77.

Elena Johnson

Louis had wel beterschap beloofd, maar het was nog steeds ontzettend veel weg. Hij was een middag helemaal vrij geweest, en daar hadden we dan ook goed gebruik van gemaakt. We hadden Nate in de kinderwagen gelegd en waren de hele stad doorgewandeld om alle dingen te bekijken. Natuurlijk verschenen er nog geen halfuur later verschillende foto's van ons op het internet. Ik vond het fijn dat het er voor de buitenwereld in ieder geval nog uitzag alsof alles perfect was, terwijl het totaal niet zo voelde. Ik zorgde in mijn eentje voor Nate, terwijl Louis van het leven kon genieten en kon doen en laten wat hij wilde.
'Lou,' vroeg ik toen we de avond in elkaars armen in het grote tweepersoonsbed in de hotelkamer lagen. 'Mmm?' mompelde hij, met zijn neus in mijn haren. 'Ik ga morgen naar huis, met Nate,' zei ik. Ik sloot mijn ogen om zijn reactie niet te hoeven zien. Ik voelde hoe hij zijn gezicht uit mijn haren haalde. 'Waarom?' was zijn simpele vraag. Ik slikte en opende mijn ogen weer. 'Je bent helemaal geen vader op dit moment. Ik moet alles alleen doen, en dat kan ik nog veel beter thuis doen,' legde ik voorzichtig uit. 'Hoezo ben ik geen vader voor Nate?' vroeg Louis verbaasd. Ik was verbijsterd door het feit dat hij dit hardop vroeg. 'Zeg nu eens eerlijk hoe vaak je het hem in bed hebt gelegd, hoe vaak je hem hebt getroost, hoe vaak je hem hebt voorgelezen of met hem gespeeld hebt,' zei ik. Louis was even stil. 'Niet zo vaak,' gaf hij uiteindelijk eerlijk toe. 'Precies. Je bent er nooit. Het maakt geen verschil dat we met je meereizen. En natuurlijk wil ik liever bij jou blijven. En als Nate er niet was geweest, was ik heel de wereld met je overgereisd, echt waar. Maar voor Nate lijkt het me beter om in een vaste omgeving op te groeien.' 'Maar... Ik ga hem zo missen. Ik ga jou zo missen.' Ik slikte. 'Ik jou ook. En ik weet zeker dat Nate dat ook zal doen. Maar ik zal hem op mijn schoot zetten als we gaan skypen. En misschien kun je een verhaaltje voor hem inspreken dat ik dan kan afspelen als hij gaat slapen, zodat hij je stem kan horen.' Louis glimlachte even. 'Dat zal ik doen.' Ik zag dat hij het er moeilijk mee had, wat ik heel goed kon begrijpen, maar op dit moment leek me dit gewoon het beste, hoe moeilijk het voor ons beide ook was. We moesten aan Nate denken, en niet aan onszelf.
Een tijd lang lagen we in stilte naar de duisternis te staren. 'Lou?' verbrak ik toen opnieuw de stilte. 'Ja?' 'Zullen we onze single uitgeven? Ons liedje voor Niall en Zayn? We kunnen de opbrengst aan een goed doel geven, bijvoorbeeld voor kanker,' stelde ik voor. In de duisternis kon ik zien hoe Louis ogen begonnen te stralen. 'Ik kan het wel proberen te regelen als ik thuis ben,' voegde ik eraan toe. Louis drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Ik vind het een prachtig idee lieverd.' Ik glimlachte. 'Misschien moeten we het wel even aan Niall en Zayn vragen, want het is wel hun liedje,' zei ik. 'Ik zal het morgen doen,' beloofde Louis me. Ik glimlachte. Ons gesprek viel weer stil, en uiteindelijk vielen we in elkaars armen in slaap, wat voor een lange tijd onze laatste nacht samen zou zijn.