• Eyes 040

Voordat zijn bruine ogen opnieuw de mijne kunnen betoveren, draai ik mijn hoofd weg richting het raam. Terwijl ik naar buiten staar, naar de donkere straten die verlicht zijn door chique lantaarnpalen, vraag ik mezelf af of het wel slim is om me in dit spel te begeven.
"Waar denk je aan?" Ik huiver als Ibrahim zijn hand over mijn arm naar beneden laat glijden. "Londen" fluister ik zachtjes, hopend dat hij niet door heeft dat ik lieg.
"Jammer" zegt hij, terwijl een zucht over zijn lippen glijdt en hij weer terug op zijn plek gaat zitten. Vragend kijk ik hem aan, "wat is er jammer?" "Gewoon, ik hoopte dat je misschien aan mij dacht." Met een speelse blik in zijn ogen laat hij zijn tong over zijn lippen glijden. Voorzichtig bijt ik op mijn lip, dit ziet er zo sexy uit. Het is alleen iets minder dat hij dit zelf ook weet.
"Had ik al gezegd hoe geweldig je eruit ziet?" Blozend sla ik mijn ogen neer, terwijl zijn adem mijn oor verwarmt. "Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit." Zonder na te denken glijden de woorden over mijn lippen.
"Dat had ik nu niet uit jouw mond verwacht, mevrouw Fields." Grinnikt Ibrahim zacht. "Het was eerlijk gezegd ook niet helemaal de bedoeling om het te zeggen" "Ach fijn, zo ken ik je weer." Antwoordt Ibrahim plagend.
"Dame en heer, we zijn gearriveerd." Ik schrik van het licht dat de auto binnenvalt. Plechtig steekt de chauffeur zijn hand uit, die ik vervolgens dankbaar aanpak.
"Elena, kan je misschien even helpen?" Klinkt er hulpeloos uit de auto. "Wat is er Ibrahim?" Vraag ik plagend, terwijl ik hem nog even laat worstelen met zijn krukken. Ik schiet in de lach als Ibrahim's rode hoofd in de deuropening verschijnt. Als een er opeens een harde "au" uit zijn mond klinkt, pak ik snel zijn krukken aan en help hem uit de auto.
"Sorry, gaat het?" Vraag ik bezorgd. Ibrahim pakt de krukken aan en begint hard te lachen.
"Je hebt helemaal geen pijn." Verontwaarigd geef ik hem een licht duwtje tegen zijn arm. "Ik moest toch een manier bedenken waardoor je me uit de auto zou willen helpen?" Grinnikt hij zacht. Lachend schud ik mijn hoofd, "ongelooflijk jij."
Nu pas valt het me op voor wat een gebouw we staan. "Wa-wat is dit Ibrahim?" Stamel ik verbaasd. "Oh, gewoon. Een restaurant. Vind je het niets?" "Jawel, het is prachtig en vast ook heel lekker. Maar dit is toch veel te duur?" Schouderophalend kijkt hij me aan. "Nouja, het valt wel mee, met mijn salaris zegmaar." Een zachte grinnik ontsnapt uit mijn mond. "Oja, dat was ik even vergeten."
"Zullen we maar naar binnen gaan dan?" In zijn bruine ogen huist een liefdevolle blik, een die ik eigenlijk niet goed kan plaatsen. Ik schenk hem een lichte glimlach en knik dan.

"Zie je die man daar, met die grote snor?" Ik kijk om me heen en zie rechts van mij een man met een hele grote snor zitten. "Ja, wat is daar mee?"
"Ik heb zin om iets tegen zijn snor aan te gooien" grinnikt Ibrahim ondeugend. "Zal ik een sliertje spaghetti zijn kant op slingeren?" Ik werp grinnikend een blik op het bord spaghetti voor mijn neus. "Zullen we het doen?" Hij wiebelt even raar met zijn wenkbrauwen en pakt dan zonder op mijn antwoord wachten een sliert spaghetti van mijn bord. ‘’1. 2’’ hij kijkt nog even een keer ondeugend mijn kant op ‘’3!’’
Met een simpele beweging gooit hij de sliert perfect tegen zijn snor aan. Ik kan een harde giechel niet onderdrukken, en kijk beschaamd de andere kant op. Net als Ibrahim, die net doet of hij niets gedaan heeft.
Ik houd mijn hand voor mijn mond om mijn lach te onderdrukken, en geef Ibrahim onder tafel een schop tegen zijn been.
‘’Nu jij’’ een uitdagende glimlach speelt om zijn lippen. ‘’Okay, let’s do it.’’ grinnikend pak ik ook een sliert spaghetti van mijn bord. ‘’Ik gooi hem op die vrouw daar, met die afschuwelijk lelijke hoed.’’ Ik bijt even twijfelend op mijn lip, maar gooi de sliert dan toch. Mijn talent voor gooien komt weer bovendrijven, want ik gooi de sliert zo scheef dat hij recht in het gezicht van een ober komt. Beschaamd doe ik net of ik druk bezig ben met het eten van mijn spaghetti.
Ibrahim ligt ondertussen bijna onder de tafel van het lachen. ‘’Dat was een mooie worp, Elena’’ lacht hij hardop. ‘’Wedden dat ik wel raak kan gooien?’’ een sneaky glimlach speelt om zijn lippen als hij opnieuw een sliert spaghetti van mijn bord pakt. Ook deze gooit hij keurig recht waar hij hem wil hebben, op de rand van de hoed.
Kwaad kijkt de vrouw onze kant op, en staat op van haar stoel. ‘’Zullen we gaan Elena, ik geloof dat er iemand boos is.’’ Grinnikt Ibrahim, terwijl hij snel zijn krukken rechtzet, opstaat van zijn stoel en mij ook omhoog trekt. Hij gooit snel wat geld op tafel, en hupt dat zo snel als hij kan op zijn krukken het restaurant uit.
‘’Kleuters!’’ hoor ik de vrouw nog net kwaad sissen voor ik de deur uitloop.

‘’Zag je dat hoofd van die vrouw, toen dat sliertje spaghetti voor haar ogen bungelde, geweldig!’’ hikkend van het lachen doet Ibrahim zijn best om evenwicht te houden op zijn krukken. Grinnikend help ik hem naar een bankje, waar we allebei lachend op neer ploffen. Allebei net iets te hard, en net iets te dicht bij elkaar. Het geluid van onze lach sterft weg in de verte, terwijl Ibrahim sexy op zijn lip bijt. Zwoel kijkt hij me recht in mijn ogen aan, met zijn bruine ogen waardoor ik betoverd word. Met zijn vingers streelt hij het plukje haar weg dat voor mijn ogen bungelt. ‘’Je bent mooi’’ fluistert hij zacht.
‘’Ik snap het niet. Hoe kan het dat we hier nu zo samen zitten, terwijl we elkaar een paar dagen geleden niet uit konden staan.’’ ik spreek mijn gedachten uit, en heb vrijwel onmiddellijk spijt dat ik het moment heb verpest. ‘’Ik weet het niet, maar doet dat er toe?’’ ik schud mijn hoofd als antwoord en kijk dan weer in zijn bruine ogen, waar ik in verdrink.
Langzaam zie ik hem steeds dichterbij komen, waarna hij voorzichtig een kus op mijn mondhoek drukt.