Hoofdstuk 98

Aiden
Met Alana aan mijn hand lopen we weer terug richting het huisje. Nu ik ben gaan jagen voel ik me een stuk beter en Alana zo te zien ook. Vrolijk huppelt ze mee en haar ogen schitteren in het maanlicht. Ik heb haar nog niet zo vrolijk gezien sinds ze bij ons is.
‘Zullen we morgen je ouders gaan zoeken?’ vraag ik dan voorzichtig in de hoop haar humeur niet te bederven.
Meteen stopt ze met lopen en veranderd de blik in haar ogen. Ik laat haar hand los en kijk haar aan. Een schok gaat door haar heen en ze lijkt helemaal te veranderen. Haar blonde haren waaien zachtjes langs haar gezichtje en haar ogen vullen zich langzaam met tranen.
O nee, wat heb ik nu weer gezegd. Ik kniel bij haar neer en veeg de tranen uit haar gezichtje.
‘Het spijt me’ fluister ik dan en weet niet wat ik moet doen.
‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik voorzichtig aan haar als ze niets zegt.
Alana blijft maar huilen en ik besluit om er niet meer naar te vragen. Ik til haar van de grond en ze legt haar hoofd tegen mijn schouder aan.

Ik wieg haar zachtjes heen en weer en na een half uur is ze gestopt met huilen en snikt ze nog een beetje na.
Voorzichtig loop ik met Alana naar huis en binnen kijken Ben en Jack me raar aan.
‘Lang verhaal’ fluister ik en loop door naar boven.
Zo stil als ik kan leg ik haar in bed en stop haar onder. Met een tevreden blik op haar gezicht ligt ze nu te slapen en ik verlaat haar kamer. Ik sluip naar mijn eigen kamer en maak zachtjes de deur open. Yuna schikt zo erg dat ze bijna tegen het plafond zit. Verbaast kijk ik haar aan en loop de kamer binnen.
‘Waar schrik jij zo van?’ vraag ik dan en ga op bed zitten.
‘Van jou. Waar denk je anders dat ik van zal schrikken?’ zegt ze een beetje geërgerd.
‘Nou sorry, ik zal de volgende keer wel meer lawaai maken!’ roep ik door de kamer heen.
Yuna zucht geërgerd en rolt met haar ogen.
‘Ga maar slapen dan zien we morgen wel weer verder’ zegt ze en legt het boek weg.
‘Hoe kom je aan dat boek?’ vraag ik nieuwsgierig terwijl ik me omkleed.
‘Van Ben. Waar heb je Alana gelaten?’ vraagt Yuna.
‘Die ligt te slapen. Ik begon over haar ouders en toen barstte ze in huilen uit’ zeg ik dan.
‘Zal ik anders morgen eens met haar gaan praten? Misschien wil ze wel naar mij luisteren?’
‘Je mag het altijd wel proberen. Ik kan je alleen niet beloven dat het ook gaat werken.’
‘Nee dat weet ik wel’ zegt ze gapend.

De volgende morgen is het al best laat wanneer Yuna en ik naar beneden komen.
‘He he’ roept Jack meteen als hij ons ziet lopen.
‘Wat is er Jack?’ vraag ik speels en loop naar de woonkamer.
‘Dat jullie lang hebben liggen slapen’ lacht hij breed.
‘Ja we hebben tot laat gepraat over dingen dus waren nogal moe’ zeg ik gapend en ga zitten.
‘Ja ja dat zal wel’ grapt Jack.
‘Wat ga je vandaag doen?’ vraagt Ben snel voordat Jack ook maar iets kan zeggen.
‘Ik weet het niet’ zucht ik en kijk naar het vuur.
‘Wat is er?’ vraagt Jack dan heel serieus.
‘Ik vroeg gisteren aan Alana of ze het iets vond als we haar ouders zouden gaan zoeken. Toen barstte ze in tranen uit en stopte niet meer.’
‘Wauw, ik vraag me echt af wat er is gebeurd’ fluistert Jack dan en ook Ben knikt hevig.
‘Ik heb besloten om straks met haar te gaan praten’ zegt Yuna en komt de kamer in gelopen.
‘Denk je dat het wil helpen?’ vraagt Ben
Yuna haalt haar schouders op en gaat aan de tafel zitten. Ik kijk hoe ze haar bord leeg eet en er kruipt een rilling over mijn rug heen.
Ben slaat zijn boek dicht, gaat bij Yuna aan de tafel zitten en staart naar haar eten.
‘Pas op. Je zit bijna te kwijlen!’ lach Yuna en schuift haar bord naar hem toe.
Met z’n drieën zitten we te kijken hoe hij alles naar binnen schrokt en Jack moet hard lachen.