||14

Na nog een beetje rondgekeken te hebben schrok ik van het feit dat de zon al rood achter de huizen begon te verdwijnen. Waarna we, tot verontwaardiging van June, weer terug naar de bar gingen. Eenmaal binnen trof ik druk pratende Jake aan die blijkbaar aan het bijpraten was met Telma. ‘Jake, ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar de zon is al onder.’ Hij leek te schrikken van mijn mededeling. ‘Oh echt? Nu al, dan hebben we denk ik een klein probleempje, ’s nachts terugrijden is nogal gevaarlijk..’ Zei hij op een rustige toon. Hij leek zich niet echt zorgen te maken.
‘Een klein probleempje? Hij gaat over de rode, en dan vooral omdat June bij ons is.’ Ik werd er aardig benauwd van maar Jake leek er kalm bij te blijven. ‘Zeg Telma, heb jij nog genoeg plek hier?’ Ze knikte waarna Jake zich weer tot mij wendde. ‘En wat pa betreft, ik schrijf hem zo wel even’ Zei hij terwijl hij even zijn blik op de postman in de hoek van de kamer liet vallen.
Ik zuchtte en gaf me gewonnen, waarna ik plaats nam op een rode stoel bij de bar. ‘Ik regel wel wat extra soep voor vanavond dan’ Zei Telma waarna ik opkeek. ‘Ik wil wel helpen, ik bedoel ik heb toch niks beters te doen nu.’

Nadat Jake de brief had geschreven, gaf hij die aan de postman die met gigantische snelheid uit de deur verdween. Ik was ondertussen achter de toonbank naast de stomende pan soep gaan zitten om die in de gaten te houden. Uit mijn ooghoeken zag ik June bij de tafel achter de doeken met de witte pers Louise spelen, de kat van Telma. Ook bungelde haar nieuwe klokje glanzend heen en weer om haar nek. Ze aaide Louise over de bol en ik kon zien dat het beestje helemaal vertroeteld werd.
Ik deed het rode knipje in mijn haar opnieuw vast en hield mijn even handen boven de warme pan,
in de hoop mezelf zo iets op te warmen.
Terwijl ik dat deed schoot de voordeur naast de toonbank met een harde klap open en er kwam een soldaat binnen, dat kon ik zien aan de diverse zware ijzeren stukken die hij droeg en de grote speer. Al voordat ik me kon afvragen wat zo´n persoon hier deed, werd die vraag al beantwoord. Hij liep met zware ijzeren stappen naar de toonbank en wendde zich tot Telma. ‘Zeg, kan ik nog wat sterks meenemen, ik heb blijkbaar een dubbele shift vannacht.’ Telma zuchtte even maar knikte vervolgens en haalde een fles onder de toonbank vandaan. Toen hij zijn geld pakte keek ze hem even scheef aan. ‘Ik heb dan wel gezegd dat je hier weer binnen mag komen, maar ik verwacht wel wat meer actie van je.’ Hij nam de fles aan. ‘Ja tuurlijk, daar ben ik toch soldaat voor of niet?’ Zei hij terwijl hij met zijn hand vol goede moed op zijn borst klopte. Daarna wendde hij zich tot de deur en verliet onder het geluid van het klepperende harnas de bar weer.
Telma zuchtte en leunde tegen de toonbank aan. ‘Wat zijn het toch ook een lafaards..’
Ik schoof mezelf iets van de hete pan vandaan en streek mijn rok glad. ‘Volgens mij denk je niet al te goed over de soldaten hier.’ Zei ik zachtjes. Ze deed haar armen over elkaar. ‘Dat kun je wel zeggen ja, ze doen zich wel zo geweldig voor maar zodra de monsters de stad bereiken, zoals vorig jaar, zijn ze allemaal verdwenen. We hebben zelfs meer aan een stel Gorons dan aan hun, het is niet eens grappig meer.’ Zei ze licht geïrriteerd met een vertrokken uitdrukking op haar gezicht.
Waarschijnlijk waren de gebeurtenissen van ongeveer een jaar geleden hier nog fris in het geheugen.
Op de boerderij hadden we niet alles meegekregen, maar toch nog steeds een hoop. Zoals de grote rookwolken die uit Hyrule Castle opstegen en de grote oranje barrière die wij toch wel duidelijk konden zien.
Ook hadden we erg last van een grote monsterinvasie, omdat hun aantallen overal op Hyrule Field waren toegenomen. Tot afschuw van June, die er niet meer normaal van kon slapen.
Maar misschien het interessantste waren de geruchten die we hadden gehoord. Over een man genaamd Zant die de macht had overgenomen, en dat Zelda zich overgaf om levens te sparen. En nog iets over dat een jongen in het groen die met een legendarisch zwaard de machthebbers had verslagen. Niet dat ik het al te serieus nam, we hadden lang niet alle geruchten meegekregen en we wisten al helemaal niet waar ze vandaan kwamen.
‘Dus ze waren te laf om iets tegen een “bijna” overname te doen?’ Vroeg ik. Ze aarzelde even voor ze antwoordde en schudde vervolgens haar hoofd. ‘Nou ze waren er allemaal vandoor, dus laf waren ze zeker. Als het niet aan… Ach dat vertel ik je later wel een keer.’ Zei Telma afgeleid. Ik haalde mijn schouders op. Ze glimlachte even, waarna ze naar het gedeelte van de bar liep waar June ook nog steeds glimlachend met de kat aan het spelen was. Toen ik vooruit keek zag ik de postman opeens weer zitten. Hij nam blijkbaar zijn werk uiterst serieus, aangezien hij zo snel heen en weer was gerend en ik hem niet eens terug had verwacht. Jake kwam voor de toonbank staan met een opengemaakte brief in zijn handen.
‘Zeg Eleanor, pa komt morgen hierheen..’ Ik tilde mezelf met mijn armen van de toonbank af en ging tegenover hem staan. ‘Dat meen je niet?! Ik bedoel met zijn schouder enzo’ Zei ik geschokt. Jake wapperde de brief voor mijn neus heen en weer. ‘Nou hij weet dat we hem toch niet kunnen tegenhouden, dus die grijpt zijn kans. Maar hij kan me toch niks maken, ik bedoel ik ben het huis al uit.’ Zei hij vrijwel onbezorgd. ‘Oh, maar dat zegt niks, je kent hem als het om June gaat. En Jake, jij krijgt waarschijnlijk de volle laag omdat jij de oudste bent.’ Ik gniffelde even terwijl hij met zijn ogen rolde. ´Uch-em’ Hoorde ik naast hem. June kwam naast hem staan en vouwde haar armen ruw over elkaar heen. ‘Hallo-o, ik ben hongerig hier!’ Zei ze met een chagrijnige toon. Ik keek naar haar serieuze gezichtje en schoot in de lach. ‘Volgens mij is de soep wel klaar nu.’
En nadat ik dat gezegd had merkte ik dat ik ook wel trek had.
Ik draaide me om naar de pan terwijl ik June naar de houten tafel verwees, die haar humeur weer terugvond en daarna vrolijk naar de tafel huppelde. Jake keek haar hoofdschuddend aan en liep ook richting de tafel.
Ik bukte en ging in de onderste houten kastjes op zoek naar schaaltjes voor de soep. Onder de toonbank, waar ook de glazen stonden, leek me een logische plek maar dat viel zwaar tegen. Het enige wat ik zag waren allerlei soorten glazen.
´Links van je.´ Zei Telma die ondertussen alweer bij de toonbank was gaan staan.
Ik keek opzij en zag ze daar netjes opgestapelde blauwe schaaltjes staan.
Waarschijnlijk was ik er met mijn hoofd niet bij en had ik erover heen gekeken.
Toen ik weer overeind kwam met gevulde armen onderbrak Telma mijn bezigheden. ´Eigenlijk wou ik het met jou nog over iets hebben.´ Zei ze. Ik knikte en zette de schaaltjes op de toonbank. ‘Je vader had het laatst over jou, en hij leek zich zorgen te maken. Ik bedoel, Jake was rond deze leeftijd al vertrokken en hij vraagt zich af of hij je niet teveel vasthoud op de boerderij. ’ Mijn mond was opengevallen, natuurlijk is het normaal dat ouders het over je hebben, maar deze zorgen had ik bij hem nooit opgemerkt. ‘Ik zei ook tegen hem dat ik wel meer jonge mensen hun nest zag verlaten de laatste tijd. Maar omdat ik het al eerder had gehad over het inhuren van extra kracht door de toenemende drukte, zei hij dat het misschien wel iets voor jou was. Maar dat ik het daar wel met jou over moest hebben.’ Zei Telma. Ik trok een wenkbrauw op. ‘Dus ik kan hier blijven helpen in de bar? Ik bedoel ik heb geen ervaring of zoiets’ Vroeg ik samenvattend. ‘Dat maakt niet uit, je moet ergens beginnen toch. Ik ken Brant heel goed, en ik help graag mensen dus dit is een ideale kans. Denk er anders nog maar even over na, honey.’ Ze gaf me een knipoog en liet mij weer alleen achter in de schaaltjes, met meer stof om over na te denken dan ik voor lief had.