Necroot.

De volgende ochtend gaf ik twee keer over voordat ik naar beneden ging. Ik had me opgefrist en voelde me goed. Ik ging op mijn plek zitten aan de lerarentafel. ‘Gefeliciteerd Doris.’zei professor Johnson. ‘Marcel kon zijn mond niet houden, alle leraren weten het al en het is een kwestie van tijd voordat alle leerlingen het weten.’zei ze. Toen stond Anderling op om iets te zeggen. ‘Jongens en meisjes, mag ik even jullie aandacht? Ik heb even een mededeling, aangezien jullie er anders vroeg of laat toch wel achter komen. Ik kan jullie mededelen dat professor van Detta een kind verwacht, en het daarom ietsje rustiger aan zal moeten doen.’ Er werd veel gejuicht en ik hoorde veel mensen ‘gefeliciteerd’ roepen. Ik begon te glimlachen en zag dat Marcel hetzelfde deed. Anderling ging weer zitten en het was erg rumoerig in de Grote Zaal. De eerste les die ik had was aan een klas zevende jaars. Ik had toestemming van Anderling om ze wat Duistere Magie te laten zien. Maar eerst feliciteerde iedereen me. ‘Ik ben dan misschien wel zwanger,’zei ik, ‘maar dat betekend niet dat ik jullie niks gevaarlijks laat zien. Integendeel; wat ik jullie nu ga laten zien is heel Duistere Magie.’ Iedereen werd stil. ‘Ik heb toestemming van professor Anderling gekregen om jullie zevende jaars dit te laten zien. Dit is een spreuk hoe je lijken kunt controleren. Oftewel: hoe je een Necroot maakt. Daarom heb ik hier een lijk. En nee, die heb ik niet vermoord.’ Er lag iemand op de grond. ‘Let nu goed op.’ Ik mompelde een spreuk en wees met mijn stok op het lichaam. Die stond gelijk op. Er klonken hier en daar enkele gesmoorde gilletjes. ‘Rustig maar, hij doet niks zolang ik hem beveel niks te doen.’ Toch keek iedereen doodsbang. Ik snapte niet waarom en keek naar de Necroot. Toen gilde ik zelf ook en deed een paar passen in de richting van de klas. De Necroot had het gezicht van Voldemort, hoewel die het eerst niet had. Ik wees op de necroot en mompelde wat spreuken, maar het gezicht veranderde niet. Toen kwam de Necroot op mij af. Behoedzaam en met opgeheven stok liep ik achteruit. Ik beval de leerlingen om achter mij te gaan staan en niet voor mij te gaan staan. Ik liep nog steeds langzaam achteruit. Ik fluisterde tegen iemand die achter me stond dat hij of zij professor Anderling moest halen. Diegene liep behoedzaam de klas uit, maar zodra ze eruit was hoorde ik haar rennen. Ondertussen bleef ik spreuken mompelen. De Necroot kwam steeds dichterbij. Ik probeerde verscheidene spreuken. Expecto Patronum hielp ook niet. Ik beval iemand anders achter me om de klas in te lichten dat, zo gauw ik nu riep,iedereen Protego Horribilis moest roepen. Ik hoorde haar fluisteren en al gauw had iedereen het bericht gekregen. ‘NU!’riep ik. Een stuk of vijftig stemmen riepen tegelijk ‘PROTEGO HORRIBILIS!’ Er rees een krachtig schild tussen de Necroot en mij op. Hij kon niet verder. Toen pakte de Necroot uit het niets een toverstok en hief onze spreuk op. Toen kwam Anderling binnen, samen met een aantal andere leraren, waaronder Marcel en professor Johnson. ‘Professor, hij heeft een toverstok.’zei ik tegen Anderling. De Necroot kwam nog dichterbij en mompelde een spreuk. Ik kon niet horen wat, maar toen hoorde ik stemmen in mijn hoofd. ‘Vermoord haar. Vermoord het schoolhoofd en alle leraren.’ Maar toen klonk een ander stemmetje in mijn hoofd. ‘Niet doen Doris, het is een valstrik! Je bent vervloekt. Luister niet naar de andere stem!.’ De stemmetjes vochten in mijn hoofd en ik greep naar mijn hoofd. Ik viel op mijn knieën op de grond. Ik vocht tegen de stemmen. Uiteindelijk stond ik op en hief mijn stok op. Maar niet naar Anderling, maar naar de Necroot. ‘Jij kunt me niks bevelen.’zei ik kalm. Toen zei ik de spreuk die ik nog nooit gebruikt had. ‘AVADA KEDAVRA!’ De Necroot viel dood neer. Toen veranderde het gezicht van die van Voldemort naar het oorspronkelijke gezicht. Ik was lijkbleek en trilde. Ik deed een stap achteruit en viel. Anderling ving me op en hielp me om rechtop te blijven staan. ‘Dat, jongens en meisjes,’zei ik, terwijl ik op de Necroot wees, ‘dat gezicht dat veranderde, is zeer Duistere Magie. Wees altijd op je hoede, want iemand kan dus zo het gezicht van je beste vriend veranderen in die van je ergste vijand.’ Mijn stem trilde. Marcel kwam naar me toe en sloeg een arm om me heen. Ik omhelsde hem stevig. Ik keek nog even naar de Necroot voor ik me mee liet nemen door Marcel. Nooit meer zou Voldemort me lastigvallen.