• Eyes 041

De zon valt via de openstaande ramen de kamer binnen, en zorgt ervoor dat er een aangename temperatuur heerst. De wind houdt zich vandaag stil, evenals mijn ochtendhumeur. Zacht neurie ik mee met de muziek die vrolijk door de kamer schalt, terwijl ik mijn pyjama omwissel voor mijn sportkleren.
Deze zeldzame windloze dag middenin de herfst laat mijn hoofd op hol slaan, ik moet rust in mijn hoofd krijgen.
De zon verrast me door haar felheid als ik de deur achter me dichttrek. Met mijn blik naar de grond gericht begin ik te rennen, hopend dat ik sneller ben dan Ibrahim die in mijn hoofd lijkt vastgeplakt met ductape. Alles om me heen lijkt Ibrahim te zijn. Ik weet dat dit helemaal mis is, en begin nog harder te lopen.
Mijn hoofd is met niets anders dan Ibrahim gevuld, en hoe hard ik ook loop, hij gaat er niet uit. Ik kan niet meer helder nadenken, overal duikt wel een beetje Ibrahim op. Herinneringen van gisteravond schieten steeds door mijn hoofd. Hoe sexy hij op zijn lip beet in de auto, zijn lachende gezicht toen hij de spaghettisliert raak gooide.
Waarom gaat hij niet gewoon uit mijn gedachten verdomme? Wat is dit, het lijkt of ik knettergek aan het worden ben. Dit kan gewoon niet normaal zijn.
Ik ben compleet vermoeid als ik in de verte de eerset tekenen van mijn appartement zie. Mijn laatste krachten verbruik ik voor een eindsprint, waarin ik Ibrahim alsnog uit mijn hoofd probeer te verliezen.
Hijgend open ik de deur, en laat me uitgeteld op de bank neervallen. Ik sluit mijn ogen en zie meteen weer het lachende gezicht van Ibrahim voor me. Wat is dit verdomme. Is het dan echt niet mogelijk vandaag te leven zonder om de 2 minuten zijn gezicht voor me te zien? Ik word zo verdomde moe van mezelf op dit moment.
Ik schrik op uit mijn gedachten als mijn mobiel enthousiast begint te trillen.

‘’Ik wil je zien. xx’’

Een luide zucht glijdt over mijn lippen, hoe kan ik mijn gedachtes nu ooit onderdrukken als hij me dit soort berichtjes gaat sturen? Eerst lijkt het me beter er niet op te reageren, in de hoop dat hij dan uit me hoofd zal gaan. Maar ik kan de drang om te antwoorden niet weerstaan. Ik zit al te diep in de shit.

‘’Ik jou ook xx’’

Ik weet dat ik mezelf diep in de nesten aan het werken ben op deze manier. Ik weet dat als ik hem vandaag nog zie, hopeloos verliefd ga worden. Maar misschien wil ik dat ook wel. Misschien wil ik wel gewoon hopeloos verliefd op hem worden en wel zien waar het schip strandt. Misschien ben ik al wel gewoon hopeloos verliefd.

‘’Dan kom ik dus nu naar jou toe ‘’

Een vrolijke glimlach speelt rondom mijn lippen, terwijl ik dit berichtje lees. Meteen daarna spring ik op van de bank, en ren naar de badkamer om me in een recordtempo te douchen, aan te kleden en op te maken. Precies op het moment dat ik het borsteltje van mijn mascara terug in het potje doe, galmt het geluid van de bel door de kamer.

Als ik Ibrahim nonchalant tegen muur aangeleund zie staan, en er een bom van vlinders ontploft in mijn buik weet ik dat ik een slachtoffer ben geworden van cupido. ‘’Kom binnen’’ grinnik ik, totaal in de ban van zijn ogen. Weer die verdomde ogen, hij hoeft me maar aan te kijken en ik ben verdoofd. ‘’Sorry als het hier niet zo netjes is, ik had niet echt gerekend op je komst, en ik ben eige-’’
Hij snoert me de mond door zijn lippen zacht op die van mij te drukken. Ik kan niets anders doen dan op de zoen ingaan, iets wat ik diep in me, ook eigenlijk helemaal niet zo erg vind. Voorzichtig legt hij zijn handen op mijn heupen, en trekt me dichter naar zicht toe. Als hij voorzichtig zijn lippen weer van de mijne haalt, begraaf ik blozend mijn gezicht in zijn veel te lekker ruikende nek.
‘’Dat wilde ik al doen sinds het eerste moment dat ik je zag’’ zijn warme adem schuurt langs de huid net onder mijn oor, en laat de zachte donshaartjes in mijn nek overeind staan.
Voorzichtig laat hij zijn handen van mijn heupen af glijden en een beetje ongemakkelijk staan we tegenover elkaar. ‘’Wil je iets drinken?’’ Stamel ik blozend. Ik heb even een moment voor mezelf nodig.
‘’Water, graag’’ antwoordt hij hees, terwijl hij het zichzelf gemakkelijk maakt op mijn oude versleten bank.
Met grote passen been ik naar de keuken, waar ik opzettelijk hard met mijn hoofd tegen het keukenkastje aanbeuk. Verdomme, in welke situatie breng ik mezelf nu weer. ‘’Gaat het?’’ klinkt er bezorgd vanuit de woonkamer. ‘’Eh, jahoor, niets aan de hand’’
Ik pak een glas wat nog op de aanrecht staat en vul het met water om het vervolgens in één teug op te drinken. Ik zit echt diep in de shit nu. Ik geloof dat ik tot over mijn oren verliefd ben.