Jogging with Alice

Ik was net opgewarmd toen Alice eraan kwam. Zij had ook al de nodige warming-ups gedaan dus gingen we er meteen vandoor. Het was gelukkig nog niet donker, maar ik had goede nachtogen en kende het bos. Ik zou niet verdwaald raken. En wat kon er nu helemaal gebeuren? Iedereen kende iedereen in Forks. Als er één een misdaad pleegde, zou iedereen het direct weten, omdat ze precies zouden weten wie de dader was.
Wat kon er nou helemaal gebeuren? Er schuilde gewoon totaal geen gevaar in Forks. En dat... vond ik irritant. Ik had echt een hekel aan dit saaie gat. Straks moest ik dingen als hier joggen nog als speciaal gaan ervaren, omdat ik toevallig niet altijd dezelfde weg neem. Nou, poeh poeh. Als je leven er zo uit moet zien.

Ik vergat de gedachten eigenlijk alweer zo snel als ze gekomen waren. Ik rende het gewoon van me af.
'Stop,' zei ik plotseling. Alice stopte verbaasd.
'Wat is er?'
'Ik ruik iets,' zei ik.
'Kom, straks koel je af, het is vast niets.'
'Nee, het is... bloed...' Ze keek me ontzet aan. 'Vossenbloed, maar er zitten hier amper natuurlijke vijanden van vossen... Het klopt niet.'
'Misschien had hij gewoon pech en is hij in een val gelopen en vervolgens aangevallen.' Ik haalde mijn schouders op.
'Dan nog is het vreemd...' We renden verder en plotseling rook het hele bos raar. Er was in de tijd dat ik was vertrokken iets het bos ingetrokken. Iets wat zijn territorium sterk had opgeëist. Het voelde niet goed in. Ach, ik verbeeldde het me gewoon. Ik moest me niet zo'n zorgen maken om de natuur. Die zou zijn gang toch wel gaan. Die mag je niet zomaar veranderen. Het is eten of gegeten worden. En toch wilde ik het aan de ene kant geloven dat er iets niet klopte. Wat het kon zijn, wist ik niet. Dat zorgde ervoor dat ik me nergens druk om kòn maken. De verveeldheid sloeg weer toe.

We kwamen uiteindelijk bij mijn huis terug uit. Alice zou het laatste stuk alleen joggen. 'Nee, ik loop met je mee. Ik wil dat je veilig thuiskomt,' zei ik. 'Anders breng ik je even met de auto.'
'Zoveel kan er niet gebeuren,' wuifde Alice mijn argumenten weg. Ze leek even na te denken. 'Al is dat idee van met de auto gaan nog niet zo gek. Dan kom jij ook weer gewoon beschermd thuis.' Ik glimlachte.
'Maak je niet druk om mij.' We stapten in de auto met onze vieze kleren nog aan, maar we zouden straks allebei gaan douchen. Al moest ik eerlijk zeggen dat ik amper gezweet had. Alice ook niet, ze bleef ook echt de hele tijd parelwit. Je zag niet eens of het haar inspanning kostte. Alice gaf aan hoe ik moest rijden en ik kwam erachter dat het echt niet zo heel ver was naar hun huis toe, al vroeg ik me wel af waarom ze zo ver uit het dorp woonden. Ik snapte het wel toen ik aankwam. Ze hadden het grootste en mooiste huis dat ik ooit gezien had.
'Wauw,' zei ik fluitend. Alice lachte.
'Ik nodig je een keer uit, maar momenteel is het nogal een puinzooi binnen. Figuurlijk.' Ik knikte.
'Dat begrijp ik.' We bespraken nog snel een nieuwe dag en zeiden nog snel even een gedagje, voordat ze naar binnen ging en ik weer naar huis reed.
Ze hadden echt een geweldig huis.