Hoofdstuk 61

*** Jamie's pov ***

Na een tijdje aan het graf te zitten voel ik plots twee armen rond me. Geschrokken draai ik me om en kijk recht in de ongeruste ogen van Matt. "Weglopen verhelpt je problemen niet." fluistert hij terwijl hij me stevig knuffelt. "Dat is waar, maar ik had even tijd nodig om alles te verwerken." mompel ik. "Je mag altijd met één van ons praten als je iets dwars zit.... We hebben je allemaal graag, we zijn er ook voor jou." Ik knik maar wat afwezig. "Weet je, ik dacht echt dat Jack anders was, hij stond er van in het begin achter dat we eerlijk zouden zijn. Maar wat blikt, hij slaapt met zijn ex-verloofde." vertel ik meer aan mezelf dan aan Matt. "Er is een verschil tussen met iemand slapen en in hetzelfde bed slapen, Jamie. Jack zou je dat niet aan doen. Hij is bezorgd om jou en wil alleen maar het beste voor jou. Vergeet ook niet wat er in het verleden tissen hen gebeurd is." antwoordt hij zelfzeker. "Dat is nou net de rede dat het me niet echt verbaasd. Hij heeft jaren van haar gehouden, zelfs zoveel dat hij met haar wou trouwen. Dan ben je 100% zeker dat je met iemand je leven wil delen, toch?" Matt knikt bevestigend. "Dat is waar, tot je er achter komt dat z je bedroog. Jack zal dat nooit vergeven of vergeten. Ze hebben in hetzelfde bed geslapen en zij heeft meerdere pogingen ondernomen om het weer goed te krijgen tussen hen. Maar Jack is koppig, hij heeft een hele week niet tegen haar geproken..." legt hij uit. "Ik ben echt dom, hè? Ik luister altijd naar patiënten, en nu dat ik naar mijn vriend had moeten luisteren doe ik het niet eens." mompel ik boos op mezelf. "Je bent niet dom, dat is gewoon een eerste reactie. Wat je ook gezegd of gedaan hebt maakt niet uit, Jack ziet je graag en ditis gewoon een lesje dat je geleerd hebt. Jullie liefde voor elkaar is sterk genoeg om dit te overwinnen." antwoordt hij en trekt me recht. "Ik zal een berichtje sturen dat ik je gevonden heb en dat we naar huis komen." voegt hij er meteen nog bij en neemt zijn gsm uit zijn zak. "Dank je, Matt."

Als we thuis aankomen loop ik meteen iedereen voorbij en laat me in Jack zijn armen vallen. "Het spijt me zo." mompel ik de ene na de andere achter elkaar. "Het maakt niet uit, Jamie. We komen er wel door." mompelt hij op zijn beurt en knuffelt me zowat fijn terwijl ik ergens op de achtergrond hoor hoe Alex "eind goed al goed." fluistert tegen al de rest. "I love you." fluister ik genietend van de knuffel. "I love you too."