ThankxJasper.x3

Jaspers POV:
Ik staarde naar het pincet in men handen. Ik voelde haar pijn, ik wou het niet erger maken door iets fout te doen! De geur van haar bloed kolkte als vuur in men keel. Pijnlijk en toch overheerlijk… haar geur… Haar zachte huid.. Ik probeerde me te focussen. Ik nam voorzichtig haar hand in de mijne en begon er de scherven glas uit te halen. Haar spieren spande samen van de pijn, dus stopte ik. “doe ik je pijn?”
Ze kwam dichter bij:”Nee, het is oké Jazz.”
Haar warme adem streelde men gezicht en heel even raakte ik uit men concentratie. Ze kromp in elkaar van de pijn en klemde haar tanden op elkaar.
“Het spijt me.” Ik probeerde haar terug kalm te krijgen maar het was moeilijker dan ik dacht.
“Praat…dat lijd af” fluisterde ik. Ze klemde haar hand rond men arm en trok haar terug recht.
“Hoe gaat het met jou en Alice?”
Van alle vragen die ze kon stellen, vroeg ze die waar ik niet op wou antwoorden. Hoe moest ik daar nu weer op reageren…
“Niet zo… het gaat wel” mompelde ik.
Ze fronste haar voorhoofd en keek me vragend aan. Ik deed verder met het glas en deed alsof ik haar blik niet zag. Ze legde haar vinger onder men kin en tilde het zacht op. Haar ogen staarde in die van mij. “Wat is er aan de hand?”
Ik haalde het laatste stukje glas uit haar arm en legde hem voorzichtig neer voor ik antwoord gaf. “Gewoon, het gaat moeilijk nu”
“Waarom maakte jullie ruzie deze ochtend?”
Ik keek heer vragend aan:” Heb je dat gehoord?”
Ze knikte:”Ik mag misschien wel iets in men bloed hebben dat me niet volledig vampier maakt, maar ik heb wel nog steeds oren als een. Ik denk dat het hele huis het gehoord heeft.”
Waarschijnlijk, had ze gelijk. Zoals altijd weer. Ik wou niet dat ze het gehoord had… dit zou haar dag geweest zijn. De laatste verjaardag die ze ooit zou vieren.
“We maakte ruzie om… alles eigenlijk. Ik kan me geen dag herinneren wanneer we geen ruzie hadden… alles is anders nu…” Ik probeerde de pijn niet te laten doorklinken.in men stem, maar ze was zo oplettend dat ze alles merkte.
Ze wreef met haar hand over men arm. Ik keek terug naar haar ogen. Ze stonden zacht en lief.
Ik schudde men hoofd en probeerde men gedachten op een rijtje te krijgen. “Kom, dan wikkel ik het in.” Ik nam het verband dat Carlisle op het tafel had achtergelaten en begon haar arm voorzichtig in te windelen. Ik legde haar arm terug op de tafel. “Klaar.”
“Dankje Jazz.” Ze kuste men wang en liep naar de andere kamer. Ik bleef als verstijft zitten. Haar lippen als vuur brandend achtergelaten op men wang. Ik was helemaal vergeten dat men keel voelde alsof hij in brand stond, de hele tijd dat ze met gepraat had. Ik fronste men hoofd en dacht daar over na. Men hart sloeg snel, mijn bloed voelde bijna warm aan en mijn gedachten zaten gevuld met haar ogen. Dit was niet goed… Ik probeerde haar voor heel even uit men hoofd te halen maar zelf dat lukte niet.. Ik was toch niet… ik schudde men hoofd. Nee.. onmogelijk hield ik mezelf voor. Ik stond op en liep ook nar de andere kamer toe