Hoofdstuk 8 Nienke/Lola

Nienke

Ze hebben wat onderzoekjes bij me gedaan. Ze kwamen er achter dat mijn benen verlamd zijn. Mijn benen zatten namelijk bekneld tijdens het ongeluk. Er is 50% kans dat ik nooit meer kan lopen en 50% kans dat ik wel weer kan lopen. Laten we van het ergste uitgaan kan het altijd nog mee vallen. Na de onderzoekjes moet Nils weg en moet ik terug naar me kamer. Daar val ik in een onrustige slaap

Lola

Ik denk diep na is dat Owens kamer?. Ik kijk naar de jongens. Rein krijgt tranen in zijn ogen,Nils kijkt naar de grond en Daan kijkt opzij dat niemand zijn gezicht kan zien. Is dan Owens kamer?: vraag ik. Niemand beweegt of antwoord. IS DAT OWENS KAMER!!!!! Volgens mij wel zegt Nils. VOLGENS JOU WEL WEET JE HET ZEKER?:vraag ik boos. Ik zie dat ze schrikken van mijn reactie. Ik zelf eigelijk ook. Nee ik weet het niet zeker antwoord Nils. Ik ren naar de balie. Pardon mag ik wat vragen? Ja hoor zegt de vrouw achter de balie. Weet u misschien in welke kamer Owen Playfair zit. Ze typt de naam in en kijkt op de computer. Uhh dat is nogaal moeilijk te zegen. De computers zijn uitgevallen en nu zijn ze van slag. Ooh oke zeg ik en loop weer terug naar jongens die nog steeds niet bewogen hebben. Ik ga stil naast ze zitten. Na een half uur zegt mijn moeder dat we maar eens terug moeten gaan naar de camping. De jongens mogen bij mij slapen anders ben ik zo alleen. De volgende dag word ik zacht wakker gemaakt door Nils en Daan. Die als ze zien dat ik wakker ben naar Rein rennen en op zijn matras gaan springen. Rein schreewt dat ze op moeten houden en gaat met kussens gooien. Zo belanden we in een kussengevecht. Na het gevecht maken we ons klaar en gaan weer na het ziekenhuis. We lopen naar binnen en de rillingen lopen over mijn rug. Daan ziet het en slaat een arm om me heen. Samen lopen we naar de balie. Ze krijgen net ontbijt dus we moeten nog even wachten tot we naar Nienke mogen. En van Owen weten ze nogsteeds niets. Na het ontbijt. Mogen we naar Nienke toe.

Nienke

Ik krijg me vies ziekenhuisvoedsel. Ik had er al vieze verhalen over gehoord maar dit is zo vies. Die pap lijkt niet eens op pap. Gelukkig mogen na het ontbijt Lola,Nils,Rein,Daan en Lola's moeder komen. Nils geeft me een zoen en Lola geeft me een zachte knuffel.We praten een beetje en Rein maakt grapjes. Daarna gaan we wandelen. Ik in de rolstoel want ik kan nogsteeds niet lopen. Nils en Daan tillen me in de rolstoel. Rein rolt me de kamer uit. Na 2 uur, 6 verkeerde kamers, 9 wedstrijdjes en 3 keer het ziekenhuis in en uit zijn we eindelijk weer in mijn kamer. Nils en Daan helpen me uit de rolstoel. Iedereen gaat zitten en het is muisstil. Wat voor het eerst is want elke keer had Owen wel een domme opmerking en lag iedereen weer dubben. Waar is Owen eigelijk vraag ik. Ik zie de rest geschrokt kijken waar ik niks van begrijp. Owen begint Rein. We weten niet in welke kamer hij ligt en de mensen die hier werken ook niet. Voor ik verder kan vragen komt de dokter binnen. Hij wil weer wat onderzoekjes met me doen. Voor de 3e keer in 1 dag. Dus de rest moet weer weg.

Lola

We moeten weg omdat ze weer wat onderzoekjes met Nienke moeten doen. We lopen richting de snoepautomaat als we 2 dokters met elkaar horen praten
Wat zielig he voor die jongen die gister is aangereden
Ja echt heel rot maar helaas is hij gister aan zijn verwondingen overleden
Zo jong dat hij was 14 toch en zo rot voor zijn familie die zijn er vast kapot van
Welke kamer lag hij? Was het 1247?
Ja volgens mij wel en zijn naam was dacht ik Owen Playfair
en toen lopen ze weg.
Ik kijk naar de jongens die allemaal ook tranen in hun ogen hebben. Owen is gewoon dood.

Huil momentje
Zeg er even van wat je er van vond[/red
En hoe meer reacties hoe eerder ik door ga denk ik
Tips kan in altijd wel gebruiken