6

''Bill?''
Er zit een bleke jongen voor me, met bruine ogen zonder enige twinkel. Onder zijn ogen heeft hij dikke, donkere kringen. Zijn lippen zijn droog en gebarsten. Het gaat de laatste tijd slecht met Bill.
''Ja?'' vraagt hij met schorre stem.
''Vertel me nou wat er aan de hand is, Bill.'' Ik kijk hem lang en doordringend aan. Ik wil gewoon weten waarom hij zo doet, en waarom hij er zo slecht uitziet.
Als hij make-up op heeft, zie je de wallen natuurlijk niet, maar zoals hij nu voor me zit ziet hij er ziek uit.
En het lijkt wel of hij de laatste tijd geen plezier meer heeft! Nergens meer in!
''Er is niks, Gustav,'' zegt hij zachtjes, ''Volgens mij krijg ik gewoon de griep...'' Zijn ogen worden vochtig en ik kijk hem raar aan.
''Je huilt.''
''Niet waar.''
''Wel waar. Wat is er?'' Ik sta op en ga naast Bill zitten. Wat is er toch met hem?!
Hij staart naar zijn schoenen. ''Gustav, ik wil dit allemaal niet meer...''
Ik wrijf met mijn hand over zijn rug. ''Wat wil je niet meer?'' zeg ik zacht.
''Laat ook maar...'' Hij begint te snikken en te snotteren en ik begrijp dat hij geen zin heeft om te praten.
Ik knik. ''Billie toch. Als er iets is... ik ben er voor je, dat weet je toch?''
Hij zucht en staat op. Ik kijk hem bezorgd aan.
''Wat...'' mompelt hij. ''Ik ga slapen. Ik kan het natuurlijk niet maken om vanavond wallen te hebben. Stel je vóór. De perfecte Bill... wallen!''