AreYouAfraid?

Ik voelde hoe hij me rustiger maakte en me liet vergeten dat het pijn deed. Ik hoorde hoe de kamer naast ons verder vierde, wetend dat ik het toch zou overleven. Ik ging voorzichtig zitten en staarde vanuit men ooghoeken hem aan. Controleerde iedere beweging.
“Waarom sprong je voor me?” fluisterde hij.
“Ik wou niet dat het je pijn deed” fluisterde ik, bijna niet merkend dat men wangen rood kleurde.
“”Het zou me geen pijn gedaan hebben. Jij bent de gene die hier nog kwetsbaar bent, niet ik.” Hij probeerde te glimlachen maar ik zag hoe hij vocht tegen de drang om me te bijten.
“Gaat het wel?”
“Je bloed is zo sterk niet als dat van gewone mensen… het is gewoon… Je blijft warmbloedig en het ruikt… Zo heerlijk Snap je?”
Ik slikte even de angst weg uit men keel en probeerde het als een compliment op te vatten. Ik knikte. Niet dat ik het snapte gewoon omdat ik hem en mezelf wou gerust stellen met men korte knik.
Hij nam men hand en bestudeerde het. Er gebeurde iets wat ik niet kon verklaren. Hij ademde heel diep en uit en keek me recht in de ogen. “Ben je bang?”
“Nee” loog ik. Ik voelde hoe men hartslag sneller sloeg en mijn bloed pompte door men hele lichaam.
“Ik vertrouw je Jazz.” Dat was ook zo. Op dit moment vertrouwde ik hem meer dan wie dan ook. Maar hij was het niet… Hij controleerde het gevoel niet. Het was ik zelf die hem verrouwde niet omdat hij dat wou, omdat ik het nu eenmaal deed. Hij glimlachte.
“Gelukkige verjaardag” mompelde hij.
Ik keek hem fronsend aan. Was dit nu echt het moment om me te feliciteren. Ik hing onder het bloed en hij was nog steeds een vampier.
“Nessie… hoe… wacht even ik kom” Carlisle kwam met fronsend voorhoofd de kamer binnen.
“Wat is er aan de hand?”
“Nessie is half aan het stikken in haar koekjes. Jasper jij moet het doen”
Hij gooide het pincet zijn richting uit “Ik?”
“Ik weet dat je het kan, jongen” hij gaf hem nog een knik en liep de keuken weer uit.