I

Met een klein hartje stond ik voor de deur van familie Malik., hopend dat dit gezin eindelijk normaal zou zijn. Voor mijn part negeerden ze me, maar ik hoopte gewoon dat ik niet voor Assepoester moest gaan spelen, zoals in mijn vorig pleeggezin. Na een tijdje aarzelen drukte ik dan eindelijk op de bel, waarna een klein meisje de deur opende en me met pret-oogjes aankeek. Nog voor zij of ik iets kon zeggen, kwam er een vrouw die ongeveer rond de veertig was achter het meisje staan. 'Hey, jij bent vast Emma?' vroeg ze vriendelijk terwijl ze haar hand naar me uitstak. Voorzichtig schudde ik haar hand waarna ik verlegen knikte. Ondanks dat je zou kunnen zeggen dat ik al 'ervaring' had met dit soort dingen, vond ik mezelf voorstellen toch nog altijd eng. Bovendien was ik ook heel erg verlegen, wat ook niet echt in mijn voordeel werkte bij veel situaties. De vrouw leek in ieder geval al veel aardiger dan al mijn vorige pleegmoeders bij elkaar. 'Ik ben Imane, kom gerust binnen', zei ze glimlachend waarna ik ook deed wat ze vroeg. Het huis was echt gigantisch. Zo'n huizen, of beter gezegd villa's, had ik alleen nog maar in films gezien. Zou dit echt mijn permanente huis kunnen worden?
Nadat we ons hadden neergezet in de woonkamer, die trouwens ook gigantisch was, kwam de vrouw, die blijkbaar Imane heette, terug met thee en koekjes. 'Dit is trouwens mijn dochter, Yasmina', zei ze wijzend naar het giechelde meisje dat een aantal ogenblikken geleden ook de deur had geopend. Ik schatte haar zo'n zeven/acht jaar. Op het eerste zicht zag ze er schattig en lief uit, niet zo'n verwend nest als ik verwacht had van iemand die in dit soort huis, excuseer, VILLA, woonde. 'Mooie naam', glimlachte ik naar het meisje. Eén van de weinige voordelen van foster care, of laat ik maar zeggen het enige voordeel, is dat je wel leert hoe je met mensen moet omgaan. Dat doe je op school ook natuurlijk, maar deel uit maken van een gezin, of gezinnen in mijn geval, is toch iets persoonlijker. Imane schonk thee in en gaf eerst een kopje aan Yasmine en daarna aan mij. 'Mijn man is een paar jaar geleden overleden, dus het zijn alleen wij. En mijn zoon Zayn, natuurlijk.' Oh, dus ze had nog een zoon? 'Het spijt me voor u. Hoe oud is uw zoontje?' Dat leverde me een luid gelach op van beide personen. 'Zeg maar Imane hoor, Emma. En Zayn is niet echt een zoontje, maar eerder een zoon', ging ze grinnikend verder. 'Mijn broer is al zeventien jaar!' vertelde Yasmine trots. Whoops. 'Oh, sorry', zei ik lichtblozend. Hoe lang was ik hier nu al? Tien minuten? En ik had me al twee keer geëxcuseerd. Way to go, Emma. 'Maakt niet uit hoor', antwoordde Imane lachend. 'Jij bent toch ook zeventien, Emma?' Ik beantwoordde de vraag door beleefd te knikken en keek ondertussen even rond. Er hingen grote, duur uitziende schilderijen aan de koraal-geelachtige muren en een groot tapijt bedekte de vloer. Het was hier echt prachtig. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een deur die dichtsloeg en voetstappen die naderde. 'Ah, dat is vast Zayn.'