Turn right ~1

Ik stond voor de deur van mijn nieuwe appartement. Ik heb mijn hele leven in Los Angeles gewoond, maar op mijn achttiende verjaardag kreeg ik eindelijk wat ik wilde: Een nieuw leventje opbouwen in New York. Gewoon opnieuw beginnen. Toen ik naar binnen liep zag ik dat alles al perfect was ingericht. Het was pas twaalf uur dus ik had genoeg tijd om de stad te verkennen, want dat was het eerste wat ik van plan was te doen. Ik zette mijn koffers neer op de grond, deed mijn jas uit en plofde neer op de bank. Kort daarna ging de bel. Ik liep met een verbaasd gezicht naar de voordeur. Toen ik de deur had opengedaan stond er een jongen voor me. Hij had kort zwart haar en zag er niet verkeerd uit. 'Ehm...Hallo?' Was het enige wat ik kon zeggen. Waarom zou hij aanbellen bij iemand die hij niet kent? 'Hey! Ik ben Nick. Ik heb je ouders beloofd om op je te letten.' Wacht even. Een jongen genaamd Nick stond voor mijn deur, en kwam mij even vertellen dat hij op me ging letten? Wat voor een slechte grap was dit? 'Dan ben je bij het verkeerde adres, ik heb namelijk geen babysitter nodig.' Er stond een glimlach op zijn gezicht. 'Ik ben zeker bij het juiste adres.' Hij lachte en liep naar binnen, waarna hij op de bank ging zitten. Ik ging maar naast hem zitten. 'Luister. Je ouders vonden dat er iemand moest zijn om je een beetje te helpen, aangezien dit allemaal nieuw voor je is.' 'Jij moet eens luisteren. Ik ben geen kleuter meer, ik kan heus wel op mezelf wonen. Hoe ken jij mijn ouders?' Ik zat met veel vragen. 'Onze ouders zijn bevriend met elkaar, en toen je moeder hoorde dat ik sinds een tijdje in New York woon dacht ze dat dit wel een goede plek was.' Dat had ze dan moeten zeggen. 'Je moeder vond dat je nog een beetje onverantwoordelijk bent.' Ik liep naar de deur en opende hem. 'Je kan nu weer weg, als ik ergens niet uit kom dan hoor je het wel.' Meestal gedroeg ik me niet zo maar ik was nu echt boos. Niet op hem, maar op mijn ouders die blijkbaar dachten dat ik het niet zonder hulp zou redden. 'Ik ga niet weg uit mijn eigen appartement.' Ik keek hem stomverbaasd aan. 'Wat?! Had je dat niet meteen kunnen zeggen?' Ik was er nu echt klaar mee. Ik dacht toch echt dat ik een eigen appartement zou krijgen voor mijn verjaardag. In plaats daarvan moet ik in een appartement van iemand die ik amper ken wonen. 'Als jij niet zo reageerde had ik het meteen gezegd.' Ik pakte mijn jas van de bank op en liep weer naar de deur. 'Maar Hayley...' De rest hoorde ik niet, ik was het appartement uitgestapt en sloeg de deur achter me dicht. Wat een verassing, hij wist mijn naam ook al. Toen ik het appartementsgebouw uit was bleef ik even staan. Waar moest ik nu heen? Ik had mijn koffer moeten meenemen zodat ik een hotel kon zoeken, maar ik wist niet of ik wel genoeg geld had. Ik begon maar richting het winkelcentrum te lopen, wat makkelijk te vinden was.