A simple question in stories, a hard one in real life!

Telkens als ze op de bus zat richting school, de school die maar een honderd meter van mijn school lag. Ik zat elke keer naar haar te staren , weet echt niet waarom. Haar manier van doen was genoeg om me de hele 20 minuten bezig te houden , elke dag weer. Elke keer als ze haar haren in 2 staartjes had gemaakt waren mijn gedachten niet meer te controleren. Ze dwaalde zo ver af dat ik niet meer kon herinneren waar ik aan dacht voordat ik haar leerde kennen. Haar uiterlijk stond me gewoon aan , dat onschuldige en dan haar halflange witte haren die in de wind alle kanten op waaide . Maar dat was maar het begin, wie had gedacht dat ik toen nog maar juist een beetje oppervlakkig verliefd op haar was. Ik geef het niet graag toe maar toen had het uiterlijk van haar nog een grotere rol, naast al de rest natuurlijk . Ik wil echt niet zo een oppervlakkige en ongevoelige jongen zijn. Echt niet , dat ben ik echt totaal niet , maar ik blijf een jongen en het speelde toen nog een rol erin. Maar hoe meer tijd er voorbij ging en de meer toevallige momenten er kwamen dat ze naast me in de bus zat werd het anders. Ik begon te vergeten hoe ze er uitzag , hoe haar uiterlijk was. Ik kon perfect haar lach en stem inbeelden in mijn gedachten, mijn ogen dicht en het geluid van dat perfecte stemmetje klonk door mijn verwarde hersenpan. Op dat moment wist ik dat het echt was. Ik was niet meer verliefd op Anneke haar uiterlijk ,of dat meisje dat me hoop gaf dat ik weer met meisjes kon praten ooit, alleen. Nee ik was verliefd op haar innerlijke geworden ook. En geloof me , ik ben niet de jongen om mensen op uiterlijk te beoordelen.

Ik vind dat mensen met een hart gemaakt van zijde , zacht en warm , direct ook mooier zijn. Ze gloeien een soort magische vriendelijkheid uit. Iedereen is mooi op een manier. Daar geloof ik in. Behalve voor mezelf , daar gelden andere regels. Want niemand wil er uitzien als mij. Maanden gingen voorbij elke seconden van die 2678400 seconden in een maand duurde lang. Ik voelde het langzaam vanbinnen aan me knagen. Op een dag ná de examens vroeg ik of ze is eens met mij naar de film mee wou. Ik denk dat het de vermoeidheid van de examens waren en het feit dat ik zot werd niet te weten wat zij voor mij voelde die mij die zet liet zetten. Ik was ná al die maanden terug heel verlegen tegen haar geworden. Ik zette ook alles terug op het spel, alweer kon ik gekwetst worden door een meisje, alweer kon ik een vriendin verliezen. Mijn angst vertaalde zich er in dat ik het haar gewoon niet durfde persoonlijk vragen. Haar gsm nummer had ik zelfs nog niet op dat moment. Nee ik moest de ongevoelige jongen zijn die zoiets vroeg via een mail. En niet zo één van die lange mails waar je gewoon de emoties voelt van af druppelen , nee een stomme mail die nog niet uit 3 zinnen bestond. Het lukte me gewoon niet anders. Wat een zenuwachtig dagen dat de dagen daarop zijn geweest, mijn gedachte gingen echt nergens anders meer heen. Het was juist of ik in een verhaal beland was en mijn fantasie het verhaal helemaal echt liet lijken, de worst case scenario's gingen rond in mijn hoofd als een lopend vuurtje. Het heeft in totaal 3 volledig dagen gekost voordat ik mijn antwoord kreeg. Heel lang als je bedenkt dat ze op die 3 lange dagen 2 keer naast me heeft gezeten op de bus. Maar verassend genoeg was haar antwoord dat ze wel eens met mij mee wou gaan. Ja ik was daar heel blij om. Ik kon mijn ogen niet geloven. Maar hoe regel je zo iets als je geen gsm nummer hebt en zij toen zelfs geen gsm had. Via haar broer dus. Hij had een gsm en ja .... Hij moest dan maar mijn boodschapper zijn. Een serieuze awkward situatie. Of toch voor mij.