A ranger/traitor 98

“Dus het plan is dat we de koning overtuigen van het nut van een militaire samenwerking en ondertussen de Skandiërs de stuipen op het lijf jagen”, vatte Arnaut het plan samen. “Alleen wie gaat wat doen?” Het eerste gedeelte van de takenverdeling ging vrij vlot. Alyss was de aangewezen persoon om met koning Otkar te onderhandelen. Crowley, zou haar vergezellen. Om te helpen koning Otkar te overtuigen, mochten woorden alleen niet volstaan. -en natuurlijk ook, omdat Alyss een meisje was en ze konden haar niet alleen door Galwegh laten trekken- Halt zou de Skandiërs het leven zuur maken. Maar dan werd het moeilijker.
“Ik ga met je mee, Halt”, zei Arnaut.
“Geen sprake van, jij bent hier nodig”, wierp Halt tegen, “Zolang koning Duncan niet hersteld is, kan jij niet gemist worden.” Arnaut keek om zich heen.
“Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn als ik nu weg ga, maar hoe sneller we deze crisis hebben opgelost, hoe beter. En Halt, wie was je van plan mee te nemen om voor demon te spelen? Ik kan me er geen herinneren die niet minsten twee meter was…” Daar moest Halt over nadenken. Arnauts kracht en lengte zouden inderdaad van pas kunnen komen. Niet alleen om voor demon door te gaan, maar als er van man tot man gevochten zou moeten worden, dan had Halt niemand liever dan Arnaut aan zijn zijde. Aan de andere kant, was Duncan nog steeds ziek en als zijn schoonzoon en opvolger had Arnaut zijn verplichtingen hier in Araluen.
“Ik denk dat de beslissing bij de prinses ligt.” Zij had het bestuur van het land nu in haar handen en tot hiertoe had ze altijd kunnen rekenen op haar echtgenoot en Alyss, als die plots zouden vertrekken…
“Het zal hard werken worden, maar het zal me wel lukken. Alleszins voor een paar maanden. Ik wil meer dan wie ook dat dit zo snel mogelijk voorbij is.”
“Ik zal zo snel mogelijk terugkomen, dat beloof ik.”