet mee doen. Zo simpel kan je dingen maken. Ghehe. Samen met Zoe liep ik naar het wiskundelokaal, mijn favoriete vak. Hoor je het sarcasme? De deur stond al open, waarna we naar binnen liepen. 'Goedemorgen dames' riep mevrouw Donders vrolijk. Please, hoe kan je zo vrolijk zijn wanneer je een hele dag wiskunde moet geven aan kinderen die toch niet naar je uitleg luisteren? 'Goodmorning' zei ik vriendelijk terug en ging op mijn plaats zitten. 'Goed geleerd voor het proefwerk?' 'I hope so' Ze glimlachte naar me en ging verder met waar ze mee bezig was, voordat wij het lokaal inkwamen. 'Sade, ik heb je nu echt nodig. Ik heb niet kunnen leren, begrijp je de hint?' Ik grinnikte om haar droge opmerking, maar knikte. 'Ik zal groot schrijven' beloofde ik. De rest kwam stilletjes aan de klas ingelopen en na een kleine 5 minuten deelde mevrouw Donders de proefwerkblaadjes uit. 'Denk erom dat je de berekening er bij zet jongens en meisjes. Geen berekening is geen punten' Jaja, dat weten we na 4 jaar nou wel hoor. Het proefwerkblaadje werd op mijn tafel geschoven en aandachtig bestuurde ik de opgaven. Moet lukken. Op het antwoordenblad vulde ik mijn naam, klas en datum in.
Naam: Sade Hamilton
Klas: H4e
Datum: 16-11-'11


'Ik ben thuis' schreeuwde ik naar boven en pleurde m'n tas in de gang. Meteen hoorde ik voetstappen naar beneden komen en niet veel later kwam mama de kamer in gelopen. 'Hoi schat, fijne dag op school gehad' Ik knikte maar, geen zin om een heel gesprek aan te gaan over school. 'Papa heeft gebeld' Meteen was al mijn aandacht bij mama terwijl ik, gevolgd door mama, naar de keuken liep. 'Als je me gaat vertellen dat hij morgen niet op mijn verjaardag kan komen, ga ik hem hoogst persoonlijk opzoeken en dan-' 'Het spijt me' Even leek het alsof er een steen op mijn maag viel, mijn vader hoort toch op mijn verjaardag te komen?! Ik word zestien. 'Dit meen je niet' schreeuwde ik dramatisch en gooide mijn armen in de lucht. 'Als hij morgen niet komt, hoef ik hem nooit meer te zien' Al mijn woede kwam eruit en doordat mijn woede mijn lichaam had overgenomen, kon ik nog niet eens normaal Ice Tea inschenken. Alles klotste erover heen, maar het interesseerde me niks. Ligt het aan mij? Ben ik niet goed genoeg? Waarom komt mijn eigen vader nog niet eens naar mijn verjaardag?! 'Ik ga hem bellen' zei ik vol besluit en liep met mijn glas drinken naar de woonkamer, weer gevolgd door mama. 'Je-' Ze kon haar zin nog niet afmaken of ik had de telefoon met het nummer al ingetoetst. Pieptonen vulde mijn gehoor en na een lange tijd werd er eindelijk opgenomen. 'Kenny kan nu even niet opnemen' werd er door een jongensstem gezegd. 'Boeit me helemaal niks, zeg maar tegen hem dat als hij morgen niet op mijn verjaardag komt, ik heb nooit meer wil zien' en met die woorden hing ik op. Het klinkt misschien hard, maar ik zie papa al bijna nooit. Hij had beloofd dat hij morgen kwam. Beloofd! En ik heb altijd geleerd dat je beloftes moet nakomen. Altijd!