75 || Final battle
en mijn inspiratie is op
ER KOMT NOG EEN NA STUKJE HIERNA DAT SCHRIJF IK MORGEN.
Zijn lippen drukte zich teder op de hare. Fay had nog nooit zo'n gevoel gehad zoals ze nu voelde. Het was alsof er een vuurwerk explosie gaande was in haar maag.
Het was alsof er een koor van dreuzels halleluja stond te zingen. Het voelde alsof de gang zich vulde met wolkjes en Fay voelde een oceaan van liefde. Dit is wat ze altijd al had gewild. Ze wilde Draco en ni-... Haar gedachten werden ruw onderbroken. ''Fay!''Galmde er door de hal en snel duwde ze Draco van zich af. Voor ze het wist keek ze recht in de betraande ogen van Ron Wemel. Haar Ron... Maar Ron keek langs haar naar Draco met een starre lege blik vol woede. '''Jij''Kwam er uit zijn mond, zijn stem trilde van woede en verdriet. ''Ron het is niet wat je denkt''Begon Fay, ze moest de situatie redden. ''Oh dus ik zie mijn vriendin niet zoenen met een Draco Malfoy, nee dat verbeeld ik me maar? Oh nou dan ben ik vast gek''Zei Ron terwijl zijn stem steeds luider werd. ''Sla niet zo'n toon tegen haar aan!''Snauwde Draco terwijl hij beschermend voor Fay ging staan. Nog voor dat Ron kon uitvallen tegen Draco, klonk er een harde knal. Het was niet zo maar een knal, verderop de gang werd er een raam aan diggelen geblazen. Buiten verschenen er donkere wolken aan de lucht, dooddoeners. ''What de fuck''Stamelde Fay, maar nog voor ze iets kon zeggen trok Draco haar mee.
''Hey!''Ron kon nog net Fays andere arm vast pakken waardoor ze geen kant meer op kon. ''Laat los!"'Snauwde Draco, ''We hebben geen tijd!"
''Jongens ik wil niet in twee!''Jammerde Fay die het in haar schouder begon te voelen. Nog voor ze konden reageren kwamen alle leerlingen uit de grote zaal de gang op gerend inclusief de leraren. Anderling schreeuwde bevelen terwijl iedereen elkaar aan de kant duwde. BAM, nog een van de lange ramen van het kasteel vloog aan scherven en glas vloog in het rond. Ron verloor zijn grip op Fay waardoor Draco haar alsnog mee trok. ''Draco! Draco! Niet zo snel!''Fay kon hem niet bij houden terwijl ze achter hem aan rende door de hal heen. Plotseling stond Draco still en trok haar mee achter een pilaar. Hij maakte een handbeweging dat ze moest kalmeren. ''Fay, ik moet je iets vertellen''Begon hij waarna er nog een knal volgde en hard gegil. Fay knikte angstig dat hij door moest gaan. ''Ik... Beloof eerst dat je niet boos wordt of me gaat haten''Er verschenen Tranen in Draco's ogen. ''Ik beloof het''En er verscheen een klein glimlachje op Fays gezicht. God wat hield hij van deze meid dacht Draco bij zichzelf. Draco zuchtte en gooide alles eruit, over de dooddoeners en hoe zijn ouders ervoor gezorgt hadden dat hij een opdracht had gekregen van Voldemort om Perkamentus te vermoordden. Hoe hij wist dat ze het kasteel kwamen aanvallen, maar dat ze eigenlijk veel te vroeg waren en dit niet op de planning stond. Hij vertelde alles behalve dan dat hij van haar hield.
Fay keek hem even met stomheid geslagen aan, ''Grapje toch? Nu moet je Grapje erachter aan zeggen''Probeerde ze nog want ze wist echt niet wat ze zeggen moest. Draco, haar lieve Draco was gewoon gedwongen tot moord. Draco schudde droevig zijn hoofd. ''Heb je Perkamentus al-''Begon Fay, maar Draco schudde opnieuw zijn hoofd. ''Ik zag hem... Buiten lopen''Zei Fay, ''Draco alsjeblieft...'' ''Het is de enige manier om jouw veilig te houden en te zorgen dat de dooddoeners weggaan. Ik moet het doen''Zei Draco en in zijn groene ogen stond een droevige blik. Oh wat had hij zich trots gevoeld aan het begin van het jaar. Hij had het zelfs een beetje stoer gevonden, maar nu...nu brak hij gewoon. Fay en Draco keken elkaar aan en hij drukte een kus op haar lippen alsof het zijn laatste was. ''Blijf hier''Fluisterde hij en toen zette hij het op een lopen. Hij rende, rende harder dan ooit en negeerde Fays geschreeuw terwijl tranen in zijn ogen brandde. Hij ging het doen en dan was alles voorbij. Hij rende het grasveld op waar hij meer dooddoeners zag verschijnen er was onderhand een heel gevecht aan de gang tussen een aantal leerlingen, leraren en dooddoeners. Draco keek wild om zich heen en toen zag hij daar helemaal afgelegen, Perkamentus staan bij de rand van het bos, bij Hagrids huisje alsof hij wachtte op de dood. Alsof hij het wist. Draco pakte zijn toverstok, hij haalde diep adem en-.... ''DRACO STOP''Hoorde hij een bekende stem schreeuwen. Het was Fay ze was hem gevolgd. Shit nee, ze was hem gevolgd. Overal vlogen spreuken door de lucht heen hoe kon ze zo stom zijn dadelijk gebeurde er iets. Fay pakte Draco vast toen ze bij hem was en keek hem lang aan. ''Als je dit doet is er geen rust. Dan raak je me kwijt. Als Perkamentus weg is dan... Dan zullen we nooit samen zijn''Haar ogen vulde zich met tranen. Ze had ook nog eens nooit verwacht dat er ooit zoiets uit haar mond zou komen. ''Draco Malfoy, ondanks dat je me al die jaren gehaat hebt. Ik wil dat je weet dat je met je stomme gedrag en mooie kop mijn hart gestolen hebt.'' Ze lachtte schaapachtig, ''Die kus in de hal was de beste kus van mijn leven tot nouja Ron kwam. En ik wil dat je weet dat ik. Dat ik van je-'' Fays stem stokte in haar keel, ze voelde iets in haar rug. Het brandde zo verschrikkelijk erg. Het leek net alsof al de lucht in haar longen naar die plek werd gezogen waar ze was geraakt door een toverspreuk. ''Draco''Stamelde ze voor tegen hem aan neerstortte. ''FAY FAY!''Gilde Hermoine, die net een dooddoener had uitgeschakelt. ''Nee!'' Hermoine rende, ze had nog nooit zo hard gerend in haar leven. Voor Draco voelde het alsof hij verdoofd werd, hij voelde Fays trage hijgende adem in zijn nek en zakte samen met haar op de grond. Hij lande echter op haar knieën Fay op haar rug. Ze keek hem glazig aan, haar glimlach nog steeds rond haar lippen. Nee, dit gebeurde niet. Fay ging niet dood, Fay was niet geraakt. Fay leefde nog dit was gewoon weer een van haar spelletjes. Maar waarom leek het alsof het licht uit haar ogen doofde. ''Fay, kom op! Fay''Draco schudde haar door elkaar terwijl Hermoine bij hem neer knielde. Tranen sprongen in haar ogen en ze keek om zich heen. Ze had gezien wie Fay had geraakt met de dodelijke spreuk. Maar hoe moest ze dit aan Draco vertellen. ''Fay, godverdomme... Kijk me aan! Fay... ik ik... Ik hou van je!''Schreeuwde Draco door zijn tranen heen. Alles om hem heen leek te vervagen toen Hermoine zei dat Fay hem niet meer kon horen. Haar blik staarde naar de hemel met nog steeds die ene speelse glimlach rond haar mond. Fay was weg. Draco stortte zich op Hermoines schouder en huilde het uit. Hij was te laat, dit was zijn schuld. Hij was stom geweest, hij had haar in de problemen gebracht hij-.... Er klonk een flinke knal en ineens leek het alsof de dooddoeners verdwenen waren. Draco draaide zich om en zag Perkamentus op de grond liggen met bij hem Sneep die zijn toverstok nog in de aanslag hield. Dit kon niet waar zijn. Dit maakte alles alleen nog maar erger. Maar eigenlijk boeide het Draco niks meer. Fay was weg en zo ook zijn ziel.
The End.
Reageer (1)
Oja. Laat haar lekker dood gaan, wat een feest. Je had ook deze avond anders laten lopen en er een ze leefden nog lang en gelukkig einde van kunnen maken.
1 decennium geledenOké dat was heel sarcastisch! Eigenlijk bedoel ik gewoon, geweldig! Dit had ik niet verwacht, maar jammer dat Fay gestorven is, ik hield van haar.
Bedankt voor je mooie verhaal x