There is no reason to love him

POV Ally.
Terwijl ik me had voorbereid om uit te gaan voelde ik me anders toen ik thuis kwam, ik was niet een meisje die uitging om jongens te scoren en dus besloot ik maar om dat ook nu niet te doen, ik was kapot van alles wat er gebeurd en een jongen zou dat echt niet oplossen, ik kon beter gewoon single blijven tot ik weer terug was in Nederland, dan was me leven hopelijk normaal. Terwijl ik op de bank ging liggen en me telefoon uit me zak haalde en hem aanzetten zuchtte ik diep, was ik eigenlijk wel gelukkig in Spanje, voorheen was het een droom om ooit te studeren in het buitenland, nu studeer ik in hartje Spanje, in een geweldige stad waar meiden gevoel voor mode hebben en zit ik hier dood depressief op een bank zonder dat ik geniet van wat ik meemaak. Terwijl Lanischa druk binnenkwam lag ik nog languit op de bank. "Wat zie jij eruit."Zei ze. Ik keek haar alleen maar aan en keek toen weer weg. "Dankje."zei ik."Oke zeg op, wat is er aan de hand." Zei ze en ging op de stoel zitten die naast de bank stond. "Niks."Zei ik en stond op en ruimde de troep op die nog op de tafel lag, ik had geen zin om te praten en wou er ook niet over praten. "Dit gedrag bij jou is voorspelbaar Ally, elke keer als je niet wil praten ga je opruimen."zei ze. Terwijl ik me irritatie probeerde voor me te houden deed ik net of ik niks hoorde, ze kende me inderdaad te goed en dat was wel heel irritant. "Er is niks, ik ruim gewoon jou troep op."zei ik als smoes, natuurlijk was er genoeg aan de hand maar praten hielp niet aangezien we het beide niet eens waren over wat we vonden. "Mijn troep, dat ligt er pas één dag en normaal ruim je nooit mij troep op, ga zitten en vertel wat je dwars zit."Zei ze. Op dit moment leek ze net een hond die achter een bot aan zat en alles wou weten, maar ze bedoelde het goed. "Ik wil gewoon niet praten, we denken er niet hetzelfde over en jij krijgt me niet om gepraat om voor Ibrahim te kiezen, hij kan beter trouwen met een voetbal."Zei ik bot. "En jij kan dan beter trouwen met mode"zei ze. "En dat slaat nergens op, ik kan leven zonder mode hoor, hij in leven zonder een bal no way!"Zei ik. Die opmerking over kleding sloeg namelijk nergens op, ik shop namelijk niet elke dag en heb genoeg aan een halfvolle kledingkast, ik heb nog niet eens een inloopkast dus ze denkt nu slim te zijn om Ibrahim en mij bij elkaar te krijgen wat haar nooit lukt, ik blijf bij mijn punt dat hij beter met een voetbal kan trouwen dan met mij, en we kunnen dus ook niet samen zijn. Terwijl ik de troep van Lanischa had opgeruimd pakte ik me ipod. "En nu vlucht je nog ook omdat ik gelijk heb?"Vroeg ze. "Lanisch kappen, je heb niet gelijk ik ga hardlopen."zei ik. Terwijl ik naar me kamer liep om een kort broekje en een shirtje uit de kast te pakken en me om te kleden stond Lanischa alweer voor de deur. "Kan je niet naar die vent gaan die naar koffie stonk? "Vroeg ik. "Zou ik kunnen doen, hij is het wel met me eens. "Zei ze. "Dus dan ga je lekker naar hem en kunnen jullie samen gezellig ziekenhuis koffie drinken aan Ibrahim zijn bed."Zei ik en pakte me ipod en liep de kamer uit op naar buiten om een eind te gaan hardlopen, want alleen dat deed me nu goed. Ik was blijkbaar niet duidelijk genoeg, ik voelde niks voor Ibrahim en die zoen stelde niks voor, een domme fout zou ik het noemen. Mijn relatie met Lars was geweldig, totdat ik weer zo stom moest zijn om naar Spanje te gaan. Terwijl ik me oortjes in deed en begon te rennen probeerde ik me gedachten in me hoofd stop te zetten, even niet denken gewoon rennen zonder doel. Terwijl de muziek het ook niet al te best deed aangezien het alleen nog maar favoriete liedjes van mij en Lars waren of liedjes die een goede herinnering aan onze tijd had kon in de gedachten niet stil zetten, hoe kon het over zijn tussen mij en Lars, na twee jaar een geweldige relatie. Terwijl ik nog harder rende en de muziek uit deed om zo helemaal niet op gedachten te komen kwam ik langs het ziekenhuis, iets wat ik ook niet had gepland. Terwijl ik me op een bankje liet vallen die vlak bij het ziekenhuis stond zuchtte ik diep, ik dacht bij mezelf na wat ik had te verliezen als ik naar binnen ging, al kon ik Ibrahim alleen maar duidelijk maken dat hij en ik een apart leven hadden en een leven wat niet samen kon, Ibrahim en ik werden niks, nu niet en nooit niet, we zijn te verschillend en dat werkt niet in een relatie, en overigens zal hij nooit tijd voor me hebben en dus moest ik hem duidelijk maken dat hij de hoop op moest geven, hoe pijnlijk dat ook voor hem was.