De tempel genaamd thuis

Rune legde zijn kleine nichtje in het zachte koele bed.
'Als je wat wilt, zeg het maar. Koffie, thee, warme chocola, alles. Oké?'
Denise knikte. Dat was erg lief van hem. Maar op dit moment zou zij het liefst willen slapen. Gewoon de hoofdpijn eventjes niet voelen en wakker worden met een kalm hoofd. Zonder bonkende gedachten die tegen haar schedel springen.
'Ik zal de deur open laten', vertelde Rune. Dan kon hij haar horen wanneer ze schreeuwde.
Dat was alles wat hij te zeggen had.
'Laat de gordijnen open', zei Denise snel toen Rune ze dicht wou doen.
Rune liet de gordijnen losjes wiegen in de wind. En toen verdween hij naar beneden.
Eenmaal beneden begon hij aan het avondeten. Het lukte niet heel goed. Na de kip te hebben laten aangebrand, bracht hij zichzelf ertoe om toch maar Melanie te bellen. Dan zou er tenminste nog iets eetbaars en gezond op tafel staan. Want weer pizza halen, dat was niet zo'n goed idee. Hij wou een verantwoorde vader zijn, of iets in die geest.
De telefoon ging enkele keren over voordat Melanie oppakte. Rune's hart maakte een sprongetje toen hij eindelijk haar stem hoorde.
'Hey, Melanie. Hoe is het ermee?'
'Goed, beetje druk. Ik hoorde de telefoon eerst niet omdat ik achter de piano zat te oefenen. Als alles goed gaat heb ik over drie weken een opvoering, dus vandaar. Morgen heb ik geen les, dus heb ik daar nu mooi de tijd voor. En bij jou ook alles goed?'
'De kip wilt niet lukken', mopperde Rune.
'Haha, dan moet je hem ook niet op 500 graden zetten, die oven'
'Dat deed ik ook niet'
'Goed, laat me raden; je belt omdat je mijn superieure keukenhulp nodig hebt'
'Graag ja, kun je komen?'
'Uhm, moet ik even met mam overleggen, momentje'
Rune wachtte ongeduldig.
'Het kan, ik ben er met eh... dertig minuten, oké? Probeer intussen het huis heel te laten, raak niks aan!'
Net op dat moment kletterden pannen van het aanrecht af.
'Wat was dat?', vroeg Melanie geschrokken.
'Eh, niks', loog Rune.
'Ik kom er nu aan', besloot Melanie terwijl zij ophing. Ze griste haar jas van de kapstok, pakte enkele dingen uit de koelkast, en vertrok.
Niet veel later stond zij bij Rune voor de deur. Als een professional begon ze gelijk te koken.
'Vanwaar al die haast?'
'Ik heb zelf ook honger', liet Melanie weten. Ondertussen hakte ze de groenten fijn.
Rune keek op de klok. 'Het is pas vijf uur'
'Dus? Trouwens, heb je er ooit aan gedacht om wat terug te doen voor mijn moeite?'
'Eh...' Rune staarde maar wat naar de vlugge vingers die alles in de pan gooiden. Het ging allemaal zo snel. Hij had geen idee hoe zij dat deed.
'Vanavond neem jij me mee naar de film en dan staan we weer kiet. Oké? Jij betaalt', bedacht Melanie even snel.
'Oké?'
'Mooi. Over een kwartiertje is het eten klaar'
En zo geschiedde het dat binnen no- time er een warme maaltijd op tafel stond.
Nadat de drie van een heerlijke maaltijd genoten hadden, vertrokken Rune en Melanie naar de stad. Olivier nam de taak op zich om Denise de restjes te brengen. Ook keek hij, in de tijd Melanie en Rune weg waren, zo nu en dan, of het goed ging met zijn soort van zusje.
Rond een uur of tien had hij er genoeg van en sloot hij zich in zijn kamer op. Rune zal toch niet al te lang meer wegblijven. Tot die tijd kon Denise prima zichzelf redden.