Opdracht 1 - OrangeRose

Mijn emotie: Jaloers.

Het was niet eerlijk. Het was gewoon niet eerlijk.

Haar stormgrijze ogen keken gehypnotiseerd naar het schitterende meisje. Het meisje, dat een zalmkleurig balletpakje droeg, danste door de kamer, terwijl haar kastanjebruine haren met haar mee leken te draaien. Ze stopte niet met dansen, zelfs niet toen ze was gevallen. Het enige wat ze deed, was zichzelf de moed inspreken.
      ‘Nog een keer.’ vormden haar lippen.
En ze stond weer op, danste weer verder. Prachtig, perfect, alsof ze niet aanwezig was in de normale wereld.. Alsof, voor haar, alleen de plek bestond waarin het verhaal zich afspeelde.
Emma, het meisje dat in een trance staarde naar haar buurmeisje, glimlachte breeduit. Als zij dat nou kon. Als zij, net zoals haar buurmeisje Heather, talloze vriendinnen en een lieve, aantrekkelijke vriend had. Als zij alleen al het leven van Heather kon leiden, met ouders die wel om je geven en dat ook laten merken, zonder een vader die constant dronken was. Dán was haar leven perfect geweest, dan zou ze tenminste blij zijn dat ze bestond en blij zijn dat ze op de aarde rondliep.
      ‘Blijf verdomme van me af, Fred!’
Ze werd weer terug de realiteit ingetrokken. Haar moeder schreeuwde, haar perverse vader zette zijn lage stem op en lachte zo nu en dan hardop, bezopen.
Ach, wat dacht ze nou? Dat ze net zoals Heather kon zijn? Die perfecte Heather met haar volmaakte leventje. Heather, die geen vriendinnen wilde zijn met Emma. Waarom niet? Was Emma's uiterlijk de reden geweest? Schaamde Heather zich ervoor om met Emma om te gaan? Dat was het vast geweest, want Heather had alleen maar knappe, magere vriendinnen met veel make-up op. Daar kon Emma niet tegenop, daar hoorde ze niet bij en dat wist ze.
      ‘Oh, Terry. Wat ben je toch mooi..’
Voordat ze het wist, ontstonden er tranen in haar ogenhoeken. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde, dat ze in huilen uitbarstte. De laatste tijd gebeurde het regelmatig.. Het was bijna een gewoonte geworden.
Waarom kon ze niet zoals Heather zijn? Waarom kon ze niet hetzelfde, goedverzorgde, kastanjebruine haar hebben? Waarom kon ze niet diezelfde, intense, hemelblauwe ogen hebben die altijd door je heen leken te kijken, die altijd vriendelijk leken, vrolijk, gelukkig en waar iedereen altijd als een blok voor viel. Zelfs Emma's moeder had Heather liever als dochter gehad, want wie wilde die mooie Heather nou niet als dochter?
      ‘Emma, kom je met me mee?’ klonk, onverwachts, een bekende stem.
Met een ruk draaide ze zich om, om zo twee vertrouwde, hemelblauwe ogen in het vizier te krijgen. Twee hemelblauwe ogen die precies op die van Heather hadden geleken. Maar het was Heather niet. Het was haar moeder, die altijd opschepte over haar geweldige dochter, die altijd vertelde hoe haar dochter een wedstrijd gewonnen had, hoe haar dochter naar de kampioenschappen mocht en hoe ze gescout werd door een modellenbureau. En toch wist Emma dat Macy dat niet met opzet deed. Macy was trots op haar dochter, tevreden. Iets wat Emma niet kende.. Iets waarvan ze nog nooit gehoord had.
      ‘Rot op.’ prevelde ze als antwoord. Ze wilde niet meegenomen worden. Ze wilde hier hier blijven, in haar kamer, waar haar eigen gedachten haar konden kwellen. Waar ze kon denken, zonder dat het iemand wat uitmaakte.. Niet dat iemand, waar dan ook, wel om haar denkbeeld gaf. Misschien toch Macy. Maar Emma had haar simpelweg afgewimpeld. Ze wilde namelijk geen hulp. Ze wilde kijken naar Heather, alhoewel het pijn deed aan haar hart als ze zich weer eens realiseerde dat Heather perfect was en zijzelf dat nooit zou worden. En dan dacht ze weer aan die keer dat Heather haar vriendschapsverzoek had afgewezen.
Langzaam balde Emma haar vuisten. Haar humeur was in één keer omgeslagen. De leed die ze zojuist had gevoeld, was verdwenen. Jaloers, zei haar moeder. Jaloers was Emma. Jaloers op Heather, waar ook nog eens bij kwam kijken dat ze nooit vriendinnen zouden worden. Jaloers en haat, voelde ze.
      Ik leer haar nog wel een lesje. Ik, Emma Waldorf, wórd Heather. Ik word het perfecte meisje waar iedereen van heeft gedroomd, om te beginnen met het wegruimen van Heather MontClaire.
Ja, Heather zou op één dag verdwijnen en iedereen zou kijken naar háár. Emma Waldorf.