Wanneer dromen tot leven komen

Alles was donker. Vage stemmen mompelden door haar hoofd. Haar hoofd dat bonkte. Een kloppende ader drukte de grond weg van haar hoofd. Ze hoorde de mensen boven haar.
Langzaam openden haar waterige ogen. Iedereen was komen kijken. Iedereen leek zo bezorgd. Oh, dit was te gênant. Flauwvallen in de klas? Dat horen toch alleen maar die populaire meisjes te doen. Het is niks voor vossen zoals zij.
'Denise, gaat het?'
'Het gaat goed', zei het meisje met een vage lach op haar gezicht. Dit was nog niet over. Dit lag echt aan meneer de Bruin. Maar haar wraak zou komen. Vanzelf zou alles stoppen. Als zij de nacht weer aan haar zij had, dan kon hij weggevaagd worden uit haar leven. Samen met al deze nonsens.
Haar vriendinnen hielpen haar overeind. Uit hun monden kwamen vragen en zinnen als 'Kunnen we anders langs de dagwacht gaan?' en 'Je ziet echt bleek'!. Enkele bekenden dat ze nogal geschrokken waren.
Maar waar zij het koude zweet op haar lijkbleke huidje zagen, voelde zij het gevecht. Ze kon niet weg, niet nu het zo duidelijk was. Nu het zo dichtbij was.
'Misschien kun je maar beter naar huis gaan', stelde de Bruin voor.
Denise drukte haar hand tegen haar hoofd. Los van het bonken, deed alles weer normaal.
'Nee. Het gaat wel'
Alsof iemand daar naar zou luisteren. Natuurlijk werd ze gelijk naar de dagwacht gesleept. Daar belden zij Rune, die beloofde om er met een half uur te zijn. Naar huis fietsen met dit hoofd is levensgevaarlijk. Al helemaal voor de weg die zij moest afleggen, door de drukke stad. Alle geluiden waren dof en toch te hard. Er werd een paracetamol tegen geboden, maar Denise sloeg deze af. Die dingen werkten toch nooit. Niet met haar hoofd.
Wat was dit? Waarom die hoofdpijn? Was zij net als Olivier aan het veranderen? Kwam het omdat haar magie losgeslagen was?
Al snel stopte ze met denken erover, het toch werd allemaal afgestraft met nog meer hoofdpijn.
Gelukkig bleven Romé en Emily bij haar totdat Rune daar was.
De auto stopte pal voor het plein en Rune kwam zo snel mogelijk aangerend. Hij zag de wankele benen van Denise trillen, dus tilde hij haar maar op.
Emily en Romé werden ondertussen weer teruggestuurd naar de les. Het zat allemaal wel goed.
In de auto zeurde de motor door Denises hoofd. Het leek te spreken, en de stem ervan was luider dan die van Rune. Helderder in elk geval. Het riep haar om te komen, te verdwalen in het bos. Daar waar haar dromen uit haar hoofd konden waaien. Waar ze vrij waren en toch leven kwamen. Dan zouden zij haar meenemen, naar een land vol magie. Vol duisternis en huiver, negatieve energie. Waar zij zou spelen en nooit hoefde te groeien. Voor altijd ziek kon zijn.
'Rune, laat het stoppen', mompelde Denise met gesloten ogen. Ze had genoeg van die verraderlijke stemmen in haar hoofd, die haar leven wilden stelen.
'Houd vol, we zijn er bijna', antwoordde hij met zijn blik vast op de weg. Hij kon niet sneller rijden.
'Mijn dromen willen eruit, ze doen pijn. Ze springen en dansen door mijn hoofd. Laat het stoppen'
'Nog even'
Ze waren er bijna.