Leegte

Maandagmorgen ging voorbij. De school was ontwaakt en overal op de gangen galmde het van geroddel. Sinds meneer de bruin vaak zo streng was, was hij nog altijd een van de meest besproken onderwerpen. Zo ook weer in het gesprek van Emily en Denise, die samen met een jongen uit hun klas zich afvroegen wat er ging gebeuren als straks Romé niet op tijd terug kwam. Daniël, de jongen, was al eens te laat geweest bij geschiedenis. Hij had voor straf komend hoofdstuk moeten samenvatten. Iets wat achteraf gezien helemaal niet zo erg was, nu kon hij namelijk het eerste halfuur van de les ontspannen.
'Waarom krijgen wij nog altijd zoveel aantekeningen?', vroeg Denise zich af.
'Misschien omdat wij achterlopen?', suggereerde Daniël.
Emily pakte haar agenda. Erin stond welk hoofdstuk zij vandaag zouden behandelen. 'Eigenlijk lopen wij voor op de andere klassen', merkte zij op.
Als Emily het zei, dan moest dat wel zo zijn.
'Als wij in dit tempo door gaan zijn we over twee weken bij hoofdstuk 12', voegde ze eraan toe; 'De anderen beginnen morgen aan hoofdstuk 9'
'Waar gaat de repetitie over?'
'Nou, wij krijgen hem waarschijnlijk volgende week, over negen en tien'
'Tss, tegen die tijd ben ik alles allang weer vergeten'
Er viel een stilte. Denise begon te denken aan zaterdag, wat de uil haar verteld had. Ze kon wel even wachten op nog een nieuwe docent zonder dat het grote gevolgen zou hebben voor haar klas. Het was geen probleem als meneer de Bruin eventjes verdween. Alles dankzij zijn eigen ijverigheid.
'Hebben jullie misschien een idee hoe ik meneer de Bruin tegen zou kunnen houden?', vroeg Denise opeens.
Twee paar ogen keken haar verbaasd aan.
'Zodat Romé toch op tijd de les in kan komen. Tenminste, voordat hij er is', legde ze uit. Haar ogen fonkelden bij het idee dat zij misschien haar macht kon uitoefenen op de docent. En als zij nu zijn zwakte te horen kreeg, dan kon ze dat misschien later nog eens gebruiken. Nu zal Romé vrij zijn van strafwerk. Later kon ze hem misschien meelokken naar de plek waar het portaal zou verschijnen.
'Eh... normaal gesproken weten oudere jaars altijd wel wat. Maar meneer de Bruin is nieuw en nog niet helemaal uitgetest', zei Daniël.
'Dan test ik hem wel uit', beloofde Denise. Plechtig hield zij haar hand op het hart. 'Wij leerlingen moeten voor elkaar opkomen', sprak ze trost, alsof er een revolutie ging uitbreken.
'Eerlijk gezegd denk ik dat jij zijn zwakte bent, Denise', zei Emily voorzichtig.Ze kon alleen hopen dat Denise nu geen gekke ideeën in haar hoofd ging halen om het te misbruiken.
Achteraf bleek het allemaal niet nodig, Romé kwam nog gewoon op tijd. Precies met de bel liep ze het lokaal in.
De les verliep normaal. Totdat opeens de rillingen op kwamen in Denise. Ze voelde de vos in haar, hoorde het piepen. Opeens blokkeerde alles. Ze voelde de kou, een grote leegte was in haar gegaan. De wind blies dwars door haar buik en hart. Haar ruggengraat was net een boom, en de rest schudde als de blaadjes die de wind liet bewegen.
Ze balde haar vuisten, kneep zo hard ze kon. Ze moest terug komen. Dat moest.
Eindelijk kwam ze terug, haar ogen openden, de koude wind verliet haar mond. De boom groeide uit tot haar lichaam, dat stevig en wel op haar stoel zat.
Maar net wanneer ze dacht dat alles voorbij was, en een paar minuten de les gewoon had kunnen volgen, vloog haar ziel eruit.