Schaduwen van maanlicht

'Laat het verleden achter mij rusten. Laat gisteren verdwijnen', smeekte Denise.
Dat Falco haar niet meer zou herinneren was niet erg. Als zij dan iets fout had gedaan hoefde hij het niet te weten. Die beschamende verdraaide uitspraken van gister was ze toch liever kwijt. Het was leuk, voor een dagje.
De avond van de volle maan was daar. Rune had haar meegenomen naar het bos, samen met Olivier. De volle maan lichtte de hemel op, zodat uilen als schaduwen gezien werden als zij over vlogen. Nu was het wachten totdat er een neer zou strijken om hen te helpen het portaal te sluiten. Het portaal dat Denises dromen naar deze wereld bracht, of de magie die dat gedaan had, had genoeg schade verricht. Het was tijd om de wereld weer normaal te maken.
Een uil nam plaats op de tak tegenover Rune. Hij kraste wat. Alleen Olivier kon het begrijpen.
'Hij doet het niet'
Denise schrok; 'Dit meen je niet. Het is van levensbelang dat ik die poort sluit voordat er engere demonen uit kruipen'
Ze huiverde bij de gedachte dat Rune en Olivier konden worden opgeslokt door een simpele nachtmerrie. Met die open poort mocht zij geen oog dicht doen. Dat was veel te gevaarlijk!
De uil kraste opnieuw.
'Jawel. Eerst moet wat door de poort is gekomen terug naar de droomwereld', vertaalde de jongen. Hij wist dat zeuren niet ging helpen; uilen hadden altijd gelijk.
'Oké, hoe?'
'Dat mag je zelf uitzoeken. Vind gewoon alle stukjes weer terug en stuur ze naar waar zij horen'
'Geweldig. Dus er is mogelijk nog veel meer ontsnapt', bromde Denise. Dus zij moest er zelf voor zorgen dat die jongen die zij gister ontmoet had, zomaar even door een magische poort kruipt om voorgoed te verdwijnen? En dan ook nog meneer de Bruin erin stoppen?
'Dat is de enige manier', zei Olivier. Hij kon er niks aan doen. Dit was nou eenmaal hoe het werkte. Hij wou wel helpen...
Denise had genoeg gehoord. Zo snel als zij kon, begon ze te rennen. Sneller en sneller vlogen de zwarte bomen langs. Het kon haar allemaal even niks meer schelen. Ze moest weg, weg van deze plek. Als dromen in het echte leven waren gekomen, dan moest zij vechten met alles wat zij had. Als zij had wat zij in dromen had, dan ging het een heftige strijd worden voor iedereen die haar in de weg stond. Dan kon zij nu haar magie hier toepassen. Haar benen zouden poten kunnen worden. Met één enkele sprong kon zij verwisselen.
Ze zette aan en af. Haar armen en benen vlogen door de lucht. Haar vuisten verdwenen in de schaduw, totdat het maanlicht er prachtige klauwen voor in de plaats gaf. Haar oren werden langer, haar reuk sterker. Ze voelde de nacht. Zij was een met de nacht. De nacht stond aan haar zijde, en zou naast haar strijden tot het bittere eind.
De bomen weken voor haar krachtige sprongen. De aarde ving haar op en gaf haar nieuwe energie om door te gaan. Pas bij het eerste ochtendlicht stopte zij met rennen. Eindelijk was zij terug thuis.
Zo stilletjes mogelijk liep ze de trap op. De deur naar haar kamer stond nog open.
Haar bed vroeg of ze terug wou komen. Trouw nestelde zij zich in in haar oude vertrouwde bed. De zachte dekens beschermden haar tegen het naderende zonlicht. En het zonlicht verjaagde alle nachtmerries van de dagen ervoor. Eindelijk kon ze met een gerust hart in slaap vallen. Na morgen zal alles veranderen. Morgen zou zij vechten. Morgen zou zij al haar problemen oplossen. Maar dat was morgen.
Nu eerst kon zij rusten. Het was ten slotte een lange nacht geweest.