Eighty-Nine

*Zoey Miller

De zon prikte op mijn oogleden en ik had helemaal geen zin om ze te openen. Het was erg warm en ik kon niet slapen als het te warm was. Voorzichtig knipperde ik en hief een hand op tegen de zonnestralen. Het was al volop licht en de zon stond al halverwege de hemel, vlak boven de boomtoppen en straalde in haar volle glorie over mij en Harry heen. Ik draaide me om en zag hoe die laatste nog steeds in een diepe slaap verzonken was. Zijn ogen werden half bedekt door de krulletjes die te ver naar beneden hingen en hij had een van zijn armen om me heen geslagen en zijn andere hand hing te bungelen naast de stoel. In zijn slaap maakte hij zachte snurk geluidjes die ik nu pas opmerkte. Het was zo'n schattig gezicht dat ik onbewust begon te grijnzen als een idioot.
Ik bleef een tijdje zo naast hem liggen en probeerde mijn voet wat te bewegen. Het deed pijn om er draaibewegingen mee te maken en ik ging ervan uit dat ik hem gisteren verzwikt had. Ik geeuwde en vroeg me af wat de rest zou zeggen als ze ons hier vonden. Hopelijk was het Ariana of Zayn die ons vond, zij zouden waarschijnlijk niets zeggen tegen Liam. Of Trevor. In mijn hoofd zag ik mezelf al naar hem toe lopen en Harry voor zijn neus een passionele tongzoen geven. Hoe Trevor reageerde in mijn gedachten was onbetaalbaar. Zijn mond viel open, hij wou iets zeggen, maar kon er niet goed opkomen wat het was en omdat het hem zo frustreerde liep hij maar gewoon weg. Ik moest wat grijnzen bij de gedachte. Zo hoopte ik toch dat hij zou reageren, een andere optie was dat hij agressief werd en zowel mij als Harry ervan langs zou geven. Ik denk niet dat hij bang was om een meisje te slaan. Een paar keer had ik hem al kwaad meegemaakt, en hij kon vrij eng zijn als hij dat wou. De eerste keer hadden we ruzie gemaakt om iets zo belachelijk dat ik het me zelfs niet meer kan herinneren, begon het te escaleren en hadden we uiteindelijk zo hard tegen elkaar geschreeuwd dat mijn buren kwamen aanbellen om zeker te zijn dat alles in orde was. De volgende dag kwam hij met hangende pootjes terug gekropen en zei hij dat hij misschien iets had overdreven en niet had mogen roepen, maar vertikte hij het nog steeds zijn ongelijk toe te geven. Ik had hem maar vergeven toen hij beloofde nooit meer tegen me te schreeuwen. Niet dat hij zich aan die belofte hield, twee weken later was hij zijn mobieltje bij mij thuis vergeten en zag ik dat hij nogal expliciete sms'jes had gestuurd naar ene Kiara. Nogal kwaad had ik hem ermee geconfronteerd en gaf hij me gedurende een halfuur een luide tirade over het lezen van zijn berichten. Ik geef toe dat ik dat niet had mogen doen, maar mij op mijn fouten wijzen maakte die van hem niet ongedaan. Het was toen 3 dagen uit geweest, maar op een of andere manier had hij me altijd weer opnieuw kunnen overtuigen dat hij kon veranderen en telkens brak hij die belofte weer. Hij was best manipulatief en best een goede acteur als hij me telkens weer terug kon krijgen, want normaal ben ik niet dat soort meisje. Hoe Liam zou reageren als hij zou uitvinden dat ik al meer dan een maand iets had met zijn beste vriend, dat wou ik me niet echt voorstellen. Ik haatte het om hem teleurgesteld te zien. Ik vond het niet gewoon onaangenaam, ik hààtte het. Vooral als ik degene was die hem teleur had gesteld.
Liam had het talent om mensen een overweldigend schuldgevoel te geven dat je vanbinnen uit opvrat, of misschien was dat alleen bij mij.
Als ik mijn best deed kon ik gewoon zijn gezicht zien wanneer ik uit de biecht zou klappen. Zijn ogen werden groot, zijn pupillen verwijden zich, zijn mond ging een klein beetje open terwijl zijn mondhoeken juist wat naar beneden krulden. De verontwaardiging in zijn stem was waarschijnlijk nog het ergste van allemaal.
'Wat bedoel je? Mijn beste vriend en mijn kleine nichtje? Dat kun je niet menen, Zoey! Harry is een geweldige kerel, maar geen jongen voor jou! Heb je enig idee hoeveel liefjes hij al heeft versleten? Daar ga jij ongetwijfeld ook een van worden. Morgen of overmorgen wordt hij gespot met een of ander supermodel terwijl hij op wereldtournee is en jij eenzaam en met een gebroken hart thuis naar de foto's ligt te staren.' tierde Liam dan met een mengeling van woede en bezorgdheid.
Met een schok werd ik terug naar de werkelijkheid getrokken toen ik een hand op mijn heup voelde en Harry's warme adem in mijn gezicht voelde. ik merkte dat ik mijn ogen terug had gesloten en opende ze. Vlak voor me staarden twee groene kijkers me doordringend aan.
'Sorry, heb ik je wakker gemaakt?' vroeg hij.
'Ik sliep niet, ik had gewoon mijn ogen toe.' stelde ik hem gerust.
'Hoe is het met je voet?' 'Beter.' antwoordde ik. 'Het doet nog pijn, maar al wat minder dan gisteren, geloof ik.'
'Het spijt me.' 'Het was niet jouw schuld, ik verloor mijn evenwicht.' 'Maar ik hield je vast en het was mijn idee.'
Ik kroop wat dichter tegen hem aan en voelde zijn lichaamswarmte door mijn kleren heen. 'Het is je vergeven.' glimlachte ik.

OMG, wie haat het als het internet uitvalt? Ik heb dit stukje 4 keer opnieuw moeten schrijven. Hierbij dus sorry omdat hij lang op zich liet wachten! Omdat er niet echt veel gebeurd en jullie zo lang hebben moeten wachten heb ik het wat langer gemaakt. Lief, hé?